เสื่อม...!

พ้นแรกเริ่มเดิมเก่า ผ่านเล่าบอก
  จากหัวหงอกหัวดำ เดินย่ำสู่
ล่วงพิสุทธิ์ เสื่อมทราม ตามฤดู
เพียงคราวครู่ ในสดับแล้วลับเลือน
 
ไม่มีการซึมซับ ใดนับซึ้ง
แลประหนึ่งความหมาย อันกลายเกลื่อน
สิ้นสำนึกจดจำ การย้ำเตือน
ชีวิตเชือนผ่านช่วง แค่ล่วงพ้น
 
เพี้ยนหัวใจ ไร้จริตรับผิดชอบ
สิ้นระบอบ กรอบโครงจรรโลงหน
ตระหนักเพียงกอบกิน ผ่านดิ้นรน
อยู่กับโลกปลอมปน ความฟุ้งเฟ้อ
 
ผละวันเคลื่อนเดือนคล้อย จากรอยเก่า
ย่ำยุคแห่งรูปเงา สนองเสนอ
ลุสมเสพสันดาน การบำเรอ
กี่ทุรนปรนเปรอ ไม่เคยพอ
 
กลายเป็นภาพสามัญ แห่งวันค่ำ
บนรอยย่ำกำเนิด อันเกิดก่อ
การขับเคลื่อนวิถี ไม่รีรอ
แม้ผ่านเพี้ยนบ้าบอ จนแปลกทาง
 
เหมือนหัวใจกลับกลาย หายรู้สึก
สิ้นสามัญสำนึก จะส่อสร้าง
แลสังคมเคลื่อนคล้อย แบบปล่อยวาง
เมินทรามเสื่อมอำพราง สิ้นประเด็น
 
จึงทรามทิวริ้วรอย อันถ่อยเถื่อน
คือรูปเงาเคล้าเคลื่อน ที่เกลื่อนเห็น
สาระบบพบล้วน มิควรเป็น
รังอดสูอยู่เย็น อยู่เช่นนั้น
…………………………
โดยคำ ลานเทวา

[โสภณ เปียสนิท]