ความรักหรือคือความสุข
ความรักหรือคือความสุข
นานแล้วนะ ที่ไม่ได้มาเขียนบันทึกในนี้ ผ่านมานานมาก รู้สึกว่าชีวิตคนเราก็เท่านั้นนะ มีทั้งความสุข ความทุกข์ ความเศร้า เหงา ความรู้สึกโดดเดี่ยว เราเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมาได้ยังไงนะบางครั้ง หรือบ่อยครั้งเฝ้าถามตัวเองว่า ที่เราทำไปทุกอย่างมันเพื่อใคร ทุกอย่างที่เราทำจำเป็นต้องได้รับผลตอบแทนหรือ คำตอบคือไม่ เราไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนจากทุกสิ่งที่ เราทำ แต่บางครั้งเราทำเพื่อให้ใจของเรารู้สึกดี ว่ามันเป็นสิ่งที่ควรทำเพื่อให้เราอยู่ในสังคมนี้ได้อย่างมีความสุข
แล้วความสุขมันคืออะไรล่ะ ความสุขคือการเห็นคนที่เรารักมีความสุขใช่มั๊ย ครอบครัว ของเราเคยมีความสุขมากกว่านี้ เพราะเรามักจะรวมทุกคนที่เรารักมารวมกับคำว่า ครอบครัวของเราเสมอ เราเคยเป็นครอบครัวใหญ่ที่เรามีความภูมิใจเสมอมาว่า เราเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่ ไม่มีใครอยากมาร่วมเป็นครอบครัวเดียวกับคนที่ไม่มีอะไรหรอกนะ ที่ผ่านมาเป็นเพราะผลประโยชน์ตัวเดียวที่ทำให้แต่ละคนต่างแสดงบทบาทที่มันเคยเป็นแต่เมื่อหมดผลประโยชน์ ทุกคนต่างโบยบินไปตามทางของตัวเอง อ้างว่า ต้องเติบโต ทำไมหรือ การเติบโตมันต้องแลกกันขนาดนี้เลยหรือ แลกกับความเป็นครอบครัวเดียวกันของเรา แลกกับความรักที่เราเคยมีให้กัน แลกกับความสัมพันธ์ที่เรามีกันมาตั้งแต่เริ่มมีชีวิต จนกระทั่งสามารถทิ้งชีวิตที่เหลือให้เผชิญกับอะไรๆมากมายอย่างโดดเดี่ยว ทำได้อย่างไร
ทุกคนต่างต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง แล้วคนที่สร้างให้เกิดมีชีวิตขึ้นมาล่ะ สมควรที่จะถูกทอดทิ้งให้นอนคิดถึงวันคืน ที่สวยงาม ที่เขาสร้างขึ้นมาอย่างเดียวดายหรือ เคยสักคืนไหมที่จะนอนหลับตาลงไปแล้วหลับฝันดี ถึงสิ่งสวยงามต่างๆ ที่เคยมี เคยเป็น
ตรงกันข้าม วันคืนที่จะเหลืออีกสักกี่ฝัน กี่วันที่จะเหลือตื่นมาเพื่อจะมองสิ่งสวยงามรอบตัว ไม่มีอีกแล้ว มองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว ตั้งแต่วันนั้น วันที่ความรักเดินจากไปความรักที่สุดที่มีให้กับเธอผู้นั้น ….ผู้ที่บอกว่าต้องเลือกเขา เลือกทางเดินเพื่ออนาคตของตัวเธอเอง
ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ขอให้รู้ว่า ยังมีคนที่รักเธอมากที่สุด ในชีวิต รอเธออยู่ แม้ปากจะบอกว่า ไม่ห่วงใครแล้ว เขาไปได้ดีกันหมดแล้ว ขอแค่ชีวิตในวันนี้ได้มีลมหายใจเข้าออก ไม่ต้องหายใจเหนื่อย ให้มีชีวิตผ่านไปวันๆ มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองเท่านั้นก็พอ
ไม่จริงนะ คนเราอยู่โดยปราศจากความรักไม่ได้ แม้เรามีทุกอย่าง แต่ไม่มีอะไรมาเติมเต็มความรักได้ เมื่อไหร่หนอ พวกเธอจะคิดได้ หรือจะรอให้วันนั้นมาถึง วันที่เราต้องมานั่งเสียใจร้องไห้กอดกับร่างที่ไร้ซึ่งการรับรู้อะไรแล้วทุกอย่าง ไม่รับรู้หรอกว่า พวกเธอจะร้องไห้คร่ำครวญกับการจากกันครั้งนี้ซึ่งเป็นการจากไปที่ไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว
เราควรจะซึ้งกับความจริงซะที ตื่นจากความฝันนะ ไม่มีอีกแล้ว วันนั้นวันที่เราเป็นครอบครัวเดียวกัน มันจะไม่มีอีกแล้วใช่ไหม อยู่กับความเป็นจริงนะ แม้ว่า เราจะตื่นมาพบกับความทุกข์บ้างก็ไม่เป็นไร ให้เรามองไปที่ดวงตาที่จ้องมองเราอยู่หลายๆคู่ข้างๆเรา มีทั้งดวงตาที่คอยเป็นกำลังใจให้เรา พร้อมจะเคียงข้างไปกับเราเสมอ ไม่ว่า จะเกิดอะไรขึ้น ดวงตาที่รอคอยเราอย่างมีความหวัง และดวงตาดวงนั้นที่แม้จะฝ้าฟางไปตามกาลเวลา แต่ยังมีแววตาที่คอยห่วงใยเรามาตลอดชั่วชีวิตของท่าน ถึงเวลาที่เราต้องตอบแทนแววตานั้นให้กลับมาสดใสอีกครั้ง แม้จะไม่ใสเหมือนเดิม แต่อย่างน้อยทำให้แววตาเศร้าจางหายไปจากตาคู่นั้นซะทีนะ
subah
ความสุขที่ได้จากความรัก
2 กุมภาพันธ์ 2555
เดือนแห่งความรัก
ความเห็น (8)
ดวงตาดวงนั้นที่แม้จะฝ้าฟางไปตามกาลเวลา แต่ยังมีแววตาที่คอยห่วงใยเรามาตลอดชั่วชีวิต...จริงค่ะ
อ่านแล้ว คิดถึงคู่รักวัยดึก ที่บ้านค่ะ
ป๋าเคยเขียนกลอน ปั้นดินให้เป็นดาว
ต้องน้ำตาคลอซึ้งๆ พระในบ้าน สำคัญที่สุด
ขอบคุณค่ะ สุขสันต์วันนี้ วันพื้นที่ชุ่มน้ำ (ชื่นใจ ค่ะ
ขอบคุณทุกท่าน ที่เข้ามาอ่านค่ะ บางครั้งแม้เราทำอะไรไม่ได้ แต่บางทีการปล่อยอารมณ์ไปกับตัวหนังสือ มันทำให้เราสบายใจ มากขึ้น จริงๆค่ะ
ขอให้ทุกครอบครัวมีความสุข กับสิ่งที่เรามี เราเป็นค่ะ
มีความสุขมากๆๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
- มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ แม้ว่าในโลกใบนี้จะมีเราเพียงคนเดียว เราก็สามารถอยู่ได้ค่ะ ถ้าเรามีความเข้มแข็งและแข็งแกร่งพอค่ะ...
อยากบอกว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นตอนนี้ได้จากโลกใบนี้ไปแล้วอย่างสงบ
บันทึกนี้เขียนมาครบปีพอดี. วันแห่งความรัก เราจะมีกันและกันตลอดไป
คิดถึงนะคะหลับให้สบายนะ ไม่ต้องห่วงเรา พวกเราจะดูแลกันไปตลอดไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเจออะไร พวกเราจะพร้อมเผชิญหน้ากับมัน
ทุกคำสอนที่เคยบอกไว้จะจดจำและทำตาม
รักคิดถึงแววตาคู่นั้นเสมอค่ะ
อ่านบันทึกอีกครั้ง คิดถึง คิดถึง แต่คิดยังไงก็ไม่ถึง ขอให้เป็นกำลังใจให้เรานะ