เมื่อกาฮังบินผ่านมาในปี 2554

และแล้วในวันที่รอคอยก็มาถึง ก่อนหน้านี้ไม่นานเท่าไหร รู้สึกหมดหวังกับการได้ชมนกกาฮังอพยพ แต่ลึกๆ คิดว่ามันต้องมา โดยสัญชาตญาณยังงัยมันก็ต้องมา แม้ปีนี้จะมาสายไปหน่อย เพราะด้วยฝนฟ้า ฤดูกาลที่แปรเปลี่ยน สภาพปลายฝนต้นหนาวที่ลากยาวมาเป็นต้นธันวา หลังวันพ่อ 1 วันในวันที่ 6 ธันวาคม มันเหมือนจิตที่ผูกพันธ์ มีอันต้องกระชากให้ผมต้องลุกจากโต๊ะทำงาน ออกเดินไปยังโรงช่างในโรงพยาบาล ช่วงเวลายามเช้าแก่ๆ ประมาณ 8.50 น. ฝูงนกกาฮังจำนวน 23 ตัวบินผ่านไปอย่างเชื่องช้า เสียงปีกจับต้องสายลม เกิดเสียงฟูๆ ฟังได้ยินถนัดหู อารมณ์ซาบซึ่งใจ เมื่อแรกสัมผัสสิ่งที่เรารอคอยช่างไพเราะอ่อนหวาน หาที่เปรียบเปรยได้ยาก เพื่อนๆ ที่ได้เห็นต่างพูดถึงฝูงนกกาฮังไปต่างๆนาๆ

 

พี่ท่านหนึ่ง (พี่ไข่) บอกว่าปีนี้มันมา 3-4 ฝูงแล้ว ท่านคาดการณ์ว่ามันมาจากป่าฮาลาบาลา มุ่งสู่เขาสก มีคนบอกว่าที่สวนเขาแถวเขาสกมีนกกาฮังอยู่มาก คำถามยังคงคาใจผมตลอดเวลาว่า มันมาจากไหนและมันไปไหน ลึกๆ ผมกลับคิดว่ามันมาจากป่าปลายระแงะนี้เอง (เทือกเขาหลวง (เทือกเขานครศรีธรรมราช)) เพราะผมได้ยินมาจากคนที่ไปหากล้วยไม้ป่า และเล่นเหล็กไหล เล่าให้ฟัง และยังท้าให้ผมขึ้นไปดูกับเขา

 

ในวันเดียวกันช่วงเย็นประมาณ 18.30 น. ในขณะที่ผมเมามันกับการเล่นฟุตซอล ในโรงพยาบาล ผมได้สัมผัสกับฝูงนกกาฮังอีกครั้ง จำนวน 13 ตัว ภาพยามเย็นอย่างนี้ ช่างสวยงามเหลือเกิน แสงแดดจับต้องจงอยปากนก ทำให้มองเห็นจงอยปากมันชัดขึ้น

 

และแล้วผมมาพบกับฝูงกาฮังอพยพอีกครั้งในวันที่ 31 ธันวาคม 2554 ช่วงเช้าเวลาประมาณ 9.30 น. มีจำนวน 6 ตัว แม้เวลาการอพยพจะช้าไปสำหรับปีนี้ 

 

สัญชาตญาณ สภาพอากาศ หรือจะเป็นสิ่งซ้อนเร้นอื่น ที่ประสาทสัมผัสเรารับรู้ไม่ได้ เป็นตัวบ่งบอกเวลาการอพยพ ฤาสัตว์อย่างคน จะสูญเสียการรับรู้เช่นนี้ไปแล้ว " ท้องฟ้ากว้างใหญ่ เจ้าหมายห้วงขอบฟ้าใด เพื่อคอยนำทาง "