พูดคุยกับน้องหมอป. ปัทมา
ความเห็น (11)
เพราะเป็นคนขี้ลืม หมอเลยจัดยาให้กินเป็นประจำ
ปรากฏว่ากินแล้วดี ไม่ค่อยลืม
แต่...เอ...ยามันชื่ออะไรแล้วน๊า.... อิอิ
 |
มนัญญา ~ natachoei ( หน้าตาเฉย) เด็กชายที่บ้านนี้มักมีคำถามทายเล่นเรื่อย ๆ ว่า
"แม่ แม่ แม่ แม่ลืมอะไรหรือเปล่า"
"ลืม ลืมตา ไงลูก"
|
สวัสดีครับ..เรื่องIT นี้ยังต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดเหมือนกัน
แต่ถ้าเป็นเรื่องเล่า เรื่องนิทาน เรื่องในโรงเรียน เรื่องหนังสือที่ชอบ ห้าสิบกว่าปีแล้วยังไม่ลืม
เพื่อนมักมาถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นสมัยเรียนอยู่บ่อยๆ ....
หรือนี้เป็นเรื่องที่เราจำไว้แล้วมีโอกาสใช้มันจึงยิ่งจำมากขึ้น
แวะมาอ่านบันทึกดีๆค่ะ
หลายๆคนเมื่ออายุมากขึ้นก็ลีมเป็นธรรมดาค่ะ
เดี๋ยวลืมนั่น เดี๋ยวลืมนี้
แต่ต้องให้เวลาตนเองได้ทบทวน กลับไปใหม่ก็จำได้
แต่ที่ผ่านมาหลายอย่างไม่เคยลืม
การให้โอกาสตัวเองเป็นสิ่งที่สุดยอดค่ะ
อ่านแล้วมีความรู้สึกว่าหลายๆสิ่งอย่าง ปูมีอาการเหมือนพี่หมอเล็กค่ะ
ที่เพิ่มมาอีกคือเรื่อง อ่อนคณิต คิดเลขไม่ทัน พลันจะปวดหมอง ค่ะ
ไปชม ธรรมชาติกันดีกว่านะคะ สุขสันต์ รักษาสุขภาพนะคะพี่หมอเล็ก
ในบรรดา "Orientation"- Time, Place, Person
Time เรามี นาฬิกา มานาน
Place เดี๋ยวนี้เราก็มี GPS
Person การอ่านว่า ใครเป็นอย่างไร มีความคิดแบบไหน..ยังไม่มีสิ่งประดิษฐ์ใดช่วยได้ นอกจากจิตที่ละเอียดพอ
...
ความสามารถในการจำ และอ่านคนได้
จึงเป็นคุณสมบัติอันมีคุณค่ายิ่ง
 |
เมื่อมีงานเลี้ยงรวมรุ่น หลาย ๆ คนแม้กระทั่งรูมเมท ต้องมาถามดิฉันว่า "จริงหรือเธอ ฉันพูดข้อความนั้น ๆ หรือ"
"ฉันเป็นคนเดียวในชั้นปีที่ไม่ร้องไห้ยามอาจารย์ดุ จริงหรือ"
.....
เท่ากับว่า เราเป็นสารานุกรมประจำชั้นปีกลาย ๆ ค่ะ
ยิ่งนิยายหรือคำโปรย คำจบ ถ้อยความกินใจ จะจำได้ค่ะ
ใหญ่ ๆ ไม่สามารถ จำ
เล็ก ๆ สามารถ มาก...
|
 |
ป.เวลาคุมสอบ อ็อสกี้ จำได้แม้กระทั่งชื่อลูกศิษย์ และ จุดเล็กน้อย จึงนำมาฟี้ดแบ็ค เพื่อประโยชน์ของรุ่นต่อไป
ดีใจ ที่จุดดีจุดเดียวของเราเกิดประโยชน์ได้
แล้วก็จะพยายามรักษาดูแล เครื่องมือที่มีในตัว อันนี้ไว้ค่ะ
ความจริงมีอยู่เรื่องประเภทหนึ่งที่พี่จำไม่ค่อยได้ หรือลืม สลัดง่าย คือ เรื่องหยุมหยิม เรื่องบางเรื่องที่มีคนงอน เรา หรือเราขัดเคืองใจ ไม่รู้เป็นไง เรื่องแบบนี้ memory receptor ไม่รับค่ะ
เพื่อนและพี่ที่รักกันเคยเตือนว่า ต้องหัดเก็บบ้าง เจ็บแล้วต้องหัดจำ อย่า naive เกินไป
รับไว้พิจารณาอยู่เหมือนกัน
คุยได้อีกยาว...
|
 |
Bonnie เดี๋ยวนี้มีขี้ลืม มากเหมือนกันค่ะ
เช่นชื่อผู้แสดงเป็นตัวเอกในภาพยนต์ ต้องค่อย ๆ นึกตัวอักษรต้นให้ได้ก่อน
สมัยเด็กๆ กว่านี้ชอบเล่นเกมอักษรไขว้ โซโดกุมาก
คงต้องกลับไปฝึกสมองอีกครา
|
มาขุดบันทึกเก่า แล้วใส่คำ happy ba
จนกระทั่ง ปากกาแสงเลเซอร์ (pointer) บางทีทำไม่เป็น อย่าหัวเราะนะคะ
I, some time could not do that, 'Donot laugh at myself' !
* ห่างหายบล็อกนี้ไปนาน หลังจากไปอ่านบันทึกนี้
เราต่างมี (ไม่ใช่ของ) ขวัญติดตัวมา จาก ที่นี่
และพูดคุยจนเกิดความประทับใจ ขอคัดลอกมาเก็บไว้ อ่านอีก เหมือนเวลาพบบทความ ข้อเขียนบางชิ้นที่ชอบ ไม่ว่าจากถุงกล้วยแขก หน้าหนังสือพิมพ์ เรามักจะจด คัดลอก ตัดหน้าหนังสือนั้นมาเก็บไว้
และสิ่งนี้คือเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่ทำให้เราจดจำเรื่องราว รายละเอียดของ ครู เพื่อนร่วมรุ่น ลูกศิษย์ คนไข้ ได้โดยไม่ยาก
ขออนุญาตน้องปัทมา มา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
จากการพุดคุยกันที่ ตรงนี้ ค่ะ
อ่านด้วยความชื่นชมค่ะ
ข้าพเจ้าพยายาม แก้ไขสิ่งที่ไม่ถนัด ด้วยการอ่านหนังสือ, เข้า workshop , ประสบการณ์ชีวิต เหล่านี้ช่วยยกระดับ จากแย่มาก มาเป็น พอรับได้..
น้องปัทมาเป็นคนกล้าหาญที่จะค้นหาจุดอ่อนตน ปรับ แก้ไขหรือเติม(ยกระดับ)ตนให้ ดีขึ้น
พี่เอง กล้ายอมรับตัวตนในเรื่องที่เป็น จุดอ่อน อย่างเห็นได้ชัดแต่ไม่กล้าที่จะเรียนรู้แก้ไขอยู่นาน
อาทิเช่น
place memory แย่มาก เคยสงสัยว่าตัวเองมีอาการคล้าย dementia เรื่องสถานที่ ทิศทาง ความจำเสื่อมอ่อน ๆ ค่อนไปมาก
ความรู้เรื่องการใช้ IT(คอมพ์ ระดับ user, ไอแพด รวมถึงโทรศัพท์รุ่นทันสมัย) เกือบเป็นศูนย์
เรื่องง่าย ๆ กว่านี้ เช่นปิดเปิดอุปกรณ์อิเล็คโทรนิค(วิทยุ, เครื่องเล่นซีดี จนกระทั่ง ปากกาแสงเลเซอร์)บางทีทำไม่เป็น อย่าหัวเราะนะคะ
การฟังภาษาอังกฤษแทบเหมือนคนมีความผิดปกติ ฟังไม่ทัน ฟังเพี้ยน(การพูด จะดีกว่าเล็กน้อย)
พี่ยอมรับว่า มันเป็น ขวัญ ของเรา
ยอมรับมันและมีอาการคอยปกปิดไม่ให้คนอื่นรู้ ยกเว้นที่ปิดไม่มิดก็คือ เรื่อง place memory หลงทางเป็นประจำแม้กระทั่งตึก ห้องที่ทำงานประจำ ต้องเดินซ้ำ ๆ มาก ๆ เที่ยว(ยี่สิบเที่ยวขึ้นไป) จึงจะจำได้เอง
นอกจากปกปิด มีอาการโกรธตัวเองเวลาหลงทางจนผิดเวลานัดหมาย
จนวันหนึ่ง คิดได้ว่า ไม่เป็นไรน่ะ ต้องขอตัวช่วยแล้วล่ะ จึงปรึกษาเพื่อนสนิทถึงวิธีที่คนอื่น ๆ เขาใช้จำกัน โชคดีที่ถามถูกคน ได้คำตอบแถมท้ายได้กำลังใจว่า
คนเราเกิดมา มีขวัญ(ชอบคำนี้ค่ะ ขอใช้ด้วยคน)ไม่เหมือนกัน
เพื่อนที่รักกันเขาบอกว่า ในขณะที่พี่มัวโกรธตัวเองกับข้อด้อย พี่จึงลืมคิดถึงส่วนดีหรือจุดแข็งของตนเอง
เขาบอกว่า พี่เป็นคนจำ บุคคล ได้ดีมาก ๆ จำได้ทั้งชื่อ นามสกุล บุคลิก ผลงาน ข้อเด่น เหตุการณ์ขำ ๆ เรื่องเก่าเก็บที่เจ้าตัวยังลืมไปแล้ว และอ่านหรือทำนายบุคลิกคนกระทั่งลูกศิษย์ได้เร็วและถูกต้อง
จริงด้วย(ขอเข้าข้างตัวเองหน่อยนะ)
พี่จึงเกิดความภูมิใจ เมื่อเรารัก ตัวเรา หรือขวัญของเรา เราจึงเกิดกำลังใจ ไม่โมโหง่าย ไม่โกรธตัวเอง
เรื่องโกรธตัวเอง ไม่อภัยตนเป็นเรื่องริดรอน พลัง ของเราอย่างมาก ใครเป็นต้องรีบหายนะคะ
หลังจากนั้น เมื่อเพื่อนรักบอกเทคนิคแก่เราในบางเรื่องเช่นทิศทาง ให้จำแลนด์มาร์คใหญ่ ๆ อ่านทิศและแผนที่พอเป็น มันดีขึ้นมาก
ยังมีหลงอยู่ค่ะ เราก็มองบวกว่า ผิดเป็นครู คือรู้เส้นทางที่ผิดไปแล้ว วันหลังจะไม่ผิดอีก
เขียนมายาว ดูดีเชียวนะคะ
อิ อิ เพิ่งเดินหลง วนขวาเป็นวนซ้ายมาหยก ๆ ค่ะ
แค่วนผิดกลับเข้าตึกไม่ถูกอีกแล้ว ตลกจริง ๆ