นักภาวนาหรือทำเอาหน้า

    เหนื่อยพอสมควรและคิดว่าเหนื่อยมากกว่าปกติช่วงนี้ก็มีโอกาสได้พักจากงานศูนย์เพราะงดรับสมาชิกเป็นนโยบายมาจากหลวงปู่เราเองถ้าว่าไปแล้วก็เป็นแค่นักบริหารโครงการแล้วแต่ท่านจะสั่งมาก็ทำตามได้ทุกเรื่อง,ให้ลุยก็ลุย,ให้รอก็รอ,ให้ถอยก็ถอย,ให้ยอมแพ้ก็ยอมแพ้,

   ไอ้ประโยคสุดท้ายนี้สิ" ให้แพ้ก็ยอมแพ้ " เราแพ้เขาหรือท่านลำเอียงหากเป็นบางคนบางท่านก็มานั่งคิดกันไปละว่าไม่ยุติธรรมทำไมไม่เสมอภาคไอ้เราก็เป็นทุกวันนี้ก็ยังเป็น (ยังเป็นพระเดินดินธรรมดาไม่ใช่พระอรหันต์ที่จะเข้าสู่นิพพานพูดแบบเรื่องนิพพานไม่เป็นเป็นแต่เรื่องหยาบๆบนดินของคนทั่วไปดีกว่าคนลืมความเป็นธรรมชาติของตนเอง) แต่ความที่ปฏิบัติไปเรื่อยฝึกไปเลื่อยวางเฉยไปเรื่อยก็เริ่มชิน

   ก็ไม่ใช่สิ่งใดหรอกได้พักงานศูนย์น่าจะสบายแต่พอดีได้มารับงานบรรพชาสามเณรเฉลิมพระเกียติสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอีกจากวันที่ 28 พ.ย.ที่มาเริ่มเตรียมตัวเป็นนาคและบรรพชาเมื่อวันที่ 2 ที่ผ่านมาและจะลาสิกขาในอีกวันสองวันนี้แล้วก็อาจมีบางคนอยู่ต่ออันนี้ก็แล้วแต่มานั่งคิดดูโครงการนี้เป็นงานแรกเลยที่ได้ดูแลสามเณร

   ไม่แน่ใจว่าเป็นเวรกรรมเก่าหรือบุญบารมีอะไรได้อยู่แต่คนดื้อเยาวชนที่มาบรรพชาเป็นสามเณรก็เป็นเยาวชนที่ศาลเด็กเกณฑ์มาเพราะมีคดีความอยู่ มา19  เหลือ 18 ก็เอาละแต่สิ่งที่พอใจคือการเกิดการเปลี่ยนแปลงภายในของสามเณรเหล่านั้นโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

   มีสติเพิ่มขึ้นอดทนได้มากขึ้นพอหัดคิดได้แต่เขาเองก็ได้เริ่มลงมือทำในหลายอย่างต่อชีวิต ตนเองในวันข้างหน้า อย่างน้อยสามเณรก็ได้ฝึกซึ่งการภาวนาโดยการปฏิบัติโดยตรงต่อกิจวัตรประจำวันที่เราได้วางแผนขึ้นมาโดยสามเณรไม่รู้ว่าเป็นการสอนให้เป็นนักภาวนาไปในตัว

   แต่มานั่งเทียบเคียงกับคนหลายคนที่มักเรียกตัวเองว่า ฉันเป็นลูกศิษย์วัด,ลูกศิษพระ,ฉันปฏิบัติธรรมฉันภาวนา,นี่ดูฉันสินั่งสมาธิก็ได้นานไม่ลุกไปใหนเลย,เดินจงกรมฉันก็ค่อยๆเดิน,พระครูบาอาจารย์ผู้ใหญ่ไปใหนฉันติดตามตลอดไม่เคยขาดท่านสร้างอะไรฉันถวายเป็นแสนเป็นล้านเลยแต่ฉันต้องมีความสำคัญต่อวัดนั้นฉันต้องกำหนดได้ว่าจะทำอะไรกับพระครูบาอาจารย์ฉันต้องรู้ต้องมีความสำคัญต้องได้ตัดสินใจ

   แล้วแต่จะว่ากันไปเลยมานั่งคิดเทียบเคียงกับสามเณรที่เราสอน วัดก็ไม่เคยเข้าอยู่กับพระยิ่งแล้วกันไปใหญ่มาหัดกันหมดชีวิตในวัด ,ปฏิบัตธรรมภาวนาไม่ต้องพูดไม่เคยมาสอนกันหมด,นั่งสมาธิยังกับลิง,เดินจงกรมยังกับวิ่งแข่ง,พระใหญ่แค่ใหนไม่รู้จักรู้จักแต่หลวงปู่,อาจารย์วรรณ,อาจารย์ต้อ

  แต่สามเณรได้ทำทุกวันจากอารมณ์ภายในของสามเณรเองโดยไม่หวังผลสิ่งใดแล้วอย่างไหนละนักภาวนาท่านผู้ที่เข้ามาอ่านลองช่วยเราพิจารณาหน่อยช่วงนี้เป็นงงบางคนก็ลืมตัวเองลืมความเคยเป็นอยู่ (ลืมกำพรืด)ได้คนมีตังส์อุปถัมส์แล้วชูคอลืมคนข้างล่างก็แล้วแต่จะว่ากันไป

   ตอนท้ายยิ่ง งงกับตัวเองบันทึกทำไมบันทึกแล้วจะจบยังงัยเอาละไม่หาทางจบแล้วจบมันแค่นี้ละ

   อาตมาแพ้เขา  หรือว่าเจ้าทั้งหลายลำเอียง