สมบัติของ "พ่อ" : ๑๑. ศัตรูภายใน

 

     ช่วงนี้เป็นเทศกาลบวชพระ ญาติโยมหลายท่านพากันมาบวชเนกขัมมะ ถือโอกาสพิเศษบำเพ็ญคุณธรรมคุณงามความดี ชีวิตทุกคนทุกท่านต้องเดินตามหนทางที่ประเสริฐคือคุณงามความดี ได้แก่การประพฤติปฏิบัติตนเองไม่ตามกิเลสตนเอง ถ้าตามไปแล้วมันทุกข์มาก ๆ มันทุกข์หลาย ๆ ความเคยชินของทุกคนในทางที่ไม่ดี เราต้องหยุดตนเองโดยการไม่กระทำตาม พยายามรักษาศีลให้ดี ๆ รักษาพระวินัยให้ดี ๆ รักษาข้อวัตรปฏิบัติให้ดี ๆ ให้มาดูแลตัวเอง มาปรับปรุงตัวเอง ไม่มีอะไรที่จะสอนยากเท่ากับตัวเราเอง

     ให้เรามีความสุขในการทำความดีตั้งแต่เช้าจนนอนหลับ ให้ทำอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ สิ่งต่าง ๆ ในโลกนี้ที่มันมีปัญหามันไม่ได้มีที่อื่น มันมีที่จิตใจของตนเอง ที่หัวใจมันติดสุขติดขี้เกียจขี้คร้าน ติดฟรีสไตล์ ติดตามใจตนเอง มันเป็นคนก้าวร้าว เป็นคนที่ย้อนศร มันเป็นคนที่ใครก็แตะต้องบอกสอนไม่ได้ ชื่อว่าบุคคลประเภทนี้เป็นบุคคลที่มีปัญหาต้องได้รับการแก้ไข ต้องแก้ไขตนเอง เราต้องภูมิใจดีใจที่จะได้แก้ไขตนเอง

     ความงามของคน ความสวยของคน ความหล่อของคน มันไม่ได้อยู่ที่ร่างกายที่เปื่อยเน่าไม่จีรังยั่งยืน มันอยู่ที่ปฏิปทาที่หนักแน่น ไม่หวั่นไหวโยกคลอนตามกระแสสิ่งแวดล้อม ต้องตั้งมั่นในธุรกิจหน้าที่การงาน ข้อวัตรปฏิบัติ ช่วงเรามาบวชปฏิบัติที่วัดก็ให้ตั้งใจฝึกปฏิบัติให้เป็นพิเศษ ญาติพี่น้องเราก็ดีใจที่ได้มาประพฤติปฏิบัติ เพราะช่วงนี้เราได้มาเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดี สิ่งที่เป็นอดีตที่ผ่านมาแล้วก็แล้วไป มันจะดีจะชั่วเราก็แก้ไขไม่ได้ ที่แก้ได้ แก้ไขในปัจจุบันให้ดี ต้องตั้งเข็มทิศให้ดี ๆ การเดินทางต้องมีพลขับ ต้องมีทั้งเบรกทั้งคันเร่ง ชีวิตนี้ต้องเดินทางทั้งกายและใจพร้อมกัน อย่าให้กายอยู่ที่หนึ่งใจอยู่ที่หนึ่ง มันมีปัญหา นิวรณ์ความโลภ ความโกรธ ความหลง ทำให้ใจมันหยาบ ทำให้ใจตกต่ำ พยายามเบรกตัวเอง อย่าไปทำตามมัน อย่าไปทำตามใจ อดทนไว้ให้มาก ๆ อย่าไปทำตามใจมัน แม้มันจะสั่นเหมือนลูกนกก็อย่าไปทำตามใจมัน ทำบาปทำกรรมทำความทุกข์ให้กับตนเองโดยไม่จำเป็น

     เราต้องพัฒนาตนเอง เราอย่าไปติดสุขติดขี้เกียจขี้คร้าน มันเป็นของไม่ดี เราต้องเดินจากอบายคือความตกต่ำคือความขี้เกียจขี้คร้าน พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่าธรรมเหล่าใดเป็นไปเพื่อความเกียจคร้านไม่ใช่ของพระพุทธเจ้า เป็นของเปรตของยักษ์ บางทีมันมาในทางหวานชื่นสดใส พอที่สุดมันก็หลอกเราไปฆ่าไปประหาร เราก็ตายจากคุณงามความดี

     เราเป็นคนอยากมากมีความต้องการมากในความเจริญความงอกงามในธุรกิจหน้าที่การงาน แต่ความอยากมันช่วยเราไม่ได้ ต้องปฏิบัติบังคับตัวเองให้เป็นคนมีระเบียบมีวินัย มีสัจจะต่อตนเอง ศัตรูภายนอกไม่สำคัญเท่ากับศัตรูภายในคือใจของตนเอง มันนองเนืองไม่รู้กี่ภพกี่ชาติ มันฉลาดมันเก่ง ให้เราเอาพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง พระพุทธเจ้า พระอรหันตสาวกที่พาเราเดิน

      เราอย่าเป็นคนใจกล้าหน้าด้านไม่ละอายต่อบาป ไม่เกรงกลัวต่อบาป รู้ว่ามันคิดไม่ดีก็ยังไปพูดไปทำ ต้องเป็นคนละอายต่อชั่วกลัวบาป เราอย่าไปเป็นคนดื้อมืด ถ้าดื้อแล้วมันมืด มันมองไม่เห็นคุณค่าของตนเองและมองไม่เห็นคุณค่าของเวลา เรามาบวชมาปฏิบัติ เรามาเพื่อเสียสละมาก ๆ ละสักกายทิฏฐิของเรา ละตัวละตนของเรา เอาของหนักออกจากใจของเรา เราฝึกสมาธิเพื่อการปล่อยการวาง เดินจงกรมเพื่อการปล่อยการวาง ทำหน้าที่การงานเพื่อปล่อยวาง เราอย่าไปทำเพื่อเอา ถ้าทำเพื่อเอามันเครียด คนเรามันเครียดอยู่แล้ว จะไปเอามันมันยิ่งเครียด ให้เราทำเพื่อปล่อยวาง เพื่อไม่มีตัวไม่มีตน เพื่อไม่มีทิฏฐิมานะ ทุกวันนี้เราเป็นพระแต่งตั้ง เป็นแม่ชีสมมุติ ถ้าเราฝึกปล่อยวางไม่มีตัวตนที่เหลืออยู่ จึงเป็นพระแท้จริง

     ปกติคนเรามันอยู่ด้วยความอยากความเครียด มันไม่มีความสุข ถ้าเราทำอะไรเพื่อเสียสละเพื่อเป็นผู้ให้ เป็นผู้มีความรัก ความเมตตา มันมีความสุข ไม่อยากรวยมันก็รวย ไม่อยากมีหน้ามีตา เขาก็สรรเสริญกราบไหว้ การรักษาศีลของเราก็อย่าให้บกพร่อง การทำวัตรสวดมนต์ กิจวัตรต่าง ๆ อย่าให้มันบกพร่อง เราอย่าได้ประมาท ประมาทนิดหน่อยมันก็ผิดพลาดนิดหน่อย ความเศร้าความหมองมันก็จะเกิดขึ้นแก่เรา เราก็จะไม่เป็นผู้สง่างาม

 

     ขออนุโมทนากับพระที่เป็นผู้โชคดีที่ได้มาอุปสมบท ที่ได้ตั้งใจประพฤติปฏิบัติ ท่านกำลังเดินทางถูก มีความกตัญญูกตเวทีต่อพ่อแม่ และอนุโมทนากับโยมที่มาถือศีลเนกขัมมะ บุญกุศลทั้งหลายทั้งปวงก็ให้ถึงแก่เจ้ากรรมนายเวร ที่ผ่านมาประพฤติปฏิบัติขอให้มีความสุขความสงบร่มเย็นเหมือนพระพุทธเจ้า ซึ่งเป็นผู้มีความสงบร่มเย็นแก่เทวดาและสัตว์ทั้งปวง

 

อตฺทโม ภิกขุ
(บันทึก)
วันพุทธที่ ๑๘ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๕๔

 

---

 สมบัติของพ่อ