ชีวิตที่พอเพียง : 1442. ไปประชุมที่เมือง เซบู ฟิลิปปินส์

ฟิลิปปินส์เคยเจริญก้าวหน้ากว่าประเทศไทย บัดนี้ยากจนกว่ามาก และระบบต่างๆ ล้าหลัง

ชีวิตที่พอเพียง  : 1442. ไปประชุมที่เมือง เซบู  ฟิลิปปินส์

ผมนั่งเครื่องบินฟิลิปปินส์ แอร์ไลน์จากสนามบินสุวรรณภูมิ ๓ ชั่วโมงก็ถึงมานิลา    เครื่องบิน มีผู้โดยสารไม่ถึงครึ่งลำแอร์บัส A-330   บริการอาหารแย่กว่าการบินไทยมาก    แต่ความห่างระหว่างแถว ที่นั่งในชั้นประหยัดดูจะกว้างกว่าของการบินไทยนิดหน่อย   สนามบินนานาชาติมานิลาเล็กและล้าสมัยกว่า สุวรรณภูมิอย่างเทียบกันไม่ติดเลย   แม้ผมจะขอที่นั่งติดหน้าต่างไว้ชมวิว ที่นั่งของผมก็มองวิวไม่ค่อยเห็น   เห็นแต่ตอนร่อนลงจากทะเล เข้าฝั่งเห็นภูเขาเป็นร่องหลายร่องคล้ายนิ้วมือ   แต่เป็นนิ้วมือที่มีนิ้วมากกว่าห้า 

พอออกจากเครื่องบินเดินไปตรวจคนเข้าเมืองก็เจอบันได   ต้องหิ้วกระเป๋าลงบันได ลากไม่ได้    และบันไดมีถึง ๒ ช่วง    กระบวนการตรวจคน เข้าเมืองใช้เวลาไม่ถึง ๕ นาที เพราะมีหลายเคาน์เตอร์ (ประมาณ ๑๐) และคนไม่มาก    ด่านภาษีก็เร็ว   ผมถามทางเขามาตลอด คือต้องออกจาก International Terminal แล้วเดินเลี้ยวซ้ายไป Domestic Terminal ที่อยู่ติดกันนั่นเอง    แต่ทางเข้าแยกกัน   และทางออกอยู่ชั้นบน ต้องหิ้วกระเป๋าเดินขึ้นบันไดสูงมาก ประมาณกว่า ๒๐ ขั้น

ความล้าหลังของการจัดการการท่าอากาศยานของฟิลิปปินส์ สะท้อนได้จากที่เขายังแยกเก็บค่าภาษี สนามบิน   จะเข้าไปในสนามบินภายในประเทศต้องจ่าย ๒๐๐ เปโซ (ประมาณ ๑๘๐ บาท)    และทางผู้จัดประชุม AAAH 6 บอกไว้แล้วว่า ขากลับกรุงเทพต้องจ่าย ๕๕๐​ เปโซ

ที่ห้องผู้โดยสารภายในประเทศผมพบ Laptop Corner ที่เขามี Wifi และปลั๊กชาร์จไฟให้บริการ    ผมจึงแวะใช้บริการชาร์จไฟและเขียนบันทึกนี้   แต่เข้า Wifi ของเขาไม่เป็น จึงใช้ internet ไม่ได้    ตอนอยู่ที่สนามบินสุวรรณภูมิและบนเครื่องบินผมเปิด MacBook Air เขียนบันทึกจนไฟเหลือไม่ถึงครึ่ง 

จากมานิลาไปเซบูใช้เวลาบิน ๑ ชั่วโมง    บินลงใต้เหมือนไปเราอยู่ที่กรุงเทพบินไปหาดใหญ่ ระยะทางก็พอๆ กัน   บนเครื่องบินเขาเลี้ยงขนมกรุบกรอบ ๒ ถุงเล็กๆ กับน้ำหรือกาแฟ    ขอตั้งข้อสังเกตว่า กาแฟฟิลิปปินส์ เป็นอเมริกันสไตล์ คือไม่มีรสชาติเลย    เซบูเป็นเมืองใหญ่และสำคัญอันดับสองของประเทศ

ที่สนามบินนานาชาติเซบูมีเจ้าหน้าที่มายกป้ายรับ   คนมาประชุม AAAH จากหลายประเทศมาเที่ยวบิน นี้ รวมแล้วกว่า ๑๐ คน    นั่งรถตู้ฝ่ารถติดยามค่ำ ๔๕ นาทีก็ถึงโรงแรม Marco Polo Plaza ซึ่งเป็นโรงแรมระดับ ๕ ดาว

ระหว่างทางตอนรถติดไฟแดงที่สี่แยกนาน มีเด็กมาร้องเพลงคริสต์มาสฟิลิปปินส์ขอเงิน    รถเราปิด กระจกหมดจึงได้ยินเสียงไม่ชัด   ผมนั่งทางซ้าย (ที่นี่เขาขับรถชิดขวา) จึงเห็นเด็กผู้ชายร้องเพลงที่กระจกด้าน คนขับรถเก๋งข้างๆ อย่างไม่ท้อถอย อยู่นานกว่า ๕ นาที   จนคนขับรถเก๋งคงจะสงสารจึงลดกระจกลงยื่นเงินให้   เด็กผู้ชายรับแล้ววิ่งออกไป   ทันใดนั้นก็มีเด็กผู้หญิงวัยเดียวกัน (สัก ๑๐ ขวบ) วิ่งมาร้องตรงที่เดิม   วิธีร้องของเขา เหมือนกันหมดคือเอามือป้องปากเข้ามาชิดกระจกหน้าต่างรถ

รถแล่นผ่านย่านที่จอแจมาก บ้านเรือนส่อว่าเป็นคนจนที่สภาพความเป็นอยู่น่าสงสารมาก    ดังนั้นเมื่อ มาถึงโรงแรมและเข้าห้องพัก ผมรู้สึกว่าอยู่คนละโลก   ที่จริงพอมาถึงย่านที่อยู่ของโรงแรมและเข้ามาบริเวณ โรงแรมก็รู้สึกแล้วว่ามันต่างกันเหลือเกิน 

ผมอ่านหนังสือพิมพ์ฟิลิปปินส์ที่พิมพ์เป็นภาษาอังกฤษแล้วรู้สึกว่าการเมือง และสังคมฟิลิปปินส์คงจะ คล้ายไทยมาก   พรรครัฐบาลกับพรรคฝ่ายค้านทะเลาะกันใน นสพ. เหมือนกันไม่มีผิด  

โรงแรม Marco Polo Plaza ที่ผมพักเป็นโรงแรมระดับห้าดาว    บริการต่างๆ น่าประทับใจมาก   โดยเฉพาะที่เคาน์เตอร์เช็กอินและเช็กเอ้าท์ มีการเตรียมพร้อมอย่างดี ทำงานรวดเร็ว    สื่อสารตอบคำถามเก่ง   แตกต่างจากเจ้าหน้าที่ของฟิลิปปินส์แอร์ไลน์อย่างฟ้ากับดิน

แต่ อ. วิมเล่าว่า ทางโรงแรมเขามีวิธีคิดเงินค่าห้องประชุมที่แปลกมาก   คือคนยิ่งมากยิ่งคิดแพง    สงสัยว่า local host ที่ฟิลิปปินส์อาจมาเจรจาไว้แปลกๆ   เรื่องการจัดประชุมโดยใช้เงินของคนอื่นนั้น ผู้จัดอาจร่วมมือกับธุรกิจเม้มผลประโยชน์เข้าตัวได้ง่าย  

ความประทับใจของการไปฟิลิปปินส์ อย่างหนึ่งคือความไม่ตรงต่อเวลา    กับชีวิตความเป็นอยู่ของคนทั่วไปที่ยากจนมาก

ความผิดหวังของผมคือ ไปประชุมที่ เซบู เมืองที่ขึ้นชื่อด้านชายหาดสวยงาม และสถานที่ดำน้ำชั้นยอด (หมอสุวิทย์บอก)   แต่ไม่ได้ไปที่ชายทะเลเลย

วิจารณ์ พานิช

๑๒ พ.ย.​๕๔

[TangNa 唐娜老师]

ท่านอาจารย์ขา อยู่ที่ไหนก็คิดถึงประเทศไทยเรามากนะคะ เพราะประเทศไทยเรามีศูนย์รวมใจของชาติ คือ องค์พระมหากษัตริย์ไทย และมีพระสยามเทวาธิราช ที่ปกปักรักษา จริงไหมคะท่านอาจารย์