69. ฟื้นฟูที่ดินหลังจากน้ำท่วม
ฟื้นฟูที่ดินหลังจากน้ำท่วม
"ฟื้นฟูที่ดินหลังจากน้ำท่วม"
นับจากที่ครอบครัวของน้อง + หลาน ๆ ได้มาลี้ภัยน้ำท่วมจาก
บ้านที่จังหวัดปทุมธานี โดยมาอาศัยอยู่ที่บ้านของผู้เขียนซึ่งเป็น
พี่สาว...เหตุที่เคยทำงานบริษัท ไม่เคยหยุด เมื่อเกิดความว่าง
เข้ามาแทน น้อง ๆ ก็ได้ชวนกันไปฟื้นฟูที่ดินของที่ พ่อได้ยกให้
เนื่องจากถูกน้ำท่วม เมื่อเดือนก่อน...
ซึ่งปัจจุบันน้ำได้แห้งลงแล้ว แต่ความเสียหายปรากฎให้เห็น
ว่ามีทั้งต้นไม้ ผลไม้ที่ตายแล้วและยังไม่ตาย
สำหรับที่นานั้นไม่ต้องพูดถึง...ต้องรอให้น้ำแห้งสนิทก่อน
เพราะปัจจุบัน น้ำค่อย ๆ ลดลง...แต่ยังไม่หมด...
น้อง ๆ ได้ชวนกันลงมือทำกันเอง...โดยได้ใช้จอบ มีด ถากถาง
ดายหญ้าที่ไม่ต้องการ แล้วก็จัดการเคลียร์พื้นที่ให้กลับมาดูดี
ใหม่...ซึ่งน้อง ๆ ไม่จ้างคนทำเลย...บอกว่า เป็นการฝึกตนเอง
ไปในตัว...ว่า "ต้องทำได้ เพราะในอนาคตเมื่อหลังจากออก
จากงานที่บริษัทแล้ว ตนเองก็ต้องมาอยู่ที่นี่...และก็ต้องมาใช้ชีวิต
ในบั้นปลาย ณ ที่แห่งนี้..."
ยังดีที่ต้นมะปราง + กระท้อน + มังคุด + กล้วย + มะพร้าว
+ มะม่วงยังตายไม่หมด ยังเหลือบ้าง...สำหรับน้อยหน่า
+ มะละกอ ไม่เหลือเลย...
พวกน้อง ๆ เลยจัดการตกแต่งกิ่งใหม่ ทำให้พอเห็น
เป็นรูปเป็นร่างว่าเจ้าของที่ดินได้มาฟื้นฟูให้ดีขึ้นกว่าเดิม...
เป็นภาพที่พวกเราเห็นจนชินตามาตั้งแต่เด็ก ๆ ครั้งแล้ว ครั้งเล่า
เมื่อยามใดที่น้ำท่วมแล้ว...ครอบครัวเราก็ต้องมาลงแรงรื้อฟื้น
ภาพเหตุการณ์ที่น้ำท่วมออกไป...ให้เหลือแต่ภาพที่ฟื้นฟูให้ดีขึ้น
สิ่งใดที่ไม่เข้าตา...ก็จัดการเผาให้เตียน ทำให้ไม่รก รุงรัง
และก็จัดการหาต้นไม้มาปลูกใหม่...
นี่แหล่ะ คือ...วิถีชีวิตมนุษย์ดั้งเดิมของครอบครัวเรา...
ก็ทำให้รู้ว่า...ถึงแม้ครอบครัวของเราในช่วงหนึ่งของชีวิต
ได้ทำงานรับราชการ + บริษัท แต่เมื่อถึงเวลาที่ "ฟ้ากำหนด"
ว่าหมดเวลาแล้ว...และพวกเราก็กลับมาที่เดิมของเรา...
ดีที่ว่าครอบครัวเรายังเหลือที่ทางซึ่งเป็นมรดก + ซื้อหาเพิ่มเติม
ให้ใช้เป็นพื้นที่ที่จะดำเนินชีวิตในช่วงที่ยังเหลืออีกต่อไปได้...
ไม่ใช่ว่า พวกเราจะกลับถิ่นเดิมไม่ได้...ในเมื่อในช่วงเวลาหนึ่ง
ของชีวิต เราได้เดินทาง โลดแล่นกับช่วงชีวิตที่ "ฟ้ากำหนด"
แต่เมื่อถึงคราวกลับถิ่น...เราก็สามารถกลับมายืน
ได้อย่างผงาด...ไม่ใช่ว่า "เมื่อบินออกไปจากรังแล้ว...
เราจะกลับรังเดิมไม่ได้"...
เปรียบเสมือน สิ่งที่เราได้เรียนรู้ในโลกกว้าง นั่นคือ...
"ประสบการณ์แห่งชีวิต" บทหนึ่งเท่านั้นเอง...
แต่สุดท้าย..."สิ่งที่เป็นความจริง" ภาพเหล่านี้ต่างหากที่เป็น
"ความจริง"...และจะอยู่กับเราจนตราบเท่าที่ตัวเราเองสิ้นลม...
หมายเลขบันทึก: 468263เขียนเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2011 11:41 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม 2013 15:29 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (5)
สวัสดีค่ะ
ชอบข้อความนี้มากๆค่ะ
"....แต่เมื่อถึงคราวกลับถิ่น...เราก็สามารถกลับมายืน
ได้อย่างผงาด...ไม่ใช่ว่า "เมื่อบินออกไปจากรังแล้ว...
เราจะกลับรังเดิมไม่ได้"..."
น้ำทำให้เกิดวิกฤต แต่ก็เป็นโอกาสนะคะ
ทำให้พี่น้องได้มาอยู่รวมกัน
พัฒนาสิ่งพ่อแม่ปูทางทำไว้ให้
เป็นกำลังใจให้นะคะ
- ขอบคุณค่ะ ท่าน ศน.ลำดวน...
- ไม่อยากเห็น "คนรุ่นใหม่ ไปทำงานในเมืองหลวงแล้ว พอวันหนึ่งกลับมาบ้านก็กลับไม่ได้ ที่ทางที่บรรพบุรุษให้มาก็นำไปขายจนหมด...ควรที่จะหาซื้อเพิ่มบ้างในยามที่ตัวเรามีแรง ...อย่า มัวหลงระเริงกับเทคโนโลยีรุ่นใหม่ ๆ...เพราะเมื่อวันหนึ่งวันใดในอนาคต ตัวเราหมดแรง...เราจะได้กลับมานอนที่รังนอนของเราได้ไงค่ะ"
- ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ
ดีใจด้วยค่ะที่น้ำลด
คุณโชคดีที่มีผืนดินให้กลับมาพักพิง นึกถึงผู้ใช้แรงงานมากมายที่ประสพภัย และไม่เหลือผืนดินให้ทำกินอีกแล้ว
ดิฉันชอบชีวิตชาวไร่ชาวสวนมาก เห็นภาพแล้วอบอุ่น
- ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจค่ะ คุณ nui
- เป็นที่มรดก + การซื้อเพิ่มในระหว่างที่เรายังมีแรงกันค่ะ...เพราะเรารู้ว่าสภาพความเป็นจริง เมื่ออายุมากขึ้นแล้ว ที่ดิน + บ้าน คือ แหล่งสุดท้ายที่จะอยู่คู่กับเราจนเราสิ้นลมหายใจไงค่ะ
- ยิ่งเป็นที่มรดก ยิ่งต้องรักษาไว้ให้กับรุ่นลูก รุ่นหลานด้วยค่ะ
- คนส่วนใหญ่ เมื่อเข้าไปทำงานในเมืองแล้ว ชอบลืมถิ่นในช่วงที่ตนเองยังมีแรง พร้อมกับขายที่ดินผืนน้อยไปด้วย...จึงทำให้เมื่ออายุมากขึ้น หรือเกิดปัญหาขึ้นจะไม่สามารถกลับมาพักพิงได้เลยไงค่ะ
- ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมนะคะ...
- ขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจค่ะ ดร.จันทวรรณ
