คนไทย ไม่ทิ้งกัน

 

เวลา  ๑๔ ชั่วโมง สำหรับการเดินทางจาก ปัตตานี สู่กรุงเทพมหานคร 

 เป็นเวลา การเดินทาง ที่ยาวไกล  ที่เต็มไปด้วยความตั้งใจ จริงใจและเต็มใจ

จากทีมงาน จากโรงพยาบาลหนองจิก ปัตตานี  สำหรับการเดินทางเพื่อสร้าง

ความรู้สึกของการเป็นผู้ให้แก่คนไทย  เพื่อพ่อ แม้เป็นเพียง ความดี เล็กๆ ที่เรา

และทีมงาน บังเอิญมีโอกาสตอบสนองบุญคุณแผ่นดินไทย เพื่อพ่อ อันเป็นที่รัก 

บ่ายของวันที่ ๘  พฤศจิกายน ๕๔  ทีมงาน จำนวน ๖ คนกับการเดินทาง

โดยรถตู้ ของโรงพยาบาล   มาถึงโรงแรมเดอะแลตกาซี่ ตอน ๑๐โมงเศษ ของ

วันที่ ๙ พฤศจิกายน ๕๔  ด้วยตัวช่วยนำทาง GPS  จาก IPAD -ของทีมงาน  

เพื่อช่วยการเดินทางสำหรับคนบ้านนอก อย่างเราๆ

และด้วยความเป็นคนปัตตานี ที่มีความแตกต่างของศาสนาวัฒนธรรม และ

ประเพณี  ทำให้ทีมงาน มีเจ้าหน้าที่มุสลิม มา ๒ ท่านและไทยพุทธ อีก ๔ ท่าน

การตัดสินใจที่จะนำอาหารมารับประทานเองตลอดการเดินทาง ๙ วันเพื่อไม่ให้เกิด

ความยุ่งยากใจ ในการเลือกหาอาหารรับประทาน  ฯ ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก  แต่มันคือ

 ความเป็นหนึ่งเดียว ของทีมงานที่เป็นคุณสมบัติที่สำคัญของการเดินทางครั้งนี้

              การเดินทางเข้ากระทรวงสาธารณสุข ในวันแรก เพื่อรายงานตัว

และรับใบงาน ในการเข้าพื้นที่เพื่อสัมผัส  และเรียนรู้การเป็นผู้ให้ตามรอยพ่อ

วันนี้พวกเรา ทั้ง ๖  คนเข้าพื้นที่  ให้บริการตรวจสุขภาพ แจกยาชุดน้ำท่วม

และ ตรวจโรคทั่วไป  ที่วัดภานุรังสี และวัดอาวุธนิกสิตาราม ในเขตบางพลัด

ซึ่งเป็นศูนย์อพยพประชาชนทั้ง ๒ แห่ง  มีผู้ป่วยมารับ บริการจำนวน พอสมควร 

มีทั้งน้ำกัดเท้าโรคเรื้อรัง เบาหวาน ความดันโลหิตสูง และ โรคผิวหนังฯลฯ

วันที่ ๒  สำหรับการทำงาน วันนี้เข้าพื้นที่ ที่มีน้ำขังเหม็นเน่า ซึ่งสภาพจะดูแย่กว่า

วันแรก ชื่อวัดดาวดึงส์ อยู่ในเขตบางพลัดเช่นกัน  วันนี้จะลุยกว่าเมื่อวานตรงที่เข้า

พื้นที่ ยากกว่า เพราะค่อนข้างลึก และมีน้ำขังเป็นบางช่วง  และที่สำคัญผู้รับบริการ

ดูเหมือนจะมีความเครียด ในชีวิตความเป็นอยู่สูงกว่าเมื่อวาน  ซึ่งพบได้จากการ

พูดจาในการเข้ามารับบริการจากทีมงาน  และมีการทะเลาะกันเองบ้างในบางคู่

 ผู้รับบริการจำนวน ๑๒๐  คน เป็นจำนวนที่ไม่น้อยนักสำหรับความวุ่นวายทีเกิดขึ้น

 ในช่วงระยะเวลา ๔ ช.ม ความสุข ของอาหารเที่ยงตอนบ่าย ๓ โมง   กับร่องรอย

ของ เสียงบ่นด่าของผู้คนที่เพิ่ง จางหายไป   ไม่มีใบหน้าที่เหนื่อยล้า  แต่ เต็ม

เปี่ยมไปด้วยความสุขของการเป็นผู้ให้ในวันที่เรามีโอกาสหยิบยื่น ความรัก ความ

ห่วงใย  ให้ใครบางคนในแผ่นดินไทยของพ่อ

วันที่ ๓ ของการทำงาน ดูเหมือนว่า จะเป็น การทำงานที่เพิ่มประสบการณ์ของ

การลุย ของทีมงาน  พวกเราถูกเข้าไปในชุมชนจรัญสนิทวงค์   อีกเขตหนึ่งของ

บางพลัดที่มีน้ำท่วมขัง  สูงกว่า ๗๐ เซนติเมตร   การเดินทาง ค่อนข้างซับซ้อน

มากขึ้น การเอารถ ๑๐ ล้อ เข้าพื้นที่ค่อนข้างลำบาก เพราะเป็นซอยที่ค่อนคับแคบ

 และ มีสายไฟระโยง ระยาง เต็มพื้นที่  สุดท้าย ต้อง ขนเรือลงจากรถ ๑๐ ล้อ เพื่อ

 นำยาลงเรือ และเดินลากเรือเข้าพื้นที่ ของแจกที่ทีมงานเตรียมมา ถูกแจกจ่ายไป

ในวันแรก และวันที่ ๒ ไปเพียงบางตาแต่ทุกอย่างหมดลงในวันนี้ ทั้ง แพมเพส

เด็ก  ผ้าอนามัย ถุงยังชีพ นมผงยาชุดสามัญช่วยเหลือผู้ประสบภัย และ  ยาอื่นๆ

อีกจำนวนมาก    จำนวนผู้เข้ามารับบริการจำนวน เกือบ ๒๐๐  คน เป็นตัวเลขที่

ค่อนข้างมาก แต่เต็มไปด้วยระเบียบและช่วยเหลือกันและกัน

ความสุข บนความทุกข์ จึงมีปรากฏให้เราและทีมงานได้พบเจอในวันแห่งการ

ทำงานที่ เหน็ดเหนื่อยแต่เต็มไปด้วยความสุข ของคนไทย ในแผ่นดินของพ่อ

เหมือนสวรรค์โปรด  ลุงดีใจที่สุดเลย ที่มียากินต่อในวันนี้  เป็นคำพูด ของคุณลุง

ที่มารับยาความดันโลหิตสูงคนหนึ่ง ที่ไม่สามารถไปรับยาที่โรงพยาบาลตามนัดได้

และวิตกกังวลกับโรคที่เป็นอยู่   ด้วยประสบการณ์ ที่เห็นเพื่อนข้างบ้านป่วยเป็น

โรคความดันโลหิตสูง และมีภาวะแทรกซ้อนเกิดตามมา มากมาย 

เรารู้สึกดีใจ ที่มีโอกาสเป็นส่วนหนึ่ง ของสวรรค์ของคุณลุง    เราทุกคน

มีโอกาสทำความดี แม้เพียง เล็กน้อย แต่เป็นความดีที่ผู้คน รอคอยและต้องการ 

แววตา และคำขอบคุณของคุณลุง  เป็นหนึ่งคำพูดที่เติมพลังให้หัวใจสีขาว

ของพวกเรามากมาย

น้ำที่เพิ่มมากขึ้น จากช่วงเช้าที่เข้าไปให้บริการ  ทำให้การเดินทางออก

จากซอยจรัญสนิทวงค์ ค่อนข้างลำบากมากขึ้น  ขนยาลงเรือ  แล้วลากเรือกันมา

ระยะหนึ่ง    ก็ต้องขนยาจากเรือขึ้นรถซาเร็งชาวบ้าน และขนยาจากรถซาเร็ง

ขึ้นรถ ๑๐ ล้อ  และต้องแบกเรือ อีก ๒ ลำ   ไปขึ้นรถ ๑๐ ล้อ เหนื่อยสุดๆ 

แต่ยังน้อยกว่าความสุขที่ได้รับจากความมีน้ำใจของชาวบ้านที่อาชีพ ขับรถซาเร็ง

แต่ อาสามาส่งพวกเรา  โดยเวียนส่งยาให้พวกเรา ถึง ๓ เที่ยว  

เสียงร่ำลา และแลกเปลี่ยนเบอร์โทรของคนในชุมชนจรัญสนิทวงค์   ยังคงลอยมา

ตามสายลม ที่ ค่อย ๆ จางหายไป พร้อมกับเสียง รถ ๑๐ ล้อที่ดังขึ้นๆ 

มุ่งหน้าเข้ากระทรวงสาธารณสุข  ในยามเย็น

... เอ๋ ๆ  หมอจะขอเปลี่ยนจุดในการออกพื้นที่  ในวันพรุ่งนี้ ของโรงพยาบาล

หนองจิก    เป็นเสียงเรียกอย่างเป็นกันเองของผู้ตรวจราชการกระทรวง

ในเขตภาคเหนือ    นพ.สุเทพ วัชรปิยานันท์    อดีตนายแพทย์สาธารณสุข

จังหวัดปัตตานีนายเก่าคนเก่งของเรา  นั้นเอง

พื้นที่ หมู่บ้านเศรษฐกิจ  ซึ่งเป็นชุมชนแออัด ในเขต ตลิ่งชัน  พื้นที่ ที่ ยังมี

น้ำท่วมขัง  ค่อนข้างสูง  ยังไม่มีหน่วยสาธารณสุขลงพื้นที่ในตัวหมู่บ้าน เนื่องจาก

ต้องใช้เรือยนต์ในการออกพื้นที่ และไม่มีผู้ประสานในพื้นที่  

หมอ .. คิดว่าจะให้ รพ. หนองจิกกับ รพ.สงขลา ออกพื้นที่ในเขตนี้

เพราะน่าจะลุยทั้งคู่ พอไหวไหม   เป็นคำถามที่เราไม่ต้องใช้การตัดสินใจนานนัก

แม้ว่าจะยังไม่ได้ปรึกษาผู้อำนวยการ ฯ ซึงเป็นหัวหน้าทีมในการเดินทางครั้งนี้  

เพราะมันคือภารกิจที่พวกเราเต็มใจ

ผมขอบคุณมากครับ   คนไทยไม่ทอดทิ้งกัน  เป็นคำพูดหนึ่งในหลายคำพูด

ที่ทำให้พวกเรา ชาวปัตตานี ดีใจ และเข้าใจความเป็นคนไทยที่ไม่ทอดทิ้งกัน

เพราะเรามีพ่อคนเดียวกัน   

 วันที่ ๔  เวลา ๓ ชั่วโมง สำหรับการเดินทาง   จากกระทรวงสารธารณสุข

ถึงหมู่บ้าน เศรษฐกิจ ในเขต ตลิ่งชั่น  กับภาพที่เห็นและรับรู้ได้  การนำเรือ และยา

ลงจากรถ ๑๐ ล้อ  พร้อมกับนำยาลงเรือเพื่อเดินทางเข้าหมู่บ้าน เป็นเรื่องที่

ทุลักทุเล มากที่เดียว ก่อนการเดินทางเข้าพื้นที่เกิดความวุ่นวายเกิดขึ้น ชั่วขณะ

เนื่องจากมีผู้คนที่หน้าปากทางมาขอรับยา กันมากมาย  พวกเราแจกยาน้ากัดเท้า

 แก่ผู้คนหน้าปากซอยในจำนวนที่ไม่น้อยแต่ด้วยระยะเวลาที่ไม่เอื้ออำนวยนัก

 ทีมงานจึงตัดสินใจนำเรือเข้าหมู่บ้าน   กระแสน้ำที่ค่อนข้างแรงและลึก ซึ่งในบาง

เส้นทาง  น่าจะลึกมากกว่าความสูงของเรา  ๑  เมตร ๕๐ เซนติเมตร 

การแจกยาชุดน้ำท่วม  ยาน้ำกัดเท้า  และยาอื่นๆ   เป็นไปแบบ เรือ กับเรือ 

เรือกับผู้คน ที่ ชั้น ๒ ชั้น ๓  ชาวบ้านที่ขาดยาเบาหวาน ความดันโลหิตสูง  

ตะโกนพร้อมกับห้อยยาเก่าลงมาทางเชือกที่ผูกไว้กับถุงพลาสติก 

 

ป้าเป็นโรคไตด้วย ไม่ได้ไปหาหมอมา ๕ วันแล้ว  ยาเก่าก็หมด เหลือ

ตัวอย่างยาอยู่ ซองละ ๑ เม็ด ไม่กล้าลงไปข้างล่างคะ   บ้าน ๓ ชั้น  กับหญิงวัย

ชราซึ่งมีใบหน้าซีดเหลือง  และ บวมซึ่งเป็นอาการบ่งบอกถึงผู้ป่วยเรื้อรัง ที่มีภาวะ

 ไตวาย  กำลังบรรยายความทุกข์ยาก และความกังวลใจที่ไม่ได้รับประทานยา

มา หลายวัน

..............................................................................................

ป้าขอบคุณมาก คนดีของป้า    พร้อมกับสัมผัส ของการโอบกอดที่สื่อให้รับรู้ได้

ถึง  ความรู้สึกของ ความดีใจ  ของหญิงชรา ที่ยืนเกาะเรือเพื่อรับยา ลดกรด

 เคลือบกระเพาะของทีมงานเป็นอีกหนึ่งคำพุด ที่ทำให้เราและทีมงานรู้สึกว่า

 เวลา ๕ วันสำหรับการลงพื้นที่มันยังไม่เพียงพอสำหรับสิ่งที่พวกเราได้รับรู้เลย

วันนี้เป็นวันสุดท้ายสำหรับการเดินทางเพื่อลงพื้นที่ พวกเราและทีมงาน

เลือกที่จะลงพื้นที่เดิม หมู่บ้านเศรษฐกิจ  และเข้าไป เขตอสัมชั่น , ธนบุรี 

 เกษมสิริ และทะลุออกมาที่ พุทธมณฑล สาย ๒  เป็นหมู่บ้านที่มีผู้คนอยู่กัน

จำนวนมากมายที่เดียว   ทั้งทีมงาน และคนขับเรือต้อง ลุ้นเส้นทางกันบ้าง

พอสมควร  เพราะเรามีเพียงน้องเจน เด็กชายผิวคล้ำที่เดินเล่นอยู่หน้าปากซอย

กับคำว่าจิตอาสาในหัวใจเธอนำทางพวกเราแบบรู้บ้าง ไม่รู้บ้าง เพราะซอยที่พวก

เรานำเรือเข้าค่อนข้างลึก

หมอคะ.. ระวังตกลงมา  หมอและพยาบาล  กำลังปืนขึ้นทาง กำแพงส่วนหนึ่งของ

บ้าน ๒ ชั้นที่มีผู้ขอความช่วยเหลือ ให้ไปดูอาการ ผู้ป่วยที่เป็นอัมพาต แต่ด้วย

ความสามารถ พิเศษของทีมงานที่ถูกคัดเลือกมาแบบลุย ๆ

 

 

เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น .. จึงผ่านไป พร้อมกับรอยยิ้มและคำว่าขอบคุณ

๒ ข้างทาง ของการเดินทางออกจาก ชุมชน เต็มไปด้วยกระแสน้ำที่

แรง และลึก ผู้คน จำนวนไม่น้อย ยังอยู่ในบ้าน  บางส่วนก็นั่งอยู่บนกำแพง

บางส่วนก็ยืน อยู่ตามชั้น ๒ ขั้น ๓   การแจกยา บางส่วนคงเหมือนเมื่อวันวาน  

การโยนยาชุดน้ำท่วม และยาอื่นๆที่จำเป็น  เข้าตามบ้านชั้น ๒ 

ตามเรือที่พายกันออกมาหน้าหมู่บ้าน  แววตาของความความรู้สึกดีใจ 

และการยกมือไหว้พร้อมกล่าวคำว่าขอบคุณ เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง 

ที่ปัตตานี น้ำไม่ท่วมเหรอคะคุณหมอ  คุณพยาบาล 

..ไม่คะ ที่นั้นยังไม่มีน้ำท่วม ถ้าจะมี   ก็ระเบิด และเสียงปืนคะ  

การโต้ตอบของผู้รับและผู้ให้เกิดขึ้นอย่างเป็นกันเอง

ในวันเวลาแห่งความทุกข์ที่ถูกเติมเต็มให้ด้วยความรัก  และห่วงใย จากพวกเรา

คนไทยแผ่นดินเดียวกัน แผ่นดินของพ่อ ...