ไม้แก่

  ไม่ได้มาเล่าเรื่องเกี่ยวกับกิจกรรมนานพอควรไปใส่แต่อารมณ์กับองค์ประกอบที่ถูกกระทบกระแทกบางทีอดไม่ได้ก็ตอกกลับไปเลยตามแต่อารมณ์แบบร๊อคๆ ใจอยู่แล้วแบบพวกต่อยหนักต่อยไม่บ่อยแต่ออกหมัดทีมีเจ็บ

  ซึ่งตอนนี้ก็เปลี่ยถ่ายจากรุ่นที่ 20 มาเป็น 21 กันไปแล้ว จากสมาชิกรุ่นที่แล้วว่ามีคนอายุมากหลายคนแล้วรุ่นนี้ยิ่งกว่า รุ่นนี้ไม่มีงบประมาณเป็นรุ่นแห่งการสงเคราะห์ทีแรกตั้งใจไว้ที่ 6 -9 แต่การส่งคนแบบการจัดการไม่ดีเอาแต่ฉาบฉวยของเจ้าหน้าที่คุมประพฤติพอหาที่ลงไม่ได้ก็เลยตกมาที่เราจนเป็น 10 คน อายุรุ่นนี้มากจริงๆนะ ในสิบคนอายุน้อยสุด 16 ปีมี 1 คน อายุ25 - 29 ปีมี 3 คน 32 - 40 ปี 5 คน 52 ปี 1 คน

  ยากเลยครับไม้แก่อายุเยอะนะรู้อยู่แล้วว่ามีการเรียนรู้ที่ช้าแน่นอนแถมหัวแข็งเจ้าเล่ห์แน่นอนปวดหัวเลยในรุ่นก่อนถึงจะมีสมาชิกอายุเยอะแต่ก็มีเด็กเป็นจำนวนมากพอเรากระตุ้นสมาชิกอายุน้อยให้กระทำได้สมาชิกอายุมากนิ่งไม่ได้แน่นอนต้องแสดงบทบาทผู้นำไม่งั้นไม่เกิดคุณค่าแน่นอนแล้วก็จะกลายเป็นผู้พาสมาชิกรุ่นอายุน้อยทำงานไม่งั้นโดนตำหนิก่อนในฐานเกิดก่อนแต่คิดไม่เป็น

  พอมารุ่นนี้ก็แรกสมาชิกรุ่นเก่าก็เหลือแค่คนเดียวไอ้เบียร์มันก็ไม่ได้ความอะไรกับมันอยู่แล้วเพื่อนเขากลับบ้านก่อนมันเป็นสิบกว่าวัน เริ่มกดดันสมาชิกอายุน้อยให้ทำงานก่อนแต่ดันมีแต่พวกอีรุ่ยฉุยแฉกยิ่งมีสมาชิกอายุมากที่อายุ 52 ปีเป็นพวกพูดมากไม่เอาความไม่พยายามทิ้งชีวิตไปกันใหญ่ปรับสภาพการเป็นอยู่ไม่ลงลอยกันเลยทีนี้

  เลยปรับใหม่กดดันมันที่ผู้ใหญ่เลยทีนี้ก็เริ่มจับความรู้สึกกันละทีนี้ใครมันใจไม่ใจอยากแก้ไขตนเองแค่ไหนเริ่มจับได้ว่าพ่อใหญ่อายุ 52 ปีนี้แหละปัญหาต้องกดดันให้หนักถ้าคิดได้บอกสมาชิกรุ่นน้อยทำก็ได้ถ้าไม่ได้ก็ให้หนีไปเลยเริ่มปฎิบัดเลยกดดันเช้าเย็นเลยกลับกลายเป็นพวกสมาชิกรุ่นอายุมากใช้ความหัวหมอทีนี้

  ตอนนี้ในยโสธรมีวัดแบบเราหลายวัดมันเลยเป็นการเปรียบเทียบว่าที่นี้สบายที่นั้นลำบากมาตรฐานไม่เท่ากันกฎเกณฑ์ไม่แน่นอนในหลายวัด วันนึงเรากดดันหนักแบบว่าด่าหนักแบบสาดเสียเทเสียกันเลย เกิดการรวมหัวกันจะขอย้ายวัดเราบอกเลยว่าไอ้เรารู้อยู่แล้วว่ามันย้ายไม่ได้มีแต่ขยับการควบคุมในขันตอนที่เข็มแข็งขึ้นไป

  จริงๆเราไม่ต้องต่อรองอะไรกับสมาชิกพวกนี้เลยก็ได้ไม่ยอมรับปฎิบัติตามทำไม่ได้ก็ออกไปกลับบ้านเดี๋ยวไปค่ายทหารต่อ แต่ก็ทำเป็นใจดีบอกว่าแจ้งข้อกำหนดให้ทราบแล้วบอกว่าให้อยู่ให้มันจบ ที่เป็นอย่างนี้เพราะพวกคุณยังเป็นคนกันอยู่จึงน่าคุยกันรู้เรื่องทำมาเกือบสามร้อยมาเจอครั้งแรกเลยที่หัวแข็งใส่เรามันเป็นปัญหาจาการที่เจ้าพนักงานของสำนักงานคุมประพฤติยโสธรในบางคนที่อยากได้หน้าได้ผลงานแล้วนำโครงการไปเสนอและเปิดในหลายวัดแล้วไม่มีการให้ความช่วยเหลือความรู้ดูและกระบวนการและมาตรฐานมันจึงเป็นปัญหาของความเลื่อมล้ำที่ทำให้เป็นช่องโหว่ให้เขานำมาหาทางเอาเปรียบทั้งๆที่พวกเขาทำตัวเองมากันแท้ๆทำผิดแล้วไม่คิด พวกวันนั้นก็เป็นเหมือนกันผิดแต่ยังไม่คิดวันนั้นเลยบอกว่าใครจะอยู่ก็อยู่กลับเข้าวัดทำกิจกรรมต่อใครจะกลับก็กลับเชิญเท่านั้นละครับพวกอาวุโสอีก 5 คนเริ่มไวทันกลับทำกิจกรรมดีกว่าพวกสมาชิกเด็กก็เหลือ1 คนอายุน้อยสุด กลายเป็นหายไป 4คนรุ่นกลาย 3 คนแล้วก็ตัวปัญหาพ่อใหญ่อายุ52 ที่ออกไปก็สุดแล้วแต่ชีวิตใครมันละ

  ก็เลยเหลือ 6 คนหลังจากวันนั้นก็ค่อยปรับกันมาจนวันนี้ก็หนึ่งเดือนแล้วก็เริ่มเข้ารูปเข้ารอบแต่ว่าอายุมาก็เลยปรับได้ช้าจริงการปรับได้ของสมาชิกรุ่นนี้นั้นบางรุ่นแค่สัปดาห์เดียวแต่ดูดีขึ้นจากวันแรกในเริ่งทัศนะคติแต่ก็ต้องชมรุ่นนี้ในเรื่องการทำกิจกรรมสาธาราณะประโยชน์ช่วยได้มากจากประสบการณ์ในการทำงานของแต่ละคน ซึ่งเมื้อเนื้อวัตถุดิบมันอายุมากมันก็เหมือนไม้แก่ดัดไปตามใจได้ยากแค่กราบไหว้,ถวายอาหาร,ไหว้พระสวดมนต์,ยังเป็นเดือนยังไม่ไปไหนเลยแต่ก็สู้ไปละครับ

ดัดไปดัดมาก็ได้พอใช้ได้อย่างนี้