ผมก็เพิ่งอพยพเจ้าเหมียวของผม หนีก่อนที่น้องน้ำจะมาเหมือนกันครับ วันที่พาเขาทั้ง13 ชีวิตอพยพ 10 ชั่วโมงเต็มเเห่งการเดินทาง พวกเขาไม่กินอะไรเลยตลอดการเดินทาง ไม่กิน ไม่ถ่าย สายตามีแต่ความกังวลและหวาดระเเวง เพราะตั้งแต่เลี้ยงมาไม่เคยขังในกรงเลย เลยพาลทำให้ผมกังวลว่าเมื่อไปยังบ้านที่ต่างจังหวัด พวกเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง คิดไปต่างๆนาๆ แต่พอไปถึงที่ชัยภูมิ พอเปิดออกจากกรงแค่นั้นเเหละครับ นิทรรศการบันเทิงเริงใจ กระโดดโลดเต้น และเสียงเมี้ยวๆแสดงความดีใจ และขอบคุณเรา ที่ทำให้พวกเขามีที่วิ่งเล่นใหม่ มีที่ปีนป่าย ให้เล่นมากกว่าเดิม เลยทำให้เรารู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก และดีใจที่อพยพพวกเขาออกมาก่อนที่น้องน้ำจะมาเยือนครับ....
ดีใจที่คุณครูอ้อยนำพาพวกเขามาด้วยได้ค่ะ
...แค่นำพาครอบครัวและสิ่งของสำคัญออกไปยังลำบากนะคะในยามคับขันเวลานั้น
คงด้วยบุญจะได้สร้างบุญบารมีต่อนั่นเอง
แอบขำคุณครูอ้อย....ที่รำพึง เสียดายว่ารถเต็มไม่งันจะซื้อบ้านเดี่ยวป้ายแดงให้น้องๆหมาจนครบ ^^
คุณครูอ้อยพบสุขจากทุกข์..มีภาพความทรงจำของวันนี้ในวันหน้าด้วยความสุขแน่นอนค่ะ
ปล.ผู้อ่าน...ยังมีความสุขตามเลย