ในการประชุมสมัชชาสัตว์ครั้งหนึ่ง กระต่ายได้ลุกขึ้นปราศรัยสรุปได้ว่า สัตว์ทั้งปวงสมควรได้รับการจัดสรรอาหาร แหล่งอาหาร และสิทธิอื่นๆ อย่างเท่าเทียมกัน สัตว์ทั้งหลายได้ฟังต่างพากันสนับสนุน
ทันใดนั้นราชสีห์กระแอมขึ้น เสียงจ้อกแจ้กเงียบลงฉับพลัน
“กระต่ายผู้มีฝ่าเท้านุ่มนิ่มพูดได้ดีและถูกต้องแล้ว” ราชสีห์กล่าว “แต่น่าเสียดายที่ผู้พูดไม่มีเขี้ยวเล็บ”
ด้วยเหตุนี้เอง เมื่อกระต่ายอยากเป็นผู้บริหารฝูงสัตว์ จึงจำเป็นต้องมีราชสีห์เป็นพวกเดียวกับตนให้ได้ก่อน (ไม่เว้นแม้แต่กระต่ายตัวที่เคยด่าราชสีห์เอาไว้มาก) มิฉะนั้นก็จะเป็นเหมือนนิทานโบราณเรื่องนี้