หนีน้ำท่วม...มาพบลม...และหนีน้ำท่วม
เมื่อวาน โทรศัพท์ส่วนตัวดัง เมื่อดูทางหน้าจอเห็นเป็นชื่อของแม่ จึงรีบรับสาย "เป็นอย่างไรบ้าง" คือการถามสาระทุกข์สุขดิบ ที่เหลือจากนั้นเป็นการรายงานข่าวจากแม่ที่อยู่จังหวัดชุมพร...
ก่อนนั้น ผมปลีกตัวออกจากปทุมธานี มาพักที่บ้านแม่-พ่อ ที่ชุมพร ระหว่างนั้นรอว่าเมื่อไรน้ำจะลด เพื่อจะเดินทางกลับไปทำงานตามปกติ "ภรรยาคือชีวิต" เดินทางจากหาดใหญ่ไปสมทบที่จังหวัดชุมพร เดิมทีได้จองตั๋วเครื่องบินไป-กลับ หาดใหญ่-ดอนเมือง เพื่อการพักผ่อนหลังการตรากตรำทำงานด้วยแรงกายเพื่อองค์กรของเจ้าของกิจการ แต่ต้องเลื่อนการเดินทางเป็นเดือนอ้าย เพราะหากเดินทางเข้า กทม.มีหวังคงออกไปไหนไม่ได้
เราพบกันที่ ชุมพร แต่เพื่อไม่ให้เสียความตั้งใจในโปรแกรมที่ตั้งไว้คือการพักผ่อน ในเมื่อได้ลางานไว้แล้ว ดังนั้น วันที่ ๒๔ เช้า เราจึงเตรียมของต่างๆใส่รถ เพื่อหวังว่า เมื่อไปพักผ่อนตามต้องการแล้ว จะเดินทางเข้า กทม.เลยไปปทุมธานี ก่อนจะส่งเธอกลับด้วยรถประจำทาง เราเดินทางไปพักผ่อนกันที่หาดวนกร และชะอำ เช้าวันที่ ๒๕ ผมพาเธอซ้อนท้ายจักรยานปั่นไปวัดที่ชะอำนั่นเอง เพื่อทำบุญในวันคล้ายวันเกิด ซึ่งเป็นความตั้งใจของเธอ จากนั้นจึงกินอาหารเช้า พักผ่อนเล็กน้อย ซึมซับบรรยากาศใหม่ๆ อันที่จริงก็ไม่มีอะไรใหม่หรอก เพราะทะเลก็เป็นทะเลเดิมๆ ที่ไม่แตกต่างจากทะเลที่จังหวัดสงขลา หากแต่เป็นต่างที่กันเท่านั้น ช่วงสายๆ เราออกจากชะอำ เดินทางมุ่งหน้าไปสวนผึ้ง ซึ่งคือความต้องการของเธอเช่นกัน ผมไม่ขัดในเรื่องนี้ เพราะเธอทำงานไม่ได้พักเลย หากต้องการไปไหนผมจะพาเธอไป ในรถไม่มีระบบนำทาง ไม่มีแผนที่ และเราก็ไม่เคยไปกัน ทุกอย่างคือการคาดเดา เราขับรถไปทางอ้อมไกลมาก แต่ก็มาออกที่โรงพยาบาลสวนผึ้งจนได้ จากนั้นจึงหาที่พัก และได้ที่พักที่ดูได้รสนิยมการ์ตูนในอดีตทีเดียว "มนุษย์หินปรินโตน" เราเก็บบรรยากาศ ช่วงเย็น กินอาหารค่ำ และเก็บบรรยากาศช่วงเช้า สายๆ เราเดินทางออกจากที่พัก เพื่อไปดูการจัดแสดงอื่นๆ เช่น ฟาร์มแกะ ฟาร์มกล้วยไม้ เป็นต้น ประมาณบ่ายโมงกว่าๆ ผมโทรถามเพื่อนที่จังหวัดปทุมธานี เพื่อนบอกให้ทราบว่า อย่าเพิ่งเข้ามาเลย น้ำยังไม่ลด เพื่อนก็ติดอยู่รอบใน ออกไปไหนไม่ได้เช่นกัน ในเมื่อทราบอย่างนั้น จึงเบนเข็มกลับชุมพร ระหว่างขับรถมานั้น แม่โทรมาบอกให้ทราบว่า บ้านพี่สาวที่อยู่ในไร่ ทางไปปากน้ำชุมพรสายเก่า ถูกพายุพัด หลังคาไปเกือบทั้งหลัง มีอยู่หลังหนึ่งโดนทั้งหลัง เจ้าบ้านไม่มีที่นอน ผมขับรถมาถึงบ้านแม่-พ่อ ประมาณ สี่ทุ่ม ก่อนนั้น ผมพาเธอไปซื้อผัดไทยวุ้นเส้นอร่อยๆที่หลังตลาดชุมพรด้วย เช้ารุ่งขึ้น เห็นว่า คงรอที่ชุมพรไม่ได้ เพราะเกรงจะเป็นภาระของแม่กับพ่อ เพราะระหว่างที่ผมมาพักชุมพร แม่สรรหาอะไรๆมาให้ผมกินเยอะแยะ ตั้งแต่พี่สาวให้ปูดำมาหลายกิโล แม่ทำปูดำผัดผงกะหรี่ ปูดำต้มจิ้มน้ำจิ้มพริกเขียว วุ้นเส้นปูดำ ล่าสุดทำห่อหมกอร่อยๆให้กิน โดยพ่อออกไปสอยมะพร้าวมาปอก และขูดด้วยกระต่ายบ้านๆ แม่คั้นกะทิ ทำเครื่อง ตัดใบตอง ฯลฯ ห่อและนึ่ง ส่วนผมทำอะไรไม่เป็นเลย แม่ทำห่อหมกอร่อยมาก อร่อยอย่างไรคงบอกไม่ได้ เพราะเป็นเรื่องเฉพาะตัว และผมก็ชอบที่จะซื้อห่อหมกกิน แม้มันจะแพงในแถบเมืองปทุมธานี - กรุงเทพ กินแล้วไม่ได้รสดีเท่าน้ำมือแม่
ก่อนออกจากชุมพร ผมแวะไปดูบ้านพี่สาวที่ถูกพายุพัด ปรากฏว่ามีพนักงานเทศบาลตำบลท่ายางมาช่วยจำนวนหนึ่งกระเบื้องปูหลังคา แต่ก่อนนั้น บ้านใครบ้านมัน ช่วยตัวเองกันไปก่อนโดยไม่ต้องรอคอยความช่วยเหลือจากใคร ผมเข้าไปทักทายพี่เขยและพี่สาวพร้อมกับถามเรื่องราวที่เกิด ไม่นานจึงขอตัวเดินทางสู่หาดใหญ่
มาถึงหาดใหญ่ได้ไม่เท่าไร แม่โทรมาบอกว่า ตอนนี้ที่บ้านน้ำท่วมเลยหัวเข่าแล้ว กำลังช่วยหมูและเก็บข้าวของอยู่ พร้อมกับพูดอารมณ์ประหลาดๆประสาชาวบ้านว่า "นี่ดีนะ ถ้าแม่ไปหาดใหญ่ด้วย มีหวังพ่อขุยตายแน่ๆ เพราะทิ้งหมูไว้ให้พ่อดูแล" และบอกอีกว่า อีกดีหนึ่งคือ หากจอดรถไว้ที่บ้าน มีหวังเจอน้ำ...
ผมหนีน้ำหวุดหวิดมาจากปทุมธานี มาพักที่ชุมพร แต่เมื่ออกจากชุมพรมาที่หาดใหญ่ ทราบว่า บ้านแม่-พ่อ น้ำท่วมแล้ว ทำให้อุทานในใจว่า "อะไรกันเนี่ย" นี่คือเวลาตีสามกว่าๆ ผมได้ยินเสียงลมและฝน ขณะที่ภรรยากำลังหลับอยู่ ผมลุกขึ้นมาเปิดประตูดูหน้าบ้าน สายฝนพร่ำๆ ผนวกกับลม "น้ำจะท่วมหาดใหญ่ เหมือนปีที่แล้วหรือเปล่าเนี่ย"
ความเห็น (6)
มีเพื่อนพูดขำๆตลกๆว่า
จะหนีไปไหน น้ำและฝนก็ตามไปทุกที่..
เป็นชะตาของคนไทย...หรือนี่
ได้ประสบการณ์...เป็นทุนชีวิต สู้สู้ค่ะ
สู้ๆคะ อยู่สงขลาคะ ก็เตรียมดูสถานการณ์ น้ำและฝนตกตลอดเหมือนกันคะ