อุทกภัยในบ้านเราครั้งนี้ทำให้รำลึกถึงเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นท่ามกลางวิกฤติการณ์ในประเทศญี่ปุ่นที่ผ่านมา

        อุทกภัยครั้งยิ่งใหญ่ที่เกิดกับบ้านเมืองเราขณะนี้  สร้างความสูญเสียให้แก่พี่น้องชาวไทยเราเหลือคณานับ  นอกจากทรัพย์สินที่ต้องสูญเสียไปกับกระแสน้ำแล้ว  สิ่งที่สูญเสียมากที่สุดน่าจะเป็นความทุกข์ด้านจิตใจ  บางคนก็ ร้องไห้ฟูมฟาย  บางคนก็นั่งนิ่งท้อแท้ด้วยสายตาที่สิ้นหวัง  บางคนก็แสดงออกมาเหมือนคนสติแตก  บางกลุ่มถึงกับทะเลาะเบาะแว้งกันระหว่างหมู่บ้าน  แต่อีกมุมหนึ่งเราก็ได้เห็นความเอื้ออาทร ความมีน้ำใจของคนไทย ทั้งการบริจาคทรัพย์สิน สิ่งของช่วยเหลือกัน   การร่วมแรงร่วมใจกัน  การปลอบโยนให้กำลังใจกัน  ซึ่งเป็นภาพที่น่าประทับใจของคนไทยอย่างยิ่ง
       
     ในยามนี้คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการตั้งสติตระหนักรู้ถึงความเป็นอนิจจัง  ที่สรรพสิ่งทั้งหลายมีการเกิดขึ้น  ตั้งอยู่และก็ดับไป ล้วนเป็นสิ่งไม่เที่ยงแท้แน่นอน เพื่อการดำรงชีวิตอยู่บนความไม่ประมาท  
     เรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นท่ามกลางวิกฤติการณ์ในประเทศญี่ปุ่นที่ผ่านมาไม่นานนี้   ที่มีผู้บันทึกไว้ใน Link http://prayforjapan.jp/tweet.html ศูนย์กลางข่าวสารแผ่นดินไหวที่ญี่ปุ่น โดย สนญ. และ สนทญ. ผมเห็นว่าอาจช่วยเตือนสติพวกเราในยามนี้ ได้บ้าง  จึงนำบันทึกนี้มาแลกเปลี่ยนกันครับ       
         บันทึกนี้ผู้เขียนได้เขียนถึงเรื่องราวดีๆที่ประทับใจหลังวิกฤติการณ์ในญี่ปุ่น 9 เรื่อง คือ      
 เรื่องที่หนึ่ง ข้าพเจ้าได้เห็นเด็กน้อยพูดกับพนักงานรถไฟ “ ขอบคุณค่ะ/ครับ ที่เมื่อวานพยายามอย่างสุดชีวิตทำให้รถไฟเดินรถได้อีกครั้ง ” พนักงานรถไฟร้องไห้ ส่วนข้าพเจ้าร้องไห้ฟูมฟายไปแล้ว (คืนวันที่เกิดแผ่นดินไหว รถไฟซึ่งเป็นการคมนาคมหลักของชาวญี่ปุ่นหยุดวิ่ง กว่าจะวิ่งได้ก็หลังเที่ยงคืนไปแล้ว)
 เรื่องที่สอง ที่ดิสนีย์แลนด์ คนติดกลับบ้านไม่ได้จำนวนมาก และทางร้านขายของก็ได้เอาขนมมาแจกนักท่องเที่ยว ก็ได้มีนักเรียนหญิงชั้น ม.ปลายกลุ่มหนึ่งไปเอามาจำนวนมาก มากเกินพอ  แว่บแรกที่ข้าพเจ้ารู้สึกทันทีคือ อะไรวะ เอาไปซะเยอะ ! แต่วินาทีต่อมากลายเป็นความรู้สึกตื้นตันใจ เพราะ เด็กกลุ่มนั้นเอาขนมไปให้เด็กๆ ซึ่งพ่อแม่ไม่สามารถไปเอาเองได้เพราะต้องอยู่ดูแลลูกๆ  
เรื่องที่สาม ในซุปเปอร์มาร์ทแห่งหนึ่ง ของตกระเกะระกะเพราะแรงแผ่นดินไหว แต่คนซื้อก็เดินไปช่วยกันเก็บของ แล้วก็หยิบส่วนที่ตนอยากซื้อไปต่อคิวจ่ายเงิน ในรถไฟที่เพิ่งเปิดให้ใช้บริการ และคนที่ตกค้างจำนวนมากกำลังเดินทางกลับ ก็ได้เห็นคนแก่คนหนึ่งลุกให้สตรีมีครรภ์นั่ง คนญี่ปุ่นแม้ในภาวะฉุกเฉินเช่นนี้ ก็ยังมีน้ำใจ มีระเบียบ
 เรื่องที่สี่ ในคืนแรกที่เกิดแผ่นดินไหว รถไฟไม่วิ่ง ทำให้คนจำนวนมากต้องเดินกลับบ้านแทนการนั่งรถไฟ ขณะที่ข้าพเจ้าต้องเดินกลับจากมหาวิทยาลัยมายังที่พัก ร้านรวงก็ปิดหมดแล้ว ข้าพเจ้าได้ผ่านร้านขนมปังร้านหนึ่งซึ่งปิดไปแล้ว แต่คุณป้าเจ้าของร้านก็ได้เอาขนมปังมาแจกฟรีแก่คนที่กำลังเดินกลับบ้าน ในภาวะฉุกเฉินเช่นนี้ น้ำใจที่มีให้กันทำให้หัวใจข้าพเจ้าอบอุ่น ตื้นตัน
 เรื่องที่ห้า ในขณะที่รอรถไฟให้กลับมาวิ่งได้ ข้าพเจ้าก็ได้รออยู่ในอาคารสถานีอย่างเหน็บหนาว โฮมเลสก็ได้แบ่งปันแผ่นกล่องกระดาษให้ โฮมเลสที่ข้าพเจ้ามองด้วยหางตาทุกวันที่มาใช้สถานี คืนนั้นทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด
  เรื่องที่หก (เรื่องราวคืนรถไฟไม่วิ่ง) ด้วยระยะเวลาสี่ชั่วโมงที่ต้องเดินเท้ากลับบ้าน ก็ได้ผ่านหน้าบ้านหลังหนึ่ง ตาก็ไปสะดุดกับแผ่นกระดาษที่เขียนว่า “ เชิญใช้ห้องน้ำได้ค่ะ ” หญิงสาวท่านหนึ่งได้เปิดบ้านตัวเองให้แก่คนที่กำลังเดินกลับบ้านได้ใช้ วินาทีที่ได้เห็นแผ่นกระดาษนั้น น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง น้ำใจคนญี่ปุ่น
 เรื่องที่เจ็ด แม้ว่าไฟดับ ก็ยังมีคนที่สู้ทำงานให้ไฟกลับมาติด น้ำไม่ไหลก็ยังมีคนไม่ยอมแพ้ทำให้น้ำกลับมาไหล เกิดปัญหากับโรงงานไฟฟ้านิวเคลียร์ก็มีคนที่พร้อมจะเข้าพื้นที่เพื่อซ่อมมัน ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้กลับมาสู่สภาพปกติด้วยตัวมันเอง ขณะที่พวกเราอยู่ในบ้านอันอบอุ่นแล้วก็พร่ำบ่นว่าเมื่อไรไฟมันจะติด น้ำจะไหลน้า ก็มีคนที่อยู่ข้างนอกท่ามกลางความหนาวเหน็บกำลังพยายามสู้อยู่  
เรื่องที่แปด ในจังหวัดจิบะ คุณลุงคนหนึ่งที่หลบภัยอยู่ก็ได้เปรยออกมาว่า ต่อจากนี้ไปจะเป็นอย่างไรน้า เด็กหนุ่มม.ปลายก็ตอบกลับไปว่า ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง ต่อจากนี้ไปเมื่อเป็นผู้ใหญ่ พวกผมจะทำให้มันกลับมาเหมือนเดิมแน่นอน (ไม่เป็นไร พวกเรายังมีอนาคต!!!)
 เรื่องที่เก้า ขณะที่กำลังได้รับความช่วยเหลือ หลังจากที่ติดอยู่บนหลังคาบ้านมากว่า 42 ชั่วโมง คุณลุงก็ได้กล่าวว่า “ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรครับ เคยมีประสบการณ์สึนามิที่ชิลีมาแล้ว ต่อจากนี้ไปพวกเรามาช่วยฟื้นฟูบ้านเมืองกันนะ ” แกกล่าวด้วยรอยยิ้ม (สิ่งสำคัญสำหรับพวกเราคือ ต่อจากนี้ไปเราจะทำอะไรต่างหาก)

[นงนาท สนธิสุวรรณ]

ต้องทุกข์ทนอกไหม้ภัยใหญ่หลวง

เจ็บในทรวงหน่วงหนักสุดผลักใส

น้ำเจิ่งนองไปทั้งหล้าพาหม่นใจ

พี่น้องไทยไม่ทิ้งกันปันสิ่งมี