เรื่องหมาหมา

ข้อคิดสะกิดใจ

สัปดนคนกับหมา .. เรื่องหมาหมา

ขอยกบทกลอนเป็นบทนำ

หมาจรจัดขนัดแน่นไทยแลนด์เรา

มันหาเช้ากินค่ำระส่ำระสาย

คิดขโมยของชาวบ้านพานวุ่นวาย

มิซ้ำร้ายกัดขบรบกับฅน

เที่ยวเพ่นพ่านฉี่ถ่ายไร้ระเบียบ

ฤๅจักเงียบเห่าหอนนอนริมถนน

วิ่งวุ่นวายตายดับกับรถชน

ซากเน่าป่นไหล่ทางไม่ห่างกัน

มีพ่อค้าใจบุญใช่ทารุณสัตว์

หมาจรจัดส่งออกนอกเขตขันธ์

ฅนใจบุญอีกฝ่ายให้จาบัลย์

โวยวายลั่นว่าทารุณกรรม

ไร้สวัสดิภาพบาปหนาพล่าผลาญสัตว์

ดูเขาดัดจริตคิดแล้วขำ

เชือดคอเป็ดคอไก่ใช่ใจดำ

มีดกระหน่ำแทงคอหมูดูเพลินดี

อย่ากระแดะดัดจริตคิดตรงจุด

ต้นเหตุสุดฅนเลี้ยงหมาละหน้าที่

เมื่อหมาเกิดเลี้ยงไม่ได้ไร้ปรานี

ไล่ตบตีหนีปลอดเพียงรอดตาย

เมื่อรู้ต้นรู้ปลายได้แน่ชัด

ขอวอนรัฐเร่งตราหากฎหมาย

คุมให้ดีมีตั๋วเช่นวัวควาย

จะซื้อขายถูกต้องเป็นคลองธรรม

หมาใดใดเกิดใหม่ขึ้นในบ้าน

ต้องจัดการเลี้ยงชุบอุปถัมภ์

ใช่ปล่อยทาสขาดเยื่อใยไปตามกรรม

อยู่เถื่อนถ้ำจรจัดทั่วรัฐไทย

สวัสดิภาพทารุณกรรมนำแก้หลัง

หรือระวังพร้อมกันนั้นพอไหว

ที่โวยวายข้ามขั้นตอนแสนอ่อนใจ

ขอแก้ไขถูกเรื่องประเทืองเทอญ

ดูเรื่องแล้วไม่น่าจะชวนติดตาม แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าสนใจอย่างยิ่งเพราะเป็น
เรื่องของปัญหาระดับชาติ ด้วยเมืองไทยเราติดอันดับต้น ๆ ที่มีสุนัขจรจัด และแมวจรจัดจำนวนมาก

ที่ได้เอาเรื่องนี้มาพูดคุยเพราะมีเรื่อง "ทารุณกรรมสัตว์" เกิดขึ้น ด้วยเหตุที่มีการค้าสุนัข
ระหว่างประเทศ จึงมีผู้เปี่ยมด้วยคุณธรรมออกมาประณามการกระทำว่าเป็นเรื่อง "ทารุณกรรมสัตว์"

เพื่อให้เข้าใจได้ง่ายก็น่าจะยกคำพูดของอดีตท่านนายกสมัคร สุนทรเวช มาอ้างสักนิด
คือ "อย่าทำดัดจริต" หรือ "อย่าพูดดัดจริต"

คำว่า "อย่าพูดดัดจริต" ในความหมายของท่านนายกสมัครที่ผมเข้าใจคือ อย่าทำเป็นไม่รู้ อย่าทำเป็นไม่เข้าใจ แล้วแกล้งพูดอำพราง พูดให้ไขว่เขว ไปอีกอย่างหนึ่งอะไรทำนองนี้ สรุปว่าพูดไม่เป็นความจริงก็แล้วกัน

เรื่องของการค้าสุนัขมีมานาน ทั้งใน และนอกประเทศ ชาวสกลรู้ดี ไม่ทราบว่ามีความคิด
ในเรื่องนี้อย่างไร ชาวเวียตนาม ชาวจีนก็คงมีความคิดอ่านคล้าย ๆ กับชาวจังหวัดสกลนคร

ผมเคยได้ยินว่าการรับประทานเนื้อสุนัขทำให้ภูมิคุ้มกันโรคผิวหนังบางตัวเสื่อมลง
เดี๋ยวนี้ก็ไม่เห็นให้ความรู้เรื่องนี้อย่างจริงจังมากนัก จึงไม่ค่อยแน่ใจ

เอาล่ะหยุดคิดเรื่องนั้นมาคิดเรื่องที่คนกลุ่มหนึ่งซึ่งเป็นนักวิชาการนักบุญอะไรก็แล้วแต่
ที่ออกมาวิจารณ์ว่าการค้าสุนัขเป็นเรื่องทารุณกรรม ผู้เขียนขอถามตรง ๆ ว่าการฆ่าเป็ด ฆ่าไก่
ฆ ่าวัว ฆ่าควาย หรือฆ่าหมูในแต่ละวัน จะที่โรงฆ่าสัตว์ หรือไม่ใช่โรงฆ่าสัตว์ก็ตามมันจัดในเรื่อง
"ทารุณกรรม"

เรื่องของกฏหมายภายในประเทศยังไม่มี ยังกำลังผลักดันอยู่ ส่วนกฎหมายระหว่างประเทศ
ผมเองก็ไม่แน่ชัด อย่างไรก็ดีในเวลานี้ ในขณะนี้การค้าสุนัขจรจัด (มีบ้างที่ไม่จรจัด) น่าจะทำ
ไม่เห็นเสียบ้าง ผมคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ดีที่ควรส่งเสริม ด้วยเหตุใหญ่ สามประการ

1.ลดสุนัขจรจัดทั่วประเทศ (กวาดให้หมดสักระยะ )

2.ทำรายได้ให้ผู้ประการทุกฝ่าย

3. ลดภาระการควบคุมโรคพิษสุนัขบ้า

พูดกันจริง ๆ สุนัขจรจัดทั้งหลายที่มีมากมาย รวมทั้งแมวจรจัดด้วย นั่นแหละน่าจะเป็นเรื่อง
สวัสดิภาพสัตว์ และเรื่องทารุณกรรมสัตว์มากกว่านำไปเป็นสินค้าเพื่อบริโภค สุนัขกับหมู่คงไม่
แตกต่างอะไรมากนัก เป็นสัตว์ เลี้ยงด้วยกัน ขายตัว หรือไม่ก็เนื้อ

สุนัขจรจัดที่มีอยู่ทั่วเมืองไทยมีโอกาสที่จะขยายพันธุ์ได้อีกมากมายซึ่งล้วนแต่เป็นปัญหาสังคม
อย่างมากเช่น การลักขโมยขอ การคุ้ยเขี่ยสิ่งของ การขับถ่าย การกีดทางจราจร การกัดทำร้ายผู้คน
หรืออื่น ๆ ล้วนเป็นปัญหาสังคม

การแก้ปัญหาที่ตรงจุดคือควบคุมการเลี้ยงสุนัข และแมวอย่างจริงจัง โดยออกกฏหมายให้
แน่ชัดสามารถคุมผู้เสี้ยงสัตว์ดังกล่าว โดยเฉพาะเมื่อสัตว์เหล่านั้เกิดลูกมาใหม่ ต้องรับผิดชอบ
ไม่ปลอยให้เป็นสัตว์จรจัดได้อีกต่อไป สำหรับเรื่องสวัสดิภาพสัตว์ เรื่องทารุณกรรมสัตว์ก็ค่อยว่ากัน
ไปที่หลัง ครับเราควรแก้ให้ตรงจุด ตรงประเด็น และมีประโยชน์สูงสุด ทั้งในระยะสั้น และระยะยาว

หากท่านสนใจเรื่องอื่น ๆ คลิก http://www.nature-dhrama.com

เขียนใน GotoKnow โดย นาย ประทีป วัฒนสิทธิ์
ใน ธรรมชาติธรรม ค้ำจุนโลก

คำสำคัญ (Tags): #เว้บไซต์เพื่อสังคม

หมายเลขบันทึก: 463541เขียนเมื่อ 3 ตุลาคม 2011 07:48 น. ()แก้ไขเมื่อ 23 มีนาคม 2012 01:27 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน