ปริญญาเป็นเพียงสัญลักษณ์ของความสำเร็จ...มีอะไรที่สำคัญยิ่งกว่า...
สัปดาห์นี้ที่มอ.วิทยาเขตหาดใหญ่คึกคักไปด้วยเหล่าบัณฑิตปี 2553 ที่มาร่วมงานพิธีรับพระราชทานปริญญาบัตร ในวันที่ 21-22 ก.ย.54 โดยมีพิธีซ้อมกันมาก่อนด้วย เราจึงได้เห็นเหล่าบัณฑิตเดินกันทั่วพื้นที่ มาโพสต์ท่าถ่ายรูปกับซุ้มต้นไม้ ดอกไม้ที่ทางมหาวิทยาลัยและคณะต่างๆเตรียมพร้อมเอาไว้ให้อย่างงดงามน่าชื่นใจ ในภาควิชาฯเราก็มีบัณฑิตใหม่ให้พวกเราได้ร่วมแสดงความยินดีไปด้วยคือคุณ Nidnoi ของเราชาว GotoKnow นี่เองค่ะ
พวกเราชาวห้องแล็บคิดว่างานน่าจะน้อยลง เพราะคุณหมอๆและอาจารย์แพทย์หลายๆท่านก็ต้องไปร่วมพิธีกันไม่ใช่น้อย แต่ปรากฎว่าดูเหมือนจะไม่มีผลต่อปริมาณงานเลยค่ะ ล้นหลามกันเหมือนปกติ ช่วงเช้าก็วุ่น มือไม่ได้เว้นว่างกันเป็นปกติ
ได้เห็นครอบครัวบัณฑิตที่ต่างก็หอบหิ้วกันมาแต่ละบ้านก็ไม่ใช่น้อย เป็นวาระแห่งความชื่นชมยินดีของครอบครัว ย้อนคิดถึงตัวเอง ดีใจที่คุณพ่อคุณแม่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับสัญลักษณ์แบบนี้มากมายนัก ทำให้เราไม่ต้องลำบากใจ เพราะคิดว่าเราคิดอะไรไม่ค่อยเหมือนคนทั่วไป ไม่เคยเห็นความสำคัญของพิธีการ พิธีกรรมหรือประกาศเกียรติคุณ ยืนยันคุณสมบัติอะไรแบบนี้เลย จนบางครั้งคิดว่าเราคิดอะไรแปลกไปกว่าคนอื่นๆหรือเปล่า แต่ก็เชื่อว่าน่าจะมีคนคิดเหมือนเราอยู่บ้าง ที่ร่ำเรียนมาจนถึงวันนี้ ก็เป็นการทำตามหน้าที่ที่ต้องทำ ณ เวลานั้นๆอย่างเต็มที่ ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ตั้งใจเสมอ ไม่ว่าจะลงมือทำอะไร ก็คือทำอย่างเต็มที่เต็มกำลัง ทำให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ สิ่งที่ได้ตอบแทนทันทีและเราพอใจแล้ว ก็คือผลของสิ่งที่ลงมือทำจริงๆ ไม่ใช่กระดาษ ไม่ใช่เอกสาร ไม่ใช่ใบยืนยันให้คนอื่นมารับรู้ไปกับเรา
สิ่งที่ยังจำได้ในวันรับพระราชทานปริญญาจากพระหัตถ์ของ"พ่อหลวง" ของเรานอกจากพระบรมราโชวาท ซึ่งท่านรับสั่งในสิ่งที่เราตั้งใจทำอยู่แล้วจึงไม่ยากที่จะจดจำ ก็มีอีกอย่าง (ไม่รู้ว่าจะแปลกจากคนอื่นไหม) ก็คือ รู้สึกประทับใจสมเด็จพระบรมราชินีนาถของพวกเรา ที่ท่านทรงปรบพระหัตถ์แสดงความยินดีให้กับบัณฑิตทุกคน (ขอย้ำว่า...ทุกคน) ตั้งแต่ต้นจนจบ คิดไว้ตอนแรกที่เห็นพระองค์ท่านว่าจะตบมือตามพระองค์ท่านไปจนกว่าพระองค์ท่านจะหยุด แต่ปรากฏว่าพระองค์ท่านปรบพระราชทานให้ทุกคนไม่มีหยุดเลย เรายังรู้สึกเมื่อยมากๆ คิดถึงทั้งสองพระองค์ที่ต้องทรงพระอิริยาบถซ้ำๆแบบนี้เป็นร้อยเป็นพันครั้ง คิดว่าสัญลักษณ์แบบนี้เป็นการทรมานพระองค์ท่านโดยไม่จำเป็นหรือไม่ เราจะทำอะไรตอบแทนพระองค์ท่านได้บ้าง ตั้งใจไว้ว่าจะต้องดำเนินรอยตามพระองค์ท่านให้ได้มากที่สุด
มาถึงวันนี้ จำได้ว่าพระบรมราโชวาทในวาระต่างๆนั้น มักจะเป็นการ"บอก"ให้เราคิดถึงสิ่งที่เราควรทำ ควรคิด หากเรานำไปทำได้จริงๆ บ้านเมืองและสังคมไทยคงจะน่าอยู่ได้เหมือนที่พระองค์ท่านทำให้พระราชวังสวนจิตลดาเป็นสังคมตัวอย่าง และอีกหลายๆชุมชนต้นแบบตามพระราชดำริ ในวันนี้ที่เว็บไซต์ของสำนักราชเลขาธิการได้รวบรวมสิ่งมีคุณค่าเหล่านี้ไว้ที่เดียวกัน ทำให้เป็นแหล่งอันทรงคุณค่าในการตั้งสติว่า เราควรจะทำอะไรเพื่อชาติบ้านเมืองของเราอย่างไร โดยเฉพาะผู้ที่ได้รับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระองค์ท่าน อ่านบ่อยๆคิดบ่อยๆเราจะได้มีทิศทางในการดำเนินชีวิตที่ควรทำ
เขียนบันทึกนี้เพื่อเตือนใจ อยากให้บัณฑิต ซึ่งถือว่าเป็นคนที่มีโอกาสดีกว่าคนอีกมากในสังคม ใช้วาระแห่งสัญลักษณ์นี้เป็นการเริ่มต้น"คิดและทำ"ในสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อส่วนรวมด้วยสิ่งที่ได้เรียนรู้มา อย่าให้สัญลักษณ์เหล่านี้เป็นเพียงวัตถุที่ยืนยันความเป็น"บัณฑิต"เพื่อบอกใครๆเท่านั้น ขอให้บำเพ็ญตนให้สมกับเป็นบัณฑิต เพื่อชาติบ้านเมืองของเราด้วยเถิด...
ความเห็น (7)
ปริญญาไม่ใช่ ใบรับประกันความสำเร็จในชีวิต เห็นด้วยคะ
ปล. ขอบคุณมากคะ เรื่อง CiteUlike :-)
ชื่นชมความคิดนอกกรอบ แต่ไม่นอกใจตัวเองสำหรับการทำสิ่งดี ดี ในชีวิต
ชื่นชมมากนะครับคุณโอ๋-อโณ
ขอบคุณพี่โอ๋ ขอแสดงความยินดีกับคุณ Nidnoi ด้วยครับ
เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ แต่ยังเชื่อเหลือเกินว่านี่คืออีกก้าวย่างที่มั่นคงของชีวิต
ขอบคุณที่ได้ถ่ายทอดเรื่องราวสู่กันฟัง ขอบคุณมากค่ะ
ปริญญาชีวิตในการพัฒนาความดีของตนเองเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นน่าจะเป็นสิ่งหนึ่งที่สำคัญกว่าปริญญาบัตรครับผม
ครูผาน้อย
ผมได้ดูรายการทีวีช่องหนึ่งจำชื่อรายการไม่ได้มีท่าน ดร.รุ่ง แก้วแดง และอีกท่านหนึ่งก็จำชื่อท่านไม่ได้ ไปดูลูงสมพร แซ่โค้ว
ครูสอนลิง วิทยาลัยสอนลิงเพื่อการเกษตร ชอบที่เขาพูดว่า คนมีปริญญาแต่ไร้ปัญญา แต่น่าเสียดายลงสมพร ท่านได้เสียชีวิตแล้ว
"คนมีปริญญาแต่ไร้ปัญญา" เห็นด้วยค่ะ ตอนนี้รู้สึกกำลังเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน