อนาคตของชาติหรือน่าอนาถของชาติกันแน่

 

 

เมื่อครั้งเรายังเป็นนักเรียน...

เทคโนโลยียังไม่เจริญก้าวหน้ามากนัก

ไปโรงเรียนก็ปั่นจักรยานไป-กลับสิบกว่ากิโล

ก็ยังไปทันกิจกรรมหน้าเสาธง..

 

ห่อข้าวไปกินที่โรงเรียน เพราะที่บ้านไม่ค่อยจะมีเงิน

เสาร์อาทิตย์ไปหารับจ้างทำงาน ได้เงินค่าจ้างวันละยี่สิบสามสิบ

สมุดหนังสือที่ซื้อหามาได้ (แม่ซื้อให้บ้าง ซื้อเองบ้าง)

แม้แต่หน้าเดียวก็ไม่ยอมให้ขาดหรือชำรุด..

 

เวลาเรียนหนังสือ ก็ตั้งใจเรียนเต็มที่..

ไม่มีวอกแวก..

เรียนมัธยมปีที่6แล้วยังไม่รู้จักคำว่า"ความรัก" หรือ "แฟน"

เพื่อนๆก็อาจจะมีบ้าง แต่ก็เป็นความรักแบบเด็กๆ

ไม่ได้ใจกล้าก๋ากั่นเหมือนเด็กสมัยนี้...

 

จวบจนกระทั่งตอนนี้..

เป็นคุณครู..

 

เห้อออ.. น่าเหนื่อยใจแทนประเทศชาติจริงๆ

 

นักเรียนแต่ละคน ไม่ได้ครึ่งของสมัยเราเลย

เรียนก็ไม่ค่อยตั้งใจ..

 

บางคน...

มาโรงเรียน ก็เหมือนรับจ้างพ่อแม่มาเรียน

แต่งตัวออกจากบ้านแต่เช้าทุกวัน 

แต่ไม่เคยเข้าโรงเรียน.. ก็มี

ตกเย็นเพื่อนเลิกเรียน ก็กลับบ้าน แน่ะ...

พ่อแม่ก็เข้าใจว่าลูกไปโรงเรียน...

 

ส่วนนี้ไม่ได้รวมถึงเด็กที่ตั้งใจเรียนหรอก..

เหนื่อยใจกับเด็กที่ไม่เอาไหนน่ะ.. เหอๆ

 

อันนี้ไม่ทราบว่าที่โรงเรียนอื่นเจอปัญหาแบบนี้บ้างไหมนะ

อาจจะไม่เป็นเหมือนที่นี่ก็ได้..

ภาวนาว่าอย่าได้เป็นแบบนี้เลย

 

เห็นแล้วเหนื่อยใจ..ที่สุด