...รอยไม้ที่ขีดลงในแม่น้ำ...
รวดเร็วเกินกว่าที่จะยับยั้งไว้ได้ฉันใด
ที่หมุนผ่านและร่วงโรยอย่างรวดเร็ว
เกินกว่าที่จะฉุดรั้งไว้ได้เช่่นกัน...
เหมือนเช่นพุทธพจน์ที่กล่าวไว้
“ยถาวาริวโห ปูโร...คัจฉัง นะ ปริวัตตต
ิ เอวมายุ มนุสสานัง...คัจฉัง นะ ปริวัตตติ"
"ห้วงน้ำที่เต็มเปี่ยมมีแต่ไหลลง
ย่อมไม่ไหลกลับฉันใด
อายุของมนุษย์ทั้งหลายมีแต่ล่วงไป ๆ
ไม่ถอยหลังกลับเลยฉันนั้นเหมือนกัน”
และเมื่อคุณจากไปเพียงไม่นาน...
ผู้คนรอบข้างก็จะลืมเลือนคุณ
เช่นดั่งรอยไม้ที่ขีดลงในแม่น้ำ...
และใบไม้ที่หลุดจากขั้ว...
สิ่งที่จะทำให้พวกเขาจดจำคุณได้ไม่ลืมเลือน...
ก็คือความดีและรอยประวัติศาสตร์
ขอคุณค่ะ อ.โสภณ เปียสนิท ...บทกวีที่อาจารย์เขียนนี้อ่านแล้วรู้สึกดีจริง ๆ ค่ะ