ปรัชญาดำเนินชีวิต

ปรัชญาดำเนินชีวิต
>จงให้มากกว่าที่ผู้รับต้องการ และทำอย่าหน้าชื่นตาบาน
>จงอย่าเชื่อทุกอย่างที่ได้ยิน และนอนเท่าที่อยากนอน
>เมื่อกล่าวคำว่าขอโทษ จงสบตาเขาด้วย
>อย่าตัดสินคน ด้วยน้ำลายของคนอื่น
>เมื่อพ่ายแพ้ จงอย่าสูญเสียบทเรียนไปด้วย
>จงหาโอกาสอยู่กับตัวเองบ้าง
>ทันทีที่รู้ว่าผิด ลงมือแก้ไขทันที
>จงพูดให้ช้า แต่ต้องคิดให้เร็ว
>จงอย่าให้ความขัดแย้งเล็กๆน้อยๆ มาทำลายมิตรภาพอันยิ่งใหญ่
>คำนึงถึงการใช้ชีวิตให้กว้างขวาง มากกว่าการใช้ชีวิตให้ยืนยาว
>คงไว้ซึ่งเป็นคนเปิดเผย อ่อนโยน และอยากรู้อยากเห็น
>ประเมินตนด้วยมาตรฐานของตนเอง ไม่ใช่มาตรฐานของผู้อื่น
>จงอย่าหัวเสียกับปัญหาเล็กน้อย และถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายแล้ว
>ปัญหาทุกอย่างก็เป็นเรื่องเล็กน้อย
>จริงจังและเคี้ยวเข็ญต่อตนเอง แต่อ่อนโยนและผ่อนปรนต่อผู้อื่น
>จงเป็นคนใจกล้าและเด็ดเดี่ยว เมื่อเหลียวกลับไปดูอดีต
>เราจะเสียใจในสิ่งที่อยากทำแล้วไม่ได้ทำ มากกว่าสิ่งที่ทำไปแล้ว
>ไม่ว่าจะตกในสถานการณ์อันเลวร้ายเพียงใด จงสุขุมและเยือกเย็นไว้
>คิดให้รอบคอบ ก่อนจะให้เพื่อนมีภาระในการรักษาความลับ
>ใช้เวลาให้น้อยในการคิดว่า ใครเป็นคนถูก
>แต่ใช้เวลาให้มากในการคิดว่าอะไรคือสิ่งที่ถูก
>ให้โอกาสผู้อื่นเป็นครั้งที่ สอง แต่อย่าให้ถึง สาม
>จำไว้ว่าข่าวทุกชนิดล้วนถูกบิดเบือนมาแล้วทั้งสิ้น
>คำพูดด้วยความโมโหเพียงครั้งเดียว จะอยู่ในใจคนอื่นไปตลอดชีวิต
>จงเรียนรู้จากความผิดพลาดของคนอื่น ดีกว่าที่จะเรียนรู้จากความผิดพลาดของตนเอง
>ทำผิดครั้งแรกถือว่าเป็นครู ถ้าผิดครั้งที่สองถือเป็นความโง่
>ผู้ที่ถือดาบสองมือตายในสนามรบ เป็นผู้กล้าอย่างไม่ต้องสงใส
>แต่ผู้ที่ตายโดยไม่มีดาบในมือนั้นเป็นผู้กล้ากว่า
>แม่ทัพผู้ฉลาดจะรบก็ต่อเมื่อเห็นชัยชนะแล้ว
>ส่วนแม่ทัพที่โง่เขลารบเพียงเพื่อหวังโอกาสชนะ
>คนโง่เท่านั้นมักอวดตนเป็นคนฉลาด
> >> ความรู้ทำให้รู้จักถ่อมตน ไร้ความรู้ทำให้จองหองอวดดี <<