บ่ายวันที่ ๒๓ ส.ค. ๕๔ ผมเข้าประชุมคณะกรรมการธนาคารไทยพาณิชย์ พอถึงตอนนำเสนอเรื่องความเสี่ยงด้านต่างๆ ต่อด้วยการเสวนากระบวนการด้านการจัดการความเสี่ยง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ด้าน Operational Risk คุณชายดิศนัดดา ดิศกุล ซึ่งนั่งติดกับผมก็หันมากระซิบว่า “นี่คือ KM”
เป็น KM ระหว่างผู้เชี่ยวชาญด้านความเสี่ยง กับผู้บริหารและเจ้าหน้าที่ของ Business Unit ต่างๆ เพื่อหาวิธีลดความผิดพลาด ที่มีรายละเอียดปลีกย่อยมากมาย และความผิดพลาดบางด้านก็มีแบบแผนของมัน
ฝ่าย Business Unit มีความรู้จากการปฏิบัติ (tacit knowledge) ฝ่าย Risk Management มีสถิติการเกิดความผิดพลาดแจกแจงรายหน่วยงาน และมีกราฟแสดงแนวโน้ม รวมทั้งมีความรู้เชิงทฤษฎีว่าด้วย risk และ risk management ในธุรกิจธนาคาร (explicit knowledge) เมื่อมา ลปรร. กัน ก็สามารถร่วมกันกำหนดวิธีปฏิบัติที่จะช่วยลดความเสี่ยงลงไปอีก
เมื่อตัวเลขความผิดพลาดลดลง ความน่าเชื่อถือของธนาคารก็เพิ่มขึ้น รวมทั้งผลประกอบการก็ดีขึ้นด้วย
และที่สำคัญ ทั้งฝ่าย Business Unit และฝ่าย Risk Management ก็เก่งขึ้น เพราะได้เรียนรู้เพิ่มขึ้นจากสถานการณ์จริงหรือจากการปฏิบัติ โดยการหมุนเกลียวความรู้ผ่านการปฏิบัติ และข้ามพรมแดนของหน่วยงาน
เป็นการเรียนรู้จากข้อบกพร่อง โดยที่ไม่มีใครโดนชี้ว่าทำผิด ข้อบกพร่องกลายเป็นพลังบวกโดยการร่วมกันหาทางลดข้อบกพร่อง
วิจารณ์ พานิช
๒๔ ส.ค. ๕๔
ไม่มีความเห็น