Our iceberg is melting (ตอนที่ 4)

Problem 2

ตอนที่ 4

Fred ลังเลอยู่พักหนึ่ง จนในสุดก็พูดขึ้นว่า "ด้วยความสัตย์จริง ผมเองก็ไม่สามารถให้คำรับรองพวกท่านได้อย่าง 100% แต่ถ้าภูเขาน้ำแข็งของเราจะต้องถึงกาลวิบัติ มันจะเกิดขึ้นในช่วงหน้าหนาว เมื่อความมืดมิดของอากาศปกคลุม ซึ่งจะไม่มีมีความแตกต่าง ระหว่างกลางวันและกลางคืน ลมพายุอันโหดร้ายของหน้าหนาวจะพัดกระหน่ำซ้ำเราในเวลาที่พวกเราอ่อนแอ พี่น้องเพนกวินของเราจะต้องล้มตายไปเท่าไหร่"

เพนกวินสองตัวที่ยืนอยู่ข้างๆ Fred ทำท่าขนหัวลุก

ในขณะที่คณะปกครองเพนกวินตัวอื่นยังคงมีข้อสงสัย Alice ก็ชำเลืองมองไปที่ NoNo และพูดว่า "ลองคิดดูนะ พ่อแม่เพนกวินที่เสียลูกๆ ไป ถ้าเขาถามเราว่า เราปล่อยให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร พวกท่านทำอะไรกันอยู่ ท่านไม่ได้คาดการณ์ล่วงหน้าไว้เลยหรอกรึ หรือ มันเป็นหน้าที่ของพวกท่านไม่ใช่หรือที่ต้องพิทักษ์อาณาจักรเพนกวินของเรา"

"แล้วเราจะตอบพวกเขาว่าอย่างไร?"

"บางทีนะเราอาจจะตอบพวกเขาว่า เอ่อ ขอโทษนะ พวกเราเหมือนกับจะรู้ถึงปัญหานี้มาก่อนแล้ว แต่ข้อมูลที่ได้นั้นเชื่อถือไม่ได้ 100%"

Alice หยุดไปชั่วขณะเพื่อให้คอมเม้นท์ของเธอเข้าไปกระทบกับกระแสความรู้สึกของเพนกวินทุกตัว ณ ที่นั้น แล้วพูดต่อว่า

"แล้วเราจะมีหน้าพบกับเหล่าพี่น้องเพนกวินในสภาพที่แต่ละตัวมีแต่ความเจ็บปวดได้อย่างไร เราจะกล้าบอกเขาได้หรือไม่ว่า เราหวังว่าหายนะคงจะไม่เกิดขึ้น เนื่องเรามีความเห็นว่าไม่เป็นการสมควรที่เราจะทำอะไรลงไป เพราะข้อมูลที่เรามีนั้นเชื่อถือไม่ได้ 100%"

ภายใต้ท่าทีอันสงบของ Alice นั้น เธอโกรธมากถึงขณะว่าอยากเอาโมเดลน้ำแข็งของ Fred ทุ่มใส่หน้า NoNo

Louis หัวหน้าคณะผู้ปกครองสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของทั้งกลุ่ม และเสนอว่า ถ้าข้อสันนิษฐานของ Fred นั้นถูก ดังนั้นเรามีเวลาประมาณ 2 เดือนที่จะทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่หน้าหนาวจะเริ่มขึ้น

หนึ่งในสมาชิกของคณะผู้ปกครองให้ความเห็นว่า เราน่าจะตั้งคณะทำงานจากสมาชิกคณะปกครองของเราในการที่จะวิเคราะห์ถึงปัญหาและหาวิธีการในการแก้ปัญหานี้

เพนกวินตัวอื่นๆ ผงกหัวรับในข้อเสนอนี้

อีกตัวหนึ่งเสนอขึ้นว่า ในระหว่างที่เราแสวงหาหนทางแก้ปัญหานี้ เราก็ต้องบริหารจัดการให้อาณาจักรเพนกวินของเราดำเนินไปด้วยความเรียบร้อยตามเดิมด้วย โดยเฉพาะลูกๆ เพนกวินของเรา ที่ยังต้องการอาหารในการเจริญเติบโต อย่างไรเสียเราก็ต้องหลีกเลี่ยงความสับสนซึ่งจะนำพาเราไปสู่ความไม่สงบเรียบร้อย ดังนั้นเราจึงควรที่จะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไว้ก่อนจนกว่าเราจะพบทางแก้ปัญหา

Alice ซึ่งฟังอยู่นานกระแอมเสียงดังก่อนจะเสนอว่า "ธรรมดาเมื่อเวลาที่เรามีปัญหานั้น การตั้งคณะทำงานและพยายามที่จะปกป้องอาณาจักรเพนกวินของเราจากข่าวร้ายอย่างนี้ เป็นสิ่งที่เราต้องทำอยู่แล้ว แต่ปัญหาที่เรากำลังเผชิญอยู่นี้มันไปไกลเกินกว่าปัญหาธรรมดาจริงๆ"

เพนกวินตัวอื่นจ้องมองมายังเธอ แล้วก็มีคำถามในใจว่า แล้วเส้นแบ่งความเป็นเหตุเป็นผลของเธออยู่ตรงไหน จึงว่าปัญหานี้สำคัญกว่าปัญหาอื่น

Alice เสนอเพิ่มเติมว่า เราควรจะมีการเรียกประชุมใหญ่ทั้งอาณาจักรเพนกวินของเรา และต้องทำให้เพนกวินทั้งหมดเชื่อให้ได้ว่าเรากำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่ เราต้องเอาเพนกวินและสมาชิกในครอบครัวของเขาเป็นพวกเราให้ได้ เพื่อที่เราจะได้มีโอกาสมากขึ้นในการหาทางแก้ปัญหานี้

โดยปกติแล้วเพนกวินเป็นสัตว์ที่มีมารยาทโดยเฉพาะเพนกวินที่อยู่ในคณะผู้ปกครอง แต่ตอนนี้พอได้ยินคำว่าประชุมใหญ่ทั้งอาณาจักรเพนกวิน หลายตัวก็เริ่มที่จะวิตกจริต และเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง

และนี่เป็นสัญญาณที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ก่อนที่ใครจะพูดอะไร Fred พูดขึ้นว่า "ผมมีไอเดียครับ ถ้าพวกท่านกรุณา ผมขอเวลาสักครู่ ได้โปรด มันใช้เวลาไม่นานหรอกครับ"

ไม่มีใครพูดอะไร Fred เลยคิดว่านั่นเป็นการให้อนุญาตแล้ว

Fred ลงจากเขาไปอย่างรวดเร็ว กลับไปยังที่พักและค้นหาสิ่งที่เขาต้องการ พบแล้วก็ปีนเขากลับไปยังที่ประชุมตามเดิม ซึ่งขณะนั้นกลุ่มผู้ปกครองกำลังพูดคุยกันอยู่ พวกเขาหยุดเมื่อเห็น Fred กลับขึ้นมา ในมือถืออะไรบางอย่างลักษณะคล้ายขวดแก้ว (แต่เพนกวินไม่รู้ว่าขวดแก้วคืออะไร)

Alice ถามว่า "นั่นคืออะไรน่ะ?"

Fred ตอบว่า "ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน พ่อของผมพบสิ่งนี้ที่ริมธารน้ำแข็ง มันดูเหมือนน้ำแข็งแต่ไม่ใช่ ผมคิดว่ามันแข็งกว่าน้ำแข็งแน่ๆ แต่เมื่อลองนั่งลงบนสิ่งนี้แล้วก็พบว่ามันอุ่นขึ้น แต่ไม่ละลายเหมือนน้ำแข็ง"

ทุกๆ ตัวมองมาที่ Fred แล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า "แล้วไงล่ะ?"

Fred ให้ความเห็นว่า "บางทีท่าเราเติมน้ำลงในเจ้าสิ่งนี้ปิดปากทางไว้ แล้วเอาไว้ในที่เย็นๆ หรือให้ลมหนาวพัดผ่านมัน ปล่อยให้ถึงพรุ่งนี้แล้วค่อยมาดูกันว่าถ้ามันแตกออกเนื่องจากการขยายตัวของน้ำที่กลายเป็นน้ำแข็งหรือไม่"

เขา หยุดไปชั่วขณะ เพื่อให้คณะทั้งหมดมองเห็นภาพถึงสิ่งที่เขาบรรยาย และพูดต่อว่า "ถ้ามันไม่แตกเป็นเสี่ยงๆ นั่นก็แสดงว่าเราไม่ต้องกังวลกับปัญหานี้มากนัก และก็ไม่ต้องเรียกประชุมเพนกวินทั้งหมดให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย"

Alice ชอบใจในไอเดียนี้มาก ถึงแม้มันจะเป็นไอเดียที่ออกจะเสียงอยู่บ้างก็ตาม แต่ก็อดชื่นชม Fred ไม่ได้ว่าเป็นเพนกวินที่ฉลาดเอาการทีเดียว

สำหรับ NoNo นั้น มีความสงสัยในตัว Fred ตลอดว่าจะมาไม้ไหนอีก แต่ก็ไม่เห็นทางที่จะโต้แย้งเลยสงบปากสงบคำไว้ก่อน และคิดว่าเรื่องนี้คงยุติในไม่ช้า

Louis ตัดสินใจแล้ว และประกาศในที่ประชุมว่า ขอให้เป็นไปตามที่ Fred เสนอ จากนั้น เขาเองก็เอาน้ำใส่ในขวด ปิดปากขวดด้วยก้างปลาที่หาได้ซึ่งมีขนาดที่พอเหมาะกับปากขวด และมอบหมายให้ Buddy ซึ่งเพนกวินที่หล่อเหลา สุขุม และดูจะเป็นที่ไว้เนื้อเชื่อใจของคณะผู้ปกครอง เป็นผู้ดูแลขวดนี้ แล้วยุติการประชุม พรุ่งนี้ค่อยมาดูกันว่าผลจะเป็นอย่างไร

เช้าวันรุ่งขึ้น  คณะผู้ปกครองทั้งหมดขึ้นมาพร้อมแล้วบนยอดเขา รอคอยเพียงBuddy และเมื่อ Buddy ขึ้นมาถึงที่ประชุม ทุกๆ ตัวมองมาที่เขาเหมือนอยากได้คำตอบ

Buddy โชว์ขวดที่ใส่น้ำให้ดู ซึ่งบัดนี้ขวดก็แตกออกจริงๆ ตาม ที่ Fred คาดการณ์ไว้

"ผมคิดว่าผมมั่นใจในสิ่งที่ Fred พูด"

เหล่าเพนกวินพูดจากันอักนานราวครึ่งชั่วโมง มีอยู่ 2 ตัว แน่ล่ะหนึ่งในนั้นคือ NoNo ซึ่งไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ พูดขึ้นว่า "ฉันไม่รู้เธอ กำลังคิดจะทำอะไรอยู่ แต่เอาเถอะ"

เมื่อเป็นดังนี้ Louis ถึงเอ่ยขึ้นว่า "ถ้าอย่างนั้นต้องจัดการประชุมใหญ่ แต่ยังไม่ต้องบอกพวกเขาว่าเราจะประชุมกันเรื่องอะไร"

เมื่อทราบข่าวว่าจะมีการประชุมใหญ่ขึ้น พวกเพนกวินก็อยากรู้จริงๆ ว่าจะประชุมกันเรื่องอะไร แต่ Alice นั้นกำชับให้คณะผู้ปกครองเก็บความลับเรืองการประชุมไว้ก่อน ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้เหล่าเพนกวินอยากรู้มากขึ้น

วันประชุมก็มาถึง เพนกวินที่เข้าร่วมประชุมล้วนเป็นเพนกวินผู้ใหญ่ เมื่อมาถึงก็พูดคุยถึงแต่เรื่องสับเพเหระของแต่ละตัว ซึ่งก็ไม่พ้นเรื่องการอยู่การกินเป็นหลัก เช่น "เดี๋ยวนี้ Felix อ้วนมากนะ รู้สึกว่าจะกินมาก แต่ออกกำลังน้อย"

อีกตัวพูดว่า "แล้วเขาได้ปลามาจากไหนมากมายนัก?"

"ผมว่านั่นแหละน่าจะเป็นเรื่องสำคัญ"

เมื่อถึงเวลา Louis ก็เรียกทุกตัวเข้าประชุม และมอบหมายให้ Alice เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง

Alice เล่าถึงสิ่งที่เธอได้พบเห็นในการสำรวจโพรงใต้น้ำแข็งกับ Fred  

Fred นำเสนอโมเดลเกี่ยวกับการหลอมละลายและโพรงใต้ภูเขาน้ำแข็งที่เต็มไปด้วยน้ำและอันตรายของมัน

Buddy เลาถึงขวดแก้วที่แตกออกเนื่องการขยายตัวของน้ำ

Louis ซึ่งเป็นคณะปกครองเพนกวิน สรุปการประชุมด้วยการที่เขาแสดงความคิดเห็นว่าเราจะต้องทำอะไรบางอย่าง แต่ยังไม่ในใจเกี่ยวกับแนวทางในการแก้ปัญหานี้ แต่มั่นใจว่าเราจะหาแนวทางได้ในเวลาอันรวดเร็ว

การประชุมใช้เวลาในช่วงเช้าทั้งหมดไปกับการสอบถาม Fred และ Alice เกี่ยวกับแบบจำลองภูเขาน้ำแข็ง และขวดแก้วที่แตก รวมถึงการพูดคุย Louis ถึงปัญหานี้ด้วย

เมื่อสอบถามจนได้เป็นที่พอใจแล้ว ความเงียบก็ครอบงำอีกครั้งหนึ่ง ความวิตกกังวลเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วยังเพนกวินทุกตัวแล้ว แม้แต่เพนกวินตัวที่ไม่ค่อยคิดอะไรก็เริ่มที่จะคิดแล้วถึงความไม่แน่นอนนี้

แน่นอนครับว่า Fred Alice หรือแม้กระทั่ง Louis เองก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เพราะพวกเขาไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านการเปลี่ยนแปลง ซึ่งเป็นขั้นตอนแรกในการสร้างความเปลี่ยนแปลง ซึ่งต้องเริ่มด้วยการเพิ่มระดับความวิตกกังวลขึ้นและสร้างภาวะความเร่งด่วน ซึ่งจะว่าไปแล้วกระทำในครั้งนี้ถือเป็นการกระทำที่ถูกต้องในการปกป้องอาณาจักรเพนกวิน ของพวกเขา

และเมื่อการประชุมสิ้นสุดลง เสียงพุดคุยระหว่างกันก็ดังเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ

บ้างก็ว่า

"ภูเขาน้ำแข็งของเรากำลังจะละลายจริงหรือ???"

"ฉันว่าฉันไม่ค่อยชอบ Fred ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไม"

"เฮ้ หยุดถกเถียงกันได้แล้ว และเริ่มแก้ปัญหากันดีกว่า"

"ทำไม่เหตุการณ์แบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วย ทำไมๆๆๆๆ????"

"โอ๊ย ตายแล้ว ตายแล้วๆๆๆๆๆๆๆ"

".................................." อื่นๆ อีกมากมาย