คุณนายตื่นสาย กะ คุณชายทานตะวัน
คุณนายตื่นสาย กะ คุณชายทานตะวัน
ณ สวนหลังบ้านของใครคนหนึ่ง
มีดอกไม้ซึ่งแตกต่างอยู่เคียงคู่
จะว่าเพื่อนรึเปล่า… ก็ไม่รู้
แต่ทั้งคู่ก็เติบโต มาด้วยกัน
จากทานตะวันเมล็ดน้อย
ก็ค่อยๆ เติบใหญ่อย่างใฝ่ฝัน
อยากบานดอกเหยียดต้นท้าตะวัน
ด้วยเขาฝันจะเป็นหนึ่งในดอกไม้งาม
ต่างกันลิบลับกับดอกไม้ดอกน้อยๆ
ที่ไม่ค่อยสนใจที่ใครหยาม
ว่าเธอนั้นจะสวยแค่บางยาม
ที่ตะวันงดงามส่องแสงมา
เป็นเพียงแม่ดอกคุณนายตื่นสาย
ที่คุณชายทานตะวันเฝ้าค่อนด่า
ไม่รู้จักโต ไม่รู้จักทำตัวให้มีค่า
ทำตัวเหมือนดอกหญ้า ที่เพียงคลุมดิน
คุณนายน้อยก็ได้แต่ยิ้มหวาน
ไม่สนใจทานตะวันที่ดูหมิ่น
ฉันพอใจจะงามปกคลุมดิน
พอใจจะกรุ่นกลิ่นบางยามตามสบาย
คุณชายทานตะวันตื่นแต่เช้าตรู่
ส่วนแม่โฉมตรูรักการตื่นสาย
คุณชายทานตะวันแข็งขันทำหน้าที่มากมาย
ส่วนคุณนายตื่นสายทำทุกอย่างตามอารมณ์
“ทำไมเธอไม่โตขึ้นซะทีคุณนายน้อย
เฝ้าล่องลอยคอยฝันปานลมห่ม
โลกใบนี้มันมหึมาและกว้างกลม
ใครจะมาคอยดมหากเพียงดิน”
ทานตะวันค่อนบ่นก็เพราะห่วง
เฝ้าคอยท้วงก็ด้วยรักทั้งสิ้น
อยากให้ดอกไม้น้อยก้าวห่างดิน
มีชีวิตที่โบยบินทัดเทียมฟ้า
คุณนายน้อยยิ้มหวานๆ เหมือนอย่างเคย
แต่เฉยเฉยต่อคำที่คุณชายว่า
อาจไม่สูง ไม่สวยล้ำ ไม่งามตา
แต่เธอเชื่อว่าโลกนี้ มีคนที่รักเธอ
คุณชายทานตะวันได้แต่ยิ้มตุ่ยๆ
กับท่าทีลุยๆ ที่คุณนายเป็นเสมอ
แม่จอมมั่นใจที่ไม่เคยเปลี่ยนความเป็นเธอ
ไม่ว่าจะเจอ คำพร่ำบ่น หมิ่นเท่าใด
หรือว่าเป็นเขาเองที่คิดผิด
ที่เฝ้าคิดว่าเธอไม่เติบใหญ่
หรือเป็นเขาที่คิดน้อยนิดไป
บางทีการเติบใหญ่ หัวใจอาจ ไม่สุขตาม
และแล้วในวันหนึ่ง
ในวันซึ่งตะวันฉายงดงาม
ในวันที่ทานตะวันก็งามล้ำ
ก็กลับกลายเป็นวันช้ำของสองใจ
คุณชายทานแสนงามนัก
ถูกตัดไปปักแจกันสวยใส
ในวันที่คนรักของเจ้าของสวนมาจากแดนไกล
เพื่อช่วยให้ห้องนั้นงามตา
ไม่กี่วันหลังจากนั้น
ดอกทานตะวันก็หมดค่า
เพราะเริ่มเหี่ยวเฉาไม่งามตา
จึงถูกโยนออกมาที่สวนหลังบ้าน
ทานตะวันน้ำตาริน
คุณนายตื่นสายก็รินด้วยสงสาร
ค่อยๆ เคลื่อนกลีบบางซับน้ำตาความร้าวราน
ของคุณชายทานตะวันที่ใกล้จะหมดลม
“เพราะฉันเติบใหญ่ไปรึเปล่า
หรือฉันงี่เง่า หรือไม่เหมาะสม
จึงไม่ควรยืนต่อบนโลกกลมๆ
จึงต้องระทม… อยู่เช่นนี้”
“อย่าร้องไห้ไปเลยคุณชาย
ทุกสิ่งเกิดมาเพื่อตาย… ขอเพียงให้ตายอย่างสมศักดิ์ศรี
คุณชายเกิดมาทำหน้าที่ที่ตนมี
คือสร้างโลกใบนี้ให้งดงาม
หลับตาลงข้างๆ ฉัน
ฝังเมล็ดทานตะวันลงตรงใต้ฉันนี่
ฉันจะคอยออุ้มน้ำให้ความชุ่มฉ่ำกับคนดี
เพื่อวันพรุ่งนี้ โลกจะได้มีเธออีกครั้ง”
ณ สวนหลังบ้านใครคนหนึ่ง
มีดอกไม้ซึ่งแสนแตกต่าง
มีความฝัน มีความคิด คนละทาง
แต่…ความรักแสนบอบบาง… ก็ก่อตัว
ความเห็น (5)
แวะมาฟังดอกไม่จีบกันด้วยคนครับ ได้อ่านแล้ว รับรู้ได้ถึงกลิ่นไอของความรัก ที่ผสานกันอย่างลงตัว ดังคำที่เขาว่ามิตรภาพบนความต่างที่ลงตัวนั่นเอง...
ขอบคุณคุณ อาร์ม สำหรับดอกไม้นะคะ
...อ่านแล้วชื่นใจเจ้าค่ะ...ยายธี...ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณคุณ "ยายธี" คุณยายอ่านแล้วชื่นใจ คนเขียนก็ปลื้มใจเป็นอย่างยิ่งเลยค่ะ
ถ้าดอกไม้พูดได้จริงๆ ก็คงจะดีนะครับ
เราจะได้ถามเขาบ้างว่า....เขารู้สึกกับเราอย่างไรบ้าง?
ไพเราะและงดงามมากครับ