พี่หนอม
แจ้วแจ้ว.. แว่วสำเนียงเสียงเสนาะ
ระรื่นเพราะ โอ้.. ผู้ได๋ ไขขับขาน
เว้าสำเนียงไทบ้าน ย่านเชียงคาน
จากวันวาน ถึงวันนี้... ยังมีเธอ
ยังเป็นเธอ สาวชาวบ้าน.. ทันยุคสมัย
ด้วยดวงใจ อันอิ่มบุญ อยู่เสมอ
มิใช่สาวชาวกรุง.. ผู้ฟุ้งเฟ้อ
ไม่หลงเห่อ ตามกระแส แห่ตามกัน
กับวันคืนที่ล่วงผ่าน
กับวันวานที่ผ่านผัน
แม้นกาลจะ.. ผ่านล่วง คืนและวัน
ให้เชียงคาน... ในวันนี้ ดีดังเดิม
มิหลงใหล ใฝ่สูง ดั่งยูงเหิน
ไม่ล้นเกิน เพลินแต่งตัว มัวเห่อเหิม
เป็นเชียงคาน เช่นไร เป็นเช่นเดิม
ไม่แต่งเสริม เติมจริต คิดเมามัว
ยังคงรัก... ฮักเชียงคาน แม้บ้านเก่า
ให้รอยร้าวเล่าเรื่องราว... ที่ริมรั้ว
แม้พายุ... พัดแรงผ่าน ปะทะตัว
ก็ไม่กลัว ยืนหยัด สัจธรรม
เป็นเชียงคาน ในวันนี้
ในวันที่ ไมตรี มีเสมอ
ไม่คิดเลือก ว่าเป็นเขา หรือ เป็นเธอ
ขอเพื่อนเกลอ มาเยือน ฉันท์เพื่อนกัน
ทำใจให้สงบ และ ทำตนให้เสงี่ยม
แล้วมาเยี่ยม มายาม บ้านในฝัน
หยุดเวลา ไว้ตรงนี้ พร้อมโดยพลัน
ร่วมสร้างสรรค์ เชียงคานงาม อร่ามจริง
เป็นอย่างที่ฉันเป็น
สะใภ้ใหญ่ไทเชียงคาน
รักเธอ.. อย่างที่เธอเป็น Posted by ดวง...ดวง ธนภูมิ
อ.สุนิสา แต่งตอบกลอนพี่หนอม แล้วผมแต่งตอบของอาจารย์อีกทีครับ
สวัสดีค่ะ กลอนเพราะมากๆ เลยนะคะ มองเห็นภาพของคนเชียงคานได้อย่างชัดเจนเลยค่ะ
เก่งสมกับเป็นครูภาษาไทยมาก มากเลยค่ะ อย่างนี้สิครูไทเลย
สวัสดีค่ะ กลอนเพราะมากๆ เลยนะคะ มองเห็นภาพของคนเชียงคานได้อย่างชัดเจนเลยค่ะ
บทกลอนไพเราะลึกซึ้งกนิใจมากๆๆคะขอเป็นหนึ่งในการอนุรักษ์
ตามมาให้กำลังใจครับ
ชอบผ้านวมเชียงคานครับ
คนที่บ้านธาตุเขานำมาให้
สมัยนั้น หนาวจัด จนชาวบ้านเรียก
"สวิสเซอร์เลย"
(ยังคงรัก... ฮักเชียงคาน แม้บ้านเก่า
ให้รอยร้าวเล่าเรื่องราว... ที่ริมรั้ว
แม้พายุ... พัดแรงผ่าน ปะทะตัว
ก็ไม่กลัว ยืนหยัด สัจธรรม)
สวัสดีครับครูเขียนกลอนจนทำให้ผู้เฒ่านึกเสียใจ ที่ไม่ตัดสินใจไปเชียงคาน เมื่อวันไปทำธุระที่ วังสะพุง
22กค.นี้ เพราะรีบกลับมางานศพ อ.หนานเกียรติที่ ตาก
เดินทางไกลไกล้ถึงเชียงคาน คงมีโอกาสไปนั่งฟังครูร่ายกวี ริมเขาแดนลาว(ด้วยหวังและตั้งใจ เฒ่าพัทลุง)