เยือนเมืองสามหมอกจริงจัง
ในบันทึกการเดินทางที่ผ่านมาได้เคยมีเรื่องราวเกี่ยวกับ จังหวัดแม่ฮ่องสอนมาบ้างแล้ว แต่ยังไม่มีการบันทึกเดินทางไปยัง อำเภอเมือง จังหวัดแม่ฮ่องสอนสักครั้งเดียว เพราะจากเส้นทางที่เดินทางมาแล้ว สามารถสรุปได้ว่า ตัวเมือง จังหวัดแม่ฮ่องสอน แท้จริงนั้น ถือว่าเป็นใจกลางของจังหวัดจริง ๆ เพราะมีเส้นทางผ่านจากเหนือไปใต้ เข้าออกเมืองได้แค่สองทางตามความรู้สึก
ในการเดินทางครั้งนี้ เริ่มต้นการเดินทางด้วยรถตู้บริการของบริษัท เปรมประชาขนส่ง สาย เชียงใหม่-แม่ฮ่องสอน ราคาตั๋วถึงแม่ฮ่องสอน 250 บาท ทุกที่นั่ง แต่ตอนไป ดันซื้อที่นั่งได้ตอนท้ายสุดของรถ สุดจะบรรยาย เพราะเวลารถตกหลุม หรือเข้าโค้ง เป็นว่าต้องหาที่ยึดเกาะเอาเองเถอะน่า ดีนะที่สภาพรถยังอยุ่ในระดับสามดาว ที่ให้สามดาว เพราะแหนบรถสงสัยไม่ได้ปรับ ตกหลุมที ผู้โดยสารเด้งกันระนาว จริง ๆ ก็เป็นรถไม่เก่ามาก แต่เดาเอาว่าด้วยประสบการณ์และการเดินทางของมัน อาจจะทำให้มันเสื่อมสภาพไปตามกาลเวลา
ออกเดินทางในช่วงบ่ายโมงครึ่งของวันที่ 3 กรกฎาคม 2554 เป็นวันเลือกตั้งของประชาชนคนไทย เหตุผลนี้มั้ง ผู้โดยสารถึงได้ขวักไขว่เหลือเกินที่ อาเขต
ระหว่างเดินทางมีเรื่องให้น่าจดจำอยู่หนึ่งเรื่อง คือ เมื่อรถตู้วิ่งมาถึงหน่าอำเภอแม่ริม แวะจอดรับผู้โดยสารอีกหนึ่งคน เราก็สงสัยว่าแล้วจะให้เค้านั่งตรงไหน เมื่อที่นั่งก็เต็ม พอคนขับเปฺดท้ายรถแล้วเห็นคนนั่งอยู่ข้าง ๆเรา ก็เกิดการโวยวาย ที่สำคัญ ไม่ใช่คนไทย (อาจจะเป็นญี่ปุ่น) แถมยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย โอ มายก้อด เอาละสิ สงครามภาษากำลังเกิดขึ้นแล้ว หญิงญี่ปุ่นคนนั้พอได้ยินเสียงคนขับรถโวยวาย เธอก็พยายามอธิบายว่า จะไปไหน อย่างไร คนขับรถก็เซ็งเอาการ แต่ยังดีที่เค้ามีพื้นฐานด้านภาษาอังกฤษอยู่บ้าง แต่อาจจะโมโหมากไปนิด เลยทำให้พูดสับสน เราเลยต้องสวมวิญญาณ เจ้าบ้านที่ดี เลยสะกิด หญิงญี่ปุ่นคนนั้ แล้วพูดอธิบายกับเค้าด้วยเสียงเรียบเฉยว่า This car go to MAEHONGSON not go to PAI . And he will call to office for next car to PAI. Please wait a minute. ถึงแม่อาจจะไม่ครบถ้วนกระบวนความมากนัก แต่หล่อนก็เข้าใจ และรับฟังด้วยความสงบ สรุปจับใจความได้ว่า ที่หล่อนขึ้นรถคันนี้มาได้ เพราะตอนหล่อนซื้อตั๋ว พนักงานขายตั๋วบอกให้ขึ้นรถที่ช่องนี้เลย แต่ขณะนั้นหล่อนซื้อตั๋วเวลา 13.30 น. เลยเข้าใจว่ารถที่จอดอยู่ถูกแล้ว แต่จริง ๆแล้วรถตู้คันที่จะไปปายนั้จะเข้ามาต่อจากรอบนนี้ตอนบ่ายสองโมง แต่จริง ๆแล้วมันเป็นความบังเอิญ ที่รถคันนี้ดันมีที่ว่างอยู่ที่ 1 ที่ เธอเลยเข้าใจอย่างนั้นโดยไม่ได้ถามอะไรใคร ที่สำคัญ คนขับรถทั้ง ๆที่รู้ว่าจะต้องเหลือที่อยุ่ก่อนออกจากท่า เค้าก็ไม่ได้ดูว่ารถเต็มได้อย่างไร แต่โชคยังดีที่เธอเข้าใจในสิ่งที่เราบอก เธอก็ยอมลงจากรถ พร้อมกับ กล่าว I am sorry กับทุก ๆคนบนรถ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากใครเลยสักคน หรือว่าพวกเค้าคงโกรธที่เสียเวลา เราก็เลยตะโกนปลอบใจเธอไปว่า That's right , you're welcome. พร้อมกับยิ้มให้เธอ เราเสียเวลาไป ยี่สิบนาทีเพื่อรอรถตู้คันที่จะเข้าปาย มารับเธอ และออกเดินไปทาง เหตุการณ์นี้ ทำให้รู้สึกว่า ทำไม ถึงไม่มีใครที่จะยินดีหรือพูดคุยอธิบายให้นักท่องเที่ยว อย่างเป็นมิตร หรืออาจจะเป็นเพราะว่า หลาย ๆคน พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ หรือคิดว่า ไม่ใช่เรื่องของตัวเลยไม่สนใจดีกว่า นี่แหละหนาประเทศไทย ที่ฉันทำ เพราะคิดว่าหากเป็นเราเราก็คงออกอาการเหวอเหมือนกันที่ไม่มีเสียงตอบรับหรือไม่มีคนช่วยอธิบายให้เข้าใจ คงเหมือนโดดเดี่ยวที่สุด
ตลอดทางอากาศเย็นจนถึงกับหนาวเป็นบางครั้ง เพราะฝนตกปรอย ๆตลอดทาง จนกระทั่ง 19.00 น. เราก็มาถึง เมืองแม่ฮ่องสอน ปลายทางเป้าหมายสักที เดินเข้าที่พัก เปลี่ยนเสื้อผ้า กำลังจะออกไปหาร้านข้าวอร่อย ๆทาน แต่ฝนดันกระหน่ำลงมาซะงั้น ก็รอจนฝนซา แต่วันนี้เป็นวันเลือกตั้งนี่นา ร้านรวงเลยปิดกันหมด แต่ก็หิ้วท้องมานั่งกินร้านใบเฟิร์นตอนสามทุ่ม บรรยากาศในร้านตกแต่งสวยงาม มีแขกอยู่สักสามสี่โต๊ะไม่มากนัก แต่แย่ตรงที่พนักงาน เห็นเราขี่มอเตอร์ไซค์ แถมยังตากฝนมาอีก เลยให้การต้อนรับแบบชาวบ้านไปนิด สงสัยกลัวว่าเราจะไม่มีเงินจ่ายมั้ง แถมไม่สนใจที่จะบริการ พอสี่ทุ่มปุ๊บ ยังมีลูกค้าเข้าร้าน แต่กลับบอกว่า ครัวปิดแล้ว โอแม่เจ้า กรุ๊ปทัวร์เกือบ สิบคน ถ้าเราเป็นเจ้าของร้านละก็ ตัดเงินซะ แถมยังปิดประตู เช็คบิลไล่เราทางอ้อม ทั้งๆที่อาหารเรายังทานไม่หมดข้าวยังไม่หมดจานเลยด้วยซ้ำ เซ็งมาก เสียดายบรรยากาศแต่ช่างแตกต่างกับบริการเหลือเกิน แต่ก็คิดซะว่ากินเพื่อประทังชีวิต
ความเห็น (1)
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยมชมนะค่ะ แต่จริง ๆแล้วยังเขียนไม่เสร็จหรอกค่ะ เดี๋ยวถ้าว่างจะมาเขียนต่อให้จบนะค่ะ