บางสิ่งทีเหลือไว้เพียงความทรงจำ

มีเกิดก็ต้องมีตายเป็นธรรมดา  ตอนนี้ทำใจได้ ทำบุญสร้างกุศลให้มากๆ

วันที่14 กรกฎาคม 2554 ตอนหัวค่ำ  กลับไปบ้าน  มีบางสิ่งรออยู่ที่หน้าบ้าน  มันนอนตัวเเข็งทื่อ เหมือนหมดลมหายใจไปแล้ว  แต่มันยังมีชีวิตอยู่  ยังหายใจ  ไม่ขยับเขยื้อน  ก่อนหน้านั้นแม่บอกว่าแมวถูกกัดมันวิ่งเข้าไปกัดกันที่บ้านข้างๆแล้วไม่กลับมา  แม่กลับมาตอนเย็นก็เป็นสภาพเช่นนี้  มาสองวันแล้ว วันแรกอาการแย่มากเหมือนจมูกหัก  ตาปิดทั้งสองข้าง  ท้องบวมและก็กระตุกตลอดเวลา วันที่ สอง อาการดีขึ้นก็ให้แม่ไปซื้อยามาจากสัตวแพทย์ ยังไม่ทันจะได้ฉีดยา  ซื้อยามาถึงเย็นวันพฤหัสจะฉีดวันศุกร์  แต่ก็ต้องมาตายซะก่อนตอนเย็นวันพฤหัส

อุ้มขึ้นมาจากหน้าบ้าน หาข้าวหาน้ำมาให้กินก็ไม่กิน  กินน้ำไปนิดเดียว  ไม่ยอมขยับตัว  เรียกยังรู้ว่าเจ้านายเรียกหาแต่ไปไม่ไหว  กางมุ้งให้นอน ยังกระดิกหางอยู่ คงสุขใจที่เจ้านายกลับมาบ้าน เริ่มดึกขึ้น  อาการไม่ดี กระวนกระวาย ออกจากมุ้ง

ครางหงาวๆ  เสียงดัง คงบอกว่าเจ็บปวดเหลือเกิน พยายามออกมาหาเจ้านายข้างที่นอนเจ้านายฟุบหัวลง  เจ้านายก็ไม่รู้ว่านั่นคือการร่ำลาครั้งสุดท้าย แล้วนอนแผ่ เริ่มไอแค่กๆ คงเหมือนมีอะไรมาจุกลำคอ เอาขาหลังคุ้ยลำคอ  ขาบิดเกร็ง  ตัวเกร็ง  น้ำลายไหลแล้วหยุดหายใจ   หลังจากนั้นก็เหมือนพยายามหายใจอีก กระตุก คงเป็นลมหายใจสุดท้ายที่ยังอยู่ในตัว สิ่งที่เกิดขึ้นไม่กี่นาทีแล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง  เอาไปฝังไว้ที่หน้าบ้าน

 เจ้านายอยากบอกว่าขอโทษที่เลี้ยงดูไม่ดี  ไม่ได้อยู่บ้าน  ไม่ได้พาไปหาหมอ  แล้วก็ไม่ได้ลูบหัวบอกลากันเลย  ไม่กล้าเข้าใกล้ทำอะไรไม่ถูกได้แต่แผ่เมตตา ขอพรพระ  ไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้  เคยแต่อ่านว่าอาการตายเป็นยังไง หลังจากนั้นก็เอาไปฝัง แล้วตอนเช้าก็ไปทำบุญให้สองวัน  แม่ไปถามคนที่เลี้ยงแมวว่าแมวพวกเขากัดกันถึงตายไหม   เขาบอกว่าไม่ถึงตาย  หลังจากนั้นเราก็มาวิเคราะห์กันว่ากัดอะไรไม่มีริ้วรอยข่วน  ขนก็ไม่หลุด  อาการอย่างนี้เหมือนถูกตีมาชัดๆเลย  ก็ไม่รู้ว่าข้างในท้องคงจะมีอะไรแตก จมูกและหน้าตาคงถูกตีอย่างแรง  คนใจร้ายทำร้ายแมวได้ลงคอแค่ไล่มันก็พอมันไม่เคยขโมยอะไรกินเลย กินแต่อาหารเม็ด  แค่คนไม่ถูกกันต้องทำกับแมวขนาดนี้เลยหรือ ใครทำกับมันบาปกรรมนี้ต้องตามสนอง 

 ถ้ารีบพาไปหาหมอแมวคงไม่ตายหรืออาจตายถ้าข้างในมันเเตกเพราะถูกทำร้ายมาขนาดนั้น พอตายใหม่ๆท้องออกสีม่วงอ่อนคงช้ำอย่างหนักถึงไม่อยากขยับตัวเลย

รู้ว่าหาเรื่องไปหรือจองเวรแมวก็ไม่ฟื้น  การให้อภัยเป็นทางออกที่ดี  เพราะยังไงก็ต้องกลับมาหาตัวคนทำอยู่ดี

สิ่งที่เหลือคือความทรงจำ

วันแรกที่มาส้มหรือปิกัสจูหรือแมวอ้วนและอีกหลายชื่อตามใจเจ้านายที่อยากตั้งมาแบบแมวท้องแก่ที่ถูกปล่อย   แม่หนูอยากเลี้ยงไม่เคยเลี้ยงแมว  แมวตัวเเรกด้วย  มันท้องแก่ลูกในท้องอีกกี่ตัวไม่รู้ มีคนเอามาปล่อย แล้วก็ได้เลี้ยง  ผ่านพ้นอุปสรรคมาได้ ภาระค่าใช้จ่าย  ไม่อุจาระเลอะเทอะ  แล้วก็มาถึงจุดเปลี่ยน  เมื่อยายกลับมาบ้านยายเคยบอกไม่ชอบแมวด้วยความกลัวเอไปปล่อยวัดทั้งหมดสามตัวแม่ ลูกอีกสอง  ลูกอีกตัวตายไป  แล้วตอนกลางคืนแม่แมวก็กลับมาด้วยความสงสารร้องไห้แล้วก็บอกว่าจะไม่เอาไปปล่อยไหนอีก  ก็เลยได้เลี้ยงสงสารที่มันกลับมาถูก  จับอาบน้ำ  นิสัยชอบตามเจ้านาย  ไปไหนตามไปเฝ้า  ตื่นแต่เช้าปลุกแม่ให้เทอาหารให้กิน  แล้วมานอนเฝ้าเจ้านายต่อจนกว่าจะตื่น หวงบ้านมาก  แมวตัวไหนมานะกวดสู้  แต่ถ้าสู้ไม่ได้ ก็วิ่งหนีมาหาเจ้านาย เจ้านายนอนดึกก็เฝ้าไม่ยอมนอน  ร่าเริง  วิ่งเล่นจนเริ่มแก่เเล้ว ขึ้นบนหลังคา  อ้อนขอปลาหมึกและหมูเค็ม  ชอบนอนในตักประจบเจ้านาย ชอบนอนกับเจ้านายด้วยยิ่งหน้าหนาวกอดแมวอุ่นดี  แต่ต้องระวังนะขนของมันอาจเข้าจมูกได้  แม้ว่าจะจับหนูไม่เก่ง ก็ซื่อสัตย์อาจมองยากกว่าสุนัขแต่ก็มองเห็น  วันเวลาผ่านไปที่อยู่กันมาก็เจ็ดปีกว่า  ถ้ารวมที่ตอนอยู่กับนายเก่าตอนมีลูกน่าจะปีนึง  ก็น่าจะอายุ แปดปี  

ทุกวันนี้ปิกัสจูก็ยังอยู่ทุกที่ในบ้านยังวิ่งเล่นกินโน่นนี่  เฝ้าบ้านนะลูกดูแลบ้านด้วย

โชคดีได้แมวที่ดีมาเลี้ยงไว้เป็นเพื่อนยามอยู่บ้านคนเดียวอยู่ตลอดไม่ทิ้งไปไหน ฝนตกฟ้าร้อง ไม่บ่นไม่ว่า  เจ้านายนิสัยไม่ดียังไงก็รักเจ้านายอยู่ดี  ปิกัสจูก็คงโชคดีเหมือนกันที่มีเจ้านายไม่ต้องเร่ร่อน  แต่คงโชคร้ายที่เจ้านายทำให้ต้องเชื่องกับคนและไม่รู้ว่าคนทุกคนไม่ได้หวังดีกับมันทุกคน  มันจึงหนีไม่ทัน  เจ้านายไม่ได้อยู่บ้านดูแลไม่ได้ตลอดเวลา

ไปสู่สุขคตินะไปเกิดในที่ที่ดีๆนะปิกัสจู

มีเกิดก็ต้องมีแก่ มีเจ็บ มีตายเป็นธรรมดา

เหมือนใบไม้เริ่มผลิสีเขียว พอแก่ก็เป็นสีน้ำตาล  แล้วก็ร่วงหลุดไป