วิถีคนเลี้ยงผึ้ง
เมื่อวันที่ 18 มิถุนายน 2554 พาแม่ชีไปทำธุระที่อ.วาริน จ.อุบลราชธานี มีแม่ชีอีกท่านหนึ่งร่วมเดินทางด้วย เพื่อไปเยี่ยมญาติที่อ.กันทรลักษณ์ จ.ศรีษะเกศ จากแผนการเดินทางของท่านจะไปต่อรถที่ อ.วาริน ด้วยความที่เราออกเดินทางก่อนวันหนึ่งและความเป็นสมณะอาจจะทำให้ท่านไม่สะดวกนักในการเดินทางโดยรถประจำทาง จึงขอโอกาสขับรถไปส่ง ไปๆ มา ๆ ระยะทางก็ไกลพอสมควรค่ะ แต่ก็เป็นโอกาสให้ได้เห็นได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง อย่างวิถีคนเลี้ยงผึ้ง พี่ชายของคุณแม่ชีมีอาชีพเลี้ยงผึ้ง
ติ๋วเองเคยได้ยินแค่ชื่อ ไม่เคยรู้มาก่อนว่า “ทำอย่างไร”
พี่ชายของแม่ชี ตอนนี้ท่านไม่ค่อยแข็งแรงนักเป็นเบาหวาน ความดัน เส้นเลือดในสมองตีบ ซีกซ้ายเริ่มแสดงอาการไม่มีความรู้สึก (อัมพฤษ์) เป็นเส้นเลือดที่สมองซีกขวาเริ่มอุดตัน
เห็นท่านแล้วก็ระลึกกับตนเองว่า
“ทุกคนมีกรรมเป็นของ ๆ ตนมีกรรมเป็นผู้ให้ผล การมาเจอกันเป็นโอกาสที่มาแบ่งปันสิ่งดี ๆ ให้แก่กัน”
จึงขอดูยา และให้คำแนะนำไปตามกำลังความสามารถ พอทราบว่านอกจากทำสวนท่านก็เลี้ยงผึ้ง ติ๋วจึงถามว่า
“อยากรู้มานานแล้วค่ะ เขาเลี้ยงกันยังไง”
ท่านยิ้มแล้วเล่าอย่างมีความสุขว่า
“ก็เอาผึ้งใส่ลัง แล้วก็เอาไปปล่อยที่สวน สวนลำไยบ้าง สวนยางพาราบ้าง”
“สวนลำไย ยังพอนึกออกนะคะว่า มีดอก แต่ยางพารานี่ยังไงค่ะ”
ท่านตอบว่า “มันมีน้ำหวาน แต่ที่ไหนสักแห่ง ตอนนี้จำไม่ค่อยได้แล้วค่ะ ขออภัย”
“แต่จะไม่เอาไปปล่อยที่สวนอ้อย เพราะเป็นน้ำตาลซูโคส ถ้าเลี้ยงผึ้งในสวนอ้อย ในน้ำผึ้งจะมีน้ำตาลปนมาเยอะทิ้ง ๆไว้จะตกตะกอน เคยโดนฟ้องร้องเรื่องนี้ มาแล้วก็ได้ข้อสรุปว่า ผึ้งล็อดนั้นเลี้ยงในสวนอ้อย”
โอ้เป็นความรู้ใหม่ ที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย
แว๊บกับตนเอง
“ถ้ามีการใช้ยาฆ่าแมลงในสวน หล่ะ อาจจะแย่แน่เลย แฮะ ไม่รู้ผึ้งจะแย่ หรือ จะมาสะสมในน้ำผึ้ง” อันนี้คิดเองไม่มีหลักวิชาการค่ะ
“แล้วอย่างเอาไปปล่อยเนี๊ยะ มันไม่หนีเหรอค่ะ”
“ไม่ พอมันกินเสร็จก็กลับเข้ามาในลังนะ”
ครานี้ติ๋วงง มันบินกลับมาเองด้วยแฮะ
“แล้วเวลาเก็บน้ำผึ้งทำยังไงค่ะ”
“ก็รมควัน ให้ผึ้งออกไป แล้วก็เอาแผง ซึ่งเป็นรังที่ทำขึ้นตั้งแต่แรกนั่นแหละมาบีบ หรือเข้าเครื่องสลัดน้ำผึ้ง”
“โห มีเครื่องสลัดน้ำผึ้งด้วย”
ท่านชี้ให้ดู เป็นเครื่องทรงกลม มีแปดช่องให้ใส่แผงรังผึ้งได้ค่ะ
แล้วก็เอามาใส่ถัง อะง่ายดีแฮะ
ถังบรรจุก็ปรับมาจากโอ่ง ต่อเป็นก๊อก
มีครกเป็นที่รองขวดตอนบรรจุ
ไอเดียบรรเจิดมากๆค่ะ
ได้เรียนรู้วิถีเลี้ยงผึ้ง ได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันและกัน หากเราไม่ปิดกั้น ทุก ๆ ที่ที่ก้าวเดินไป คือการเรียนรู้ทุกลมหายใจจริง ๆ แต่ก็มีบางแว๊บกับตนเองว่า
“หากเปรียบรังผึ้งเหมือนบ้าน เราจะรู้สึกยังไงนะว่า ทุก ๆ รอบก็จะมีคนมาพังบ้านเราเพื่อเอาไปทำอาหาร”
ก็เป็นเพียงคำถามที่ถามไถ่กับตนเอง กับอีกวันที่ได้เรียนรู้
ความเห็น (2)
ว่าจะย่องมาหาน้ำผึ้งไปทำยาลูกกลอนสักหน่อย
คงจะดีทีเดียว
