การบ้านข้อใหม่ ของร้านยาสายเลือดไทย

ไม่ได้ทำงานเภสัชกรนานๆ ก็กลัวความรู้เรื่องยา อาหารเสริม ผลิตภัณฑ์ใดๆ จะหายไป แอบเสียดายเวลากับความรู้ที่ร่ำเรียนมา  2-3 ปีมานี่เลยแอบหนีไปสมัครเป็นเภสัชกรพาร์ทไทม์บ่อยๆ ร้านเดี่ยวบ้าง ร้านสาขาบ้าง สนุกดีกับการพูดคุยกับลูกค้าที่มาใช้บริการ ได้พัฒนาความรู้ยาใหม่ๆ บางทีก็ยังแอบทำวิจัยเล็กๆ น้อยๆ กับผลิตภัณฑ์ที่สนใจกับลูกค้าที่เป็นผู้ใช้โดยตรง ได้ความคิดเห็นและมุมมองจากผู้ใช้แบบไม่ลำเอียงและชัดเจนกว่าในห้องวิจัยเป็นไหนๆ จะขำอยู่บ้างก็แค่กลัวจะเจอเพื่อนหรือคนรู้จักแล้วถามว่าเราแอบมาทำอะไรที่ร้านเท่านั้นเอง คงได้ตั้งต้นเล่ากันยาว แล้วก็มาซนแบบนี้ไม่ได้บ่อยๆ อีก

ประสบการณ์หลายอย่างที่พบเจอที่ร้านยาตอนนี้ แตกต่างมากมายกับการเป็นเภสัชกรประจำร้านตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน เดี๋ยวนี้ลูกค้าต่างชาติเข้ามาในเมืองไทยเยอะขึ้น อยู่แห่งหนถนนไหนในกรุงเทพก็มีโอกาสได้พบเจอลูกค้าต่างชาติเข้ามาซื้อยาบ้างไม่มาก็น้อย ถ้าลูกค้าโชคดีเจอเภสัชกรหรือพนักงานร้านที่พูดภาษาอังกฤษ จีน ญี่ปุ่นฯ ได้บ้างก็โชคดีไป ถ้าไม่ได้ก็เห็นพยายามจะใช้ภาษามือพร้อมเอกสารประกอบกันอย่างเมามัน ใจก็แอบกังวลว่าถ้าเจอคนที่พูดกับเค้าไม่ได้แล้วจะทำอย่างไร มันเป็นเรื่องสุขภาพโรคภัยไข้เจ็บ มีแพ้ยา มีผลข้างเคียง แถมฉลากด้านในก็เป็นศัพท์ทางการแพทย์ซะมากมาย ถ้าเค้าเป็นอะไรขึ้นมาคงยุ่งพิลึก เรื่องนี้ทำให้คิดถึงเภสัชกรรุ่นน้องๆ หรือพี่ๆ ที่ยังทำร้านยาอยู่ว่านอกจากวิชาการที่ต้องพัฒนาอยู่เรื่อยๆ เรื่องภาษาก็เป็นเรื่องสำคัญเพิ่มเติมที่จำเป็นในตอนนี้ โรงเรียนนานาชาติ หรือโรงเรียน 2-3 ภาษาก็มีแทบทุกถนน ยังจะเรื่องเปิดภูมิภาคอาเซียนกับเวทีโลกอีก ประเทศไทยคงได้ต้อนรับแขกจากต่างบ้านต่างเมืองอีกเยอะมากแน่ๆ

สำหรับตัวเองเรื่องลูกค้าต่างชาตินี้เป็นเรื่องสนุกที่ท้าทายกับการได้มีคนไข้ที่แปลกไปหลายชาติหลายภาษา พฤติกรรมการใช้ยาก็แตกต่างกันไป ความสนใจต่อผลิตภัณฑ์ก็แตกต่าง ผู้ประกอบการหรือเจ้าของร้านยาเองต้องค้นหาผลิตภัณฑ์ตามความถนัดคุ้นเคยในการใช้ และผลิตภัณฑ์ตามความชอบของแต่ละชาติเข้ามาในร้านเพิ่มเติมเพื่อเป็นทางเลือกให้ลูกค้ามากขึ้น เห็นชัดมากๆ กับลูกค้าชาวญี่ปุ่นที่จะเชื่อถือและมั่นใจกับผลิตภัณฑ์จากบ้านตัวเองมากกว่าใคร เรื่องนี้ก็อาจเป็นข้อดีสำหรับลูกค้าคนไทยที่เข้ามาใช้บริการร้านนั้นๆ ไปด้วย เพราะจะได้เห็นสินค้า ผลิตภัณฑ์หน้าตาแปลกๆ ใหม่ๆ จากหลายๆ ชาติเข้ามาเป็นทางเลือกในการตัดสินใจ

เรื่องลูกค้าต่างชาติก็เป็นความท้าทายอีกอย่างหนึ่งของการพัฒนาร้านยาในปัจจุบัน ที่จะสร้างมาตรฐานเรื่องการให้บริการในด้านต่างๆ ให้หลากหลายแตกต่าง ทัดเทียมร้านยาแบบสาขาจากต่างประเทศได้โดยไม่คำนึงถึงเรื่องราคาเป็นหลัก อย่างน้อยก็เพื่อเตรียมรับการเปลี่ยนแปลงสู่โลกไร้พรมแดนในวันข้างหน้า คงต้องเอาใจช่วย ให้กำลังใจผู้ประกอบการร้านยาไทยในการทำการบ้านเรื่องนี้พร้อมๆ ไปกับการพัฒนางานในส่วนอื่นๆ ของร้านยาสายเลือดไทยต่อไป