ชีวิตที่พอเพียง : ๑๒๗๕. ตรงต่อเวลา
เมื่อเร็วๆ นี้ ผมไปงานประชุมวิชาการจัดโดยมหาวิทยาลัยต่างจังหวัดแห่งหนึ่งที่ผมคุ้นเคยดี เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับความไม่ตรงต่อเวลา ทำให้ผมเขียนบันทึกนี้
ผมแปลกใจมาก ที่โฆษกของงานทำหน้าที่ประกาศเรียกคนที่มาเข้าร่วมประชุมให้เข้าห้อง เรียกแล้วเรียกอีก โดยที่เวลาตามกำหนดการล่วงไปแล้วกว่า ๑๐ นาที ทำให้ผมคิดในใจว่าวัฒนธรรมของคนมหาวิทยาลัยนี้คือความไม่ตรงต่อเวลา ไม่เคารพเวลานัดหมาย คนจัดประชุมไม่ยึดตามเวลา กลับรอคนที่ไม่ตรงต่อเวลา ให้คนที่ตรงต่อเวลารอคนไม่ตรงเวลา เป็นการลงโทษคนตรงต่อเวลาให้รอ และให้ความเอื้อเฟื้อต่อคนไม่ตรงต่อเวลา
ไม่ว่าผมไปทำงานที่ไหน ผมจะบอกให้ตรงต่อเวลา เริ่มประชุมตามเวลา เพื่อสร้างวัฒนธรรมตรงต่อเวลา คนไม่ตรงต่อเวลาเขาก็เดือดร้อนเอง จากพฤติกรรมไม่ตรงต่อเวลาของเขาเอง ผมบอกว่าเราต้องไม่ลงโทษคนตรงต่อเวลาให้รอคนไม่ตรงเวลา
ความตรงต่อเวลาเป็นคุณสมบัติของสังคมสมัยใหม่ และเป็นการแสดงคุณสมบัติของบุคคล และขององค์กร ผู้ใหญ่ที่น่าเคารพนับถือเป็นคนตรงต่อเวลาเสมอ เพราะการตรงต่อเวลาเป็นการแสดงความเคารพผู้อื่น
ผมมีข้อสังเกตว่านักการเมืองไทยมักไม่ตรงต่อเวลานัดหมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เป็นรัฐมนตรี ผมจึงพยายามหลีกเลี่ยงพิธีเปิดงานโดยรัฐมนตรี โดยเฉพาะคนที่ผมเคยไปคอยในพิธีเปิดงานมาแล้ว ผมรู้สึกว่าเขาไม่เคารพผู้อื่น ผมจึงไม่อยากให้เกียรติไปในพิธีนั้น
ตอนเด็กๆ ตอนที่ผมเรียนชั้น ม. ๒ หรือ ๓ ที่ รร. ชุมพร “ศรียาภัย” (ชื่อขณะนั้น) มีพิธีใหญ่ของลูกเสือ นัดลูกเสือทั้งอำเภอไปที่หน้าศาลากลางจังหวัด เข้าใจว่าเวลา ๘ น. เพื่อให้ประธานคือผู้ว่าราชการจังหวัดมาทำพิธีเปิด จำได้ว่าเราต้องมีไม้พลองด้วย เราเข้าแถวรอแล้วรออีก จนแตกแถว และต้องไปยืนรอใต้ต้นไม้เพราะแดดร้อน เข้าใจว่าจนเกือบ ๑๑ น. ผู้ว่าราชการจังหวัดจึงมา (ผมเดาว่าเพิ่งตื่น) ผมยังจำชื่อและนามสกุลผู้ว่าราชการจังหวัดคนนี้ได้ แต่ไม่อยากเอ่ยให้ลูกหลานอับอาย ผมรู้สึกรังเกียจผู้ใหญ่ท่านนี้ และตั้งใจไว้ว่า หากตนเองเป็นผู้ใหญ่จะไม่ทำเช่นนั้น
ตอนเป็น ผอ. สกว. ผมได้รับนัดไปประชุมเรื่องหนึ่งโดยหน่วยราชการแห่งหนึ่ง ในตอนเย็น โดยเขาบอกว่าเลี้ยงอาหารเย็นด้วย เรารอประธานซึ่งเป็นนักการเมือง ที่ปรึกษารัฐมนตรี รอกว่าชั่วโมงก็ยังไม่มาจนทุกคนหิวข้าว จึงพร้อมใจกันกินอาหารก่อน เรารออยู่ประมาณ ๒ ชั่วโมง ประธานจึงมา และไม่กล่าวคำขอโทษเลย หลังเขามาสัก ๕ – ๑๐ นาทีผมจึงลุกออกจากที่ประชุมกลับบ้าน และตั้งใจว่าการประชุมไหนที่คนนี้เป็นประธานผมจะไม่ไป
การตรงต่อเวลาเป็นการแสดงความเคารพผู้อื่น ผมถือหลักเช่นนี้ และผมพร่ำสอนตนเองให้เคารพผู้อื่นโดยไม่เลือกชั้นวรรณะ อย่างเท่าเทียมกัน ในทุกเรื่อง รวมทั้งเรื่องตรงต่อเวลา
การประชุมใดที่ผมเป็นประธานและผมไปสายด้วยเหตุบังเอิญ ผมจะขอโทษผู้เข้าร่วมประชุมเสมอ แม้จะสายเพียง ๕ นาที
วิจารณ์ พานิช
๒๖ พ.ค. ๕๔
ความเห็น (6)
หลายแห่ง ได้ติดป้ายเรื่องวินัยการประชุม ซึ่งรวมถึงการตรงต่อเวลาไว้ด้วยค่ะ..แต่จิตสำนึกเป็นเรื่องสำคัญที่สุด..
Some people have no consideration for others' time --knowing full well that "time is precious" for "everyone"--.
In productivity term, 100 people wait 10 minutes for someone -- that's 1,000 minutes (over 16 hours or 2 days) of work lost! How much the meeting cost --in lost productivity--? Often, enough meetings are just used to "communicate" ideas, changes, or to "advertise". Other media can do that much effectively and without "losing work time" --email, memos, notice board, ... save time and other hassles ;-)
By the way, a cat in the picture is nice.
But it burdens the Internet traffic for no good reason --a form of wastes of time and other resources-- that we should consider.
อาจารย์ครับ...
ตอนนี้ผมก็ตั้งคำถามในการสอนลูกเหมือนกันครับ
เพราะรู้สึกว่า สอนลูกให้เขาเป็นคนดี...แล้วกลับทำให้เขา 'เจ็บ ' ครับ
เช่น
- สอนให้เขาเข้าคิวซื้อขนม แต่ผู้ใหญ่บางคนยุให้ลูกหลานแซงคิว
พอแซงคิวได้ ก็จะชมเชย หรือยกนิ้วว่าเจ๋งให้ครับ
- สอนให้เขามาตรงเวลาในการเข้าเรียนดนตรี
แต่ครูบอกว่า ให้รอเพื่อนก่อนให้มาให้ครบแล้วจึงเริ่มเรียน
ทำให้เลยเวลาเกือบชั่วโมง ทั้งที่สามารถใช้เวลาไปทำอย่างอื่นได้มากมาย
ผมก็เห็นเขาทุกข์นะครับ
แต่ก็คงต้องทำต่อไป เกิดเป็นคนต้องมีวินัยใช่ไหมครับ ?
อาจารย์ครับ...
ตอนนี้ผมก็ตั้งคำถามในการสอนลูกเหมือนกันครับ
เพราะรู้สึกว่า สอนลูกให้เขาเป็นคนดี...แล้วกลับทำให้เขา 'เจ็บ ' ครับ
เช่น
- สอนให้เขาเข้าคิวซื้อขนม แต่ผู้ใหญ่บางคนยุให้ลูกหลานแซงคิว
พอแซงคิวได้ ก็จะชมเชย หรือยกนิ้วว่าเจ๋งให้ครับ
- สอนให้เขามาตรงเวลาในการเข้าเรียนดนตรี
แต่ครูบอกว่า ให้รอเพื่อนก่อนให้มาให้ครบแล้วจึงเริ่มเรียน
ทำให้เลยเวลาเกือบชั่วโมง ทั้งที่สามารถใช้เวลาไปทำอย่างอื่นได้มากมาย
ผมก็เห็นเขาทุกข์นะครับ
แต่ก็คงต้องทำต่อไป เกิดเป็นคนต้องมีวินัยใช่ไหมครับ ?
อาจารย์ครับ ล่าสุด ผมได้รับเชิญ ให้ไปสัมมนาวิชาการ ร่วมกับครู
ที่โรงแรมหรู ที่กรุงเทพฯ จัดโดย สพฐ.ศธ.
ได้เวลาเปิดประชุมนานแล้ว ประธานมาแล้ว
แต่ครู จับกลุ่มคุย และ ซื้อสินค้า หน้าห้องประชุม
ผมอดสู กับภาพลักษณ์ ครู (รวม ศน.ด้วย )
ต้องเดินไปที่หน้าห้องประชุมแล้วบอกว่า
ได้เวลาเปิดประชุมแล้ว เข้าห้องก่อนครับ
ทั้งที่ผมเอง ไม่ได้อยู่ฝ่ายจัดการ แต่ (เสือก)ทนไม่ได้
ใจก็นึกอยากตะโกนว่า หนังสือ ซีดี หน้าห้องประชุมที่วางขาย ครูไม่เคยเห็นหรือ
ถ้าครูไทย ไม่รู้จัก สร้างวินัยเรื่องเวลา จะสอนเด็กได้อย่างไร
จึงอยากฝากให้ อาจารย์มหาวิทยาลัยที่ผลิตครู เน้นเรื่องนี้มากๆ