โชคดีนะเมืองไทย

หลาย 100 ปีแล้วนะที่เกิดกระบวนการแปลเปลี่ยนทางสังคม จากเกษตรกรรมมาเป็นการปฏิวัติอุตสาหกรรม ผมกำลังสงสัยว่าทุกครั้งที่มีการเปลี่ยนแปลงหลายสิ่งมักเกิดขึ้น จากรูปแบบหนึ่งไปสู่รูปแบบหนึ่ง ณ วันนี้การพัฒนาเหล่านนั้นเริ่มมีขีดจำกัดมากขึ้นในระดับใหญ่ หากพิจารณาดู เราจะเริ่มรู้ตัวว่าปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างจำกัดนั้นเกิดขึ้นจากทรัพยากรที่เริ่มลดลง หมดไป เพราะถูกเสริมเข้าสู่ระบบอุตสาหรกรรมขนาดใหญ่ ซึ่งชาวเมืองหลวงที่หาอาหารจากตลาดและห้างร้านขนาดใหญ่ จะทราบได้อย่างไร ว่าทรัพยากรธรรมชาติที่มีเริ่มลดลงและถูกจำกัดมากขึ้น ชาวเมืองกลับเลือกใช้กระบวนการทางสังคมขนาดใหญ่ในการเริ่มสร้างข้อขัดแย้งระหว่างชุมชนท้องถิ่นกับชุมชนชาวเมือง จนในท้ายที่สุดก็จะกลายเป็นความขัดแย้ง ไม่เพียงเท่านั้นที่เป็นต้นตอของปัญหาโดยตรง สิ่งต่างๆ ที่เล่ามานั้นเป็นเพียงฉากของระบบทุนนิยมในการปิดบังปัญหาการแย่งชิงทรัพยากรโดยผู้เป็นนายทุน แล้วใครกันที่เป็นผู้ประสบปัญหาแท้จริง ก็ไม่ใช่เราทุกคนหรอกหรือ

สังคมน่าจะมีเป้าหมายที่ชัดเจนในการพึ่งตนเอง ในที่นี้ผู้เขียนมีความหมายเดียวกันกับที่องค์พระรบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระราชทานไว้แก่ปวงชนชาวไทย อันมาจากวิถีชีวิตที่แท้จริงจากอดีตของชาวไทยโดยแท้ อันมาจากชีวิตเกษตรกรรมไม่ใช่อุตสาหกรรม ที่มาจากความสามารถในการจัดการชีวิตของตนเองให้ได้ซักกะผีกหนึ่ง หากเป็นเช่นนี้แล้วการมีจิตสำนึกในการพึ่งตนเองก็จะนำพาไปสู่การปฏิรูปประเทศไทยได้อย่างแข็งแรง เพราะทุกส่วนล้วนเชื่อมโยงและมีความสัมพันธ์กันหมด โชคดีนะเมืองไทย....