เพื่อนกลางหมอก

“บางครั้ง ถ้าหากเจอฝน เราจะทนด้วยกัน เราหนาว เราเปียกปอนเท่าใด เดินต่อไปไม่หวั่น

เพราะรู้ว่าเราเป็นแบบปอนๆ เหมือนกัน หากลมฝนจะแรงไปเราไม่กลัว”

 

ท่อน เพลงนี้เป็นหนึ่งเพลงที่ผมตั้งใจว่าจะไปเล่นให้เพื่อนผมคู่หนึ่ง ในงานแต่งงานของเขาทั้งสองคน แต่ผมกลับไม่มีโอกาสนั้นที่จะได้ถ่ายทอดมันด้วยตัวเอง ...ผมเสียใจ... และในวันนี้ผมอยากให้เขาทั้งสองรู้ว่า คิดถึงนายทั้งสองเสมอและผมอยากให้เขาทั้งสองคนรักกันนานๆ อ่านมาจนถึงตรงนี้แล้ว อาจที่จะสงสัยว่าผู้เขียนประสงค์อะไร ผมแค่อยากจะมาบอกถึงความสำคัญของเพลงนี้สำหรับผมและทำไมผมถึงคิดถึงเขาและ เธอทั้งสองคน อีกทั้งความรู้สึกผิดและเสียดายที่ไม่ได้ทำสิ่งที่ตั้งใจไว้

 

ใน วันก่อนหน้าที่จะเกิดงานแต่งงานนั้น ผมจำไม่ได้ว่าระยะเวลานั้นนานเท่าไหร่ แต่เรื่องราวที่จะเล่านั้นนานมากกว่างานแต่งของเพื่อนผมเกือบปีได้มั้ง ซึ่งช่วงเวลานั้นเพื่อนๆ ส่วนใหญ่ก็แยกย้ายกันไปคนละทางเพื่อสร้างอนาคตตัวเอง ผมจำได้ว่าในคืนหนึ่งที่น่าจะเป็นหลังงานแต่งานของอุ๊ยกับหนุ่ม ผมและเพื่อนทั้งสองคนนี้เองก็ได้ไปร่วมงานด้วยกัน แต่หลังจากเสร็จงานเลี้ยงผมจึงได้มีโอกาสพูดคุยกันกับเพื่อนทั้งสองคน

 

ประเด็น สำคัญของเพลงนี้ที่ผมรู้สึกว่าผมควรที่จะได้ทำมันนั้นเกิดขึ้นจากข้อเท็จ จริงที่เพื่อนผมเล่าให้ฟัง จากคำถามถามที่ผมชอบหานิยามของความรักจากเพื่อนๆ แต่ล่ะคนที่มีแฟนแล้วหรือกำลังจะแต่งาน คืนนั้นผมน่าจะถามประโยคนี้ไปว่า “เห้ยมึงรู้ได้ไงว่ะว่าเธอนะใช่ ”

เพื่อนผมตอบประมาณนี้ว่า “...ไอ่เป็ดกรูก็ไม่รู้หรอก...เอาอย่างนี้นะ มึงลองคิดดูนะ มึงจำได้มั้ยว่ะว่ากรุเคยมีรถมอเตอร์ไซค์เก่าๆ อยู่คันหนึ่ง ในคืนหนึ่งกรูขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปกับแฟนกรูคนเนี่ย ขากลับเหลืออีกหลายกิโลอยู่ ฝนแม่งเสือกตก รถมอเตอร์ไซค์แม่งเสือกเสีย กรุก็เลยต้องเข็นรถมอเตอร์ไซค์กลับที่พักด้วยกัน เธอก็เดินตากฝนด้วยกันอยู่ข้างๆ แมร่งหนาวก็หนาว แต่เราสองคนก็เดินกลับจนถึงที่พัก แม่รงจะมีใครซักกี่คนว่ะที่จะเดินด้วยกันกับกรูอย่างนี้” . . .

 

ใน วันนี้ผมเองก็ยังไม่เข้าใจคำตอบของเพื่อนผมหรอกนะ แต่ผมรู้แน่ๆ ว่า ความรักของทั้งสองคนนี้จะต้องมั่นคง ผมก็ยินดีที่ได้เห็นความรักที่สวยงามของเพื่อนผมคู่นี้ ไว้ว่างๆ จะไปหาที่ ปาย ...คิดถึงเพื่อน