ฉันว่าฉันควรมีบทกวีให้เธอสักบท

เมือฉันมีภาษาเป็นอาวุธ       

สุนทรีย์แท้แฝงบทมุ่งหมาย

ฉันได้ฝากไว้ในอักษรกลาย

หากพรั้งผ่านเก็บฝันฉันกลับไป

 

เมื่อฉันไม่กล่าวคำมนต์พ่นพิษ

จิตที่หวังยังประคองสนองเจต

ประดิษฐ์เกศกลอนด้วยน้ำมิตร

เพียงได้ยินคำฉันเอ่ยแล้วผ่านไป

 

เมื่ิอฉันขยับจิตเร้าช่างจองหอง

เย่อลำพองคล้ายเคืองทั่วแผ่นดิน

แลสิ่นท้ายกลับชำระล้างจิตไร้มลทิน

มิ่งขวัญจะกลายกลับอมตะวิญญาณ

 

เมื่อเธอผ่านมาเก็บไว้ตักตวงสิ้น

หวังทิ้งไว้เพียงคราบแห่งเสนหา

หวังเพียงเจ้าหยุดดูชั่วพริบตา

เหล่านั้นหนาฝังอยู่ในใจผู้ผ่านกวี...

 

เพื่อจะกลับบ้าน ณ ยามพลบค่ำด้วยความรู้สึกถึงคนปลายทาง

และเพื่อที่จะหลับไหลไปพร้อมกับ  คำสวดมนต์ภาวนา

สำหรับคนรักในดวงใจ และบทเพลงสรรเสริญบนริมฝีปาก

และเพ่งพินิจความสุขซาบซึ้งของ...สายลมที่แวะไปหาเธอ...