คืนนี้ วันที่ 8 กันยายน 2553 ตี 4-30 ใกล้สว่าง

ว่างเปล่าเสียจริง อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนว่าโลกทังใบ หายไป ไม่ได้ยินเสียงสังคมกระทบใดๆ ในโลกใบนี้

มีแต่เสียงดนตรีที่ยังบรรเลงในห้องเล็ก ที่ผมอาจเรียกมันว่าโลกของผม บางทีโลกใบใหญ่ที่สุดอาจเหลือแค่มันก้ได้

ทำไมเสียงเพลงยังคงก้องอยู่ในหัว ทั้งที่ก่อนทำงานหรือก่อนนอน ผมก็ปิดมันไปแล้ว เสียงเพลงที่ยังวนเวียนซ้ำ

ประโยคสั้น ที่ว่ายวนในห้องใบนี้และกลับเข้าสู่หัวสมอง เสียงเซ็คโซโฟน กลอง เบส กีตาร์  เปียนโนและคำร้อง

มันจะสำคัญอย่างไร หรือว่าเสียงเหล่านั้นมันมาจิตใต้สำนึก แล้วจิตใต้สำนึกของผมกำลังคิดอะไรอยู่

 

นั้นซินะ จากภายในออกสู่ภายนอก ไม่ซิต้องจากภายนอกสู่ภายใน หรือว่ามันจะเข้ากันได้ดีมากกว่า

มันคงทำหน้าที่ซึ่งกันและกัน เลยทำให้เกิดสภาการณืเช่นนี้ ที่น่าสนใจผมว่าไม่ใช่อารมณ์ผมแล้วละ

นอกลู่นอกทางมาตั้งนาน อธิบายไปตั้งนาน สุดท้ายคุณ คุณ ก็จะหันกลับมาถามผมว่า เพลงนั้นเพลงอะไร ?

ที่น่าสนใจสำหรับข้อความสั้นๆ นี้ เพราะมันจะไขปริศนาผม แล้วผมก้จะถามกลับว่า แล้วคุณจะทำอะไรกับผม

แค่ผ่านมันไป หรือแค่เข้าใจมัน หรือรับมันเอาไว้ หรือทิ้งผมไว้ เพราะว่าไม่ว่าทางใด ก็มีเพียงคนเดียวที่ช่วยผมได้

 

ช่วยให้หลุดพ้นจาก ความว่างเปล่านี้ ฟังดูเศร้าไหม ไม่เศร้านะ เพราะคนคนนั้นผมว่าเขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

และเขาก็รับรู้ตั้งแต่ต้นบทความ เขาไม่ได้ไปไหนแต่เขาไม่รู้ คนคนนั้นถ้าคุณรู้ คุณช่วยสะกิดเขาที และบอกกับเขาว่า "..." 

เตือนสติเขาให้ผมหน่อย เขาหามันมาทั้งชีวิต เขาไม่ได้ยินเสียงนั้น เสียงของหัวใจตัวเอง และบอกเขาซ้ำ จนกว่าเขาจะ ตื่น

และถ้าหากเขาไม่ตื่น ก็อย่าปลุกเขา ปล่อให้เขาและผมเข้าใจตัวเองให้มากกว่านี้ . . .