น่าเศร้านะ แต่ผ่านมา 20 ปี แล้ว
ปัจจุบันทุกอย่างน่าจะดีขึ้นนะ น้องแดง
เรื่องนี้มันเป็นบทเรียน
เด็กวัยรุ่นที่ผ่านการสูญเสีย ช็อค ตกใจกับเรื่องร้ายๆ แต่มันไม่ได้รับการบำบัด
ทำให้ความเศร้าในใจมันฝังลึก
ถ้าเป็นปัจจุบัน
เราต้องมีทีมบำบัด เหมือนเด็กที่ผ่านการสูญเสียช่วงสึนามิ
ขอฝากเป็นข้อคิดให้ครูที่ดูแลลูกศิษย์ตัวน้อยๆ
อย่าได้ละเลย...ที่จะบำบัดดูแล...
ทุกวันนี้ในโรงพยาบาลของฉัน มีการดูแลจิตใจ เยี่ยมบ้าน
การเล่น การบำบัดด้านจิตใจ...เพื่อเยียวยาคนไข้และพ่อๆแม่ๆที่สูญเสียลูก
น้องแดงคะ เริ่มที่ตัวเรา...น้องแดงจะไม่ให้มีภาพแบบนั้นค่ะ ..ทำไปเรื่อยๆ..วาระสุดท้ายของเด็กๆ ต้องการความอบอุ่น จิตใจเป็นสุข เขาจะได้ไปสบาย ..กุศลที่เราช่วยให้เขาไปสบาย ก็จะทับทวีที่ตัวเรา คนแล้วคยเล่า เห็นหรือไม่ว่า ...เหตุใด น้องแดง..มีลูกที่เรียนเก่ง เป็นคนดีที่น่าภาคภูมิใจ ไม่ทำให้พ่อแม่เสียใจ.. อานิสงส์จากการทำบุญส่วนนี้...จะปรากฎเสมอค่ะ...อย่าได้ท้อถอยในการทำงาน..ให้ทำในสิ่งที่เราคิดว่าดีแล้วและไม่ให้ผู้ใดเดือดร้อน....อย่าหยุดทำความดีนะคะ
พาเอื้องผึ้งมาเยี่ยมให้กำลังใจค่ะ
แด่นางฟ้าใจอารี
อ่านแล้วน่าเหงานะครับ
ขนาดผียังเหงาเลยนะนี่
เมื่อหลายสิบปีก่อนผมก็เคยไปโรงพยาบาลในยามค่ำคืนเหมือนกันครับผม เงียบและเปล่าดายแบบที่พี่แดงเล่าจริงๆครับ
....เป็นกำลังใจให้ทำวันนี้ให้ดีที่สุดครับ
สวัสดีค่ะ อ. ลำดวน
ขอบคุณที่มาเยี่ยมบันทึกนี้นะคะ
สวัสดีค่ะ ทุกๆท่าน ขอบคูณนะคะที่มาร่วมแชร์
จากอดีตจะสำนึกตลอดว่า ไม่อยากให้มีภาพแบบนี้