การทุ่มเทที่ไม่สูญเปล่า...(7 มิถุนายน 2554)
8.20-9.20 น. เข้าของวันอังคาร ที่ต้องสอนนักเรียนชั้น ม.3/5 ซึ่งเป็นห้องที่เรียนช้ากว่าเพื่อนห้องอื่นๆ เนื่องจากด้วยเวลาและกิจกรรมที่ทางโรงเรียนจัดในช่วงเช้า เลยทำให้เลยเวลาสอนในชั่วโมงแรกเยอะ ทำให้ห้องนี้เป็นห้องที่เรียนช้า และที่สำคัญห้องนี้มีเด็กพิเศษหนึ่งคนที่ตาบอด ห้องนี้ยังไม่สามารถสอบเก็บคะแนนได้ เพราะยังๆม่จบเนื้อหาเรื่องแรกที่สอน ฉันจึงต้องสอนไปอย่างช้าๆและทุกครั้งที่สอนก็จะสังเกตพฤติกรรมของเด็กคนหนึ่งที่ชอบคุยและเดินไปเดินมาในห้องบ่อยครั้ง แต่ฉันก็ใช้วิธีในการให้ตอบคำถามและให้คะแนนพิเศษ เมื่อสังเกตพฤติกรรมไปเรื่อยๆพบว่าเด็กคนนี้เมื่อให้เขาได้มีส่วนร่วมในการตอบคำถาม เขาจะมีความตั้งใจในการเรียนเพื่อที่จะตอบคำถามแล้วได้คะแนนพิเศษจากครู และในกรณ๊ของเด็กพิเศษนั้น เมื่อทำการสอนเรื่องโรคทางพันธุกรรมซึ่งมันเกี่ยวข้องกับตัวเขาโดยตรง ฉันจึงเป็นห่วงความรู้สึกเด็กคนนี้ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร แต่พอเมื่อสอนแล้วสอดแทรกคำพูดที่ทำให้เขาเข้าใจในกาสอนเรื่องนี้มากขึ้น และเมื่อทำการพูดคุยเป็นการส่วนตัวมีคำพูดหนึ่งที่เขาตอบคือ ''ผมไม่เคยคิดมากเรื่องการเรียนในเรื่องพันธุกรรมเลยครับ แต่ผมกลับดีใจที่ครูสนใจใส่ใจและผมสนุกกับการเรียน ถึงแม้ผมจะไม่ได้เห็นแต่ผมก็ตั้งใจฟังครูสอนทุกๆครั้งครับ '' เมื่อได้ยินคำๆนี้แล้ว ฉันไม่สามารถบรรยายความรูสึกนั้นออกมาได้เลย เป็นอีกหนึ่งความสำเร็จที่ฉันเคยคาดหวังไว้ว่าสักวันจะได้รับสิ่งดีๆกลับมา
12.10 - 13.00 น. ชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงที่ฉันหนักใจมากที่สุด จากทั้งหมดสี่ห้อง เพราะเป็นห้องที่มีเด็กนักเรียนที่กำลังแก้ผลการเรียนที่ติดศูนย์เข้ามาเรียนใหม่ และนักเรียนส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กที่มีความประพฤติที่อยู่ในเกณฑ์ที่ครูประจำยังส่ายหน้า และครูต้องมาย้ำและแนะนำการสอนให้ฉันรับมือกับเด็กเหล่านี้ ชั่วโมงนี้เป็นการสอบเก็บคะแนน แต่สำหรับเด็กที่มาใหม่ฉันไม่ได้ให้สอบ เพราะเด็กไม่มีความรู้เรื่องนี้ดังนั้นฉันจึงจำเป็นต้องให้สอบทีหลัง และหลังจากทำการทดสอบเสร็จ จึงทำการสอนในเนื้อหาต่อไป พบว่าในขณะที่สอนนั้น เด็กนักเรียนกลุ่มนี้จับกลุ่มคุยกันรบกวนเพื่อนคนอื่นๆ ฉันจึงทำการแยกให้นั่งเดี่ยวและใช้วิธีถามตอบรายบุคคล ผลปรากฏว่าเมื่อทำการแยกที่นั่งแล้วเด็กบางคนก็จะตั้งใจฟังมากขึ้นแต่ก็ยังๆไม่สามารถตอบคำถามได้ จึงต้องใช้การสอนทบทวนหลายๆครั้งเพื่อสร้างความเข้าใจให้กับนักเรียนที่มีปัญหา
จบการสอนวันนี้ฉันต้องกลับมาทำการบ้านให้มากขึ้น เพื่อค้นหากลยุทธิ์ในการปราบเจ้าเด็กที่มีปัญหาเรื่องการเรียนเหล่านี้ อาจจะต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นอีกหลายร้อยเท่า หากแต่วันนี้ยังมีความหวังว่าสักวันเด็กเหล่านี้จะสามารถเรียนอย่างเข้าใจและตั้งใจเรียนในวิชาวิทยาศาสตร์มากขึ้น
ใน บันทึกการฝึกสอนของ ...สุภาลักษณ์ ศรีมูล ...ประจำภาคเรียนที่ 1/2554”
ความเห็น (2)
ทุกอย่าง คือ ประสบการณ์สำคัญของการเป็นครู นะครับ
ผ่านมันไปให้ได้ ;)...
ป.ล. บันทึกนี้อยู่ "ผิดบล็อก" ครับ ;)