วิชาการว่าด้วยสื่อสารมวลชน

           ระหว่างนั่งเครื่องบินกลับจากเจนีวา ผมอ่านนิตยสาร ไทม์ ฉบับวันที่ ๑๖ พ.ค. ๕๔ ซึ่งเป็นฉบับพิเศษ ว่าด้วยเรื่องการอภิเษกสมรสของเจ้าชายวิลเลียมกับ เคท มิดเดิลตัน   อ่านผ่านๆ รายละเอียดมากมาย   แล้วไปสะดุดที่บทความเรื่อง The Problem with Princes. It isn’t unpatriotic for Britons to be republicans. It’s a sigh that they love their country.

         อ่านบทความนี้แล้วเกิดความรู้สึกหลายอย่างปนกัน 

          ความรู้สึกแรกคือ เรื่องแบบนี้จะมีสื่อมวลชนใดในเมืองไทยลงพิมพ์ไหม  หากลงพิมพ์ จะโดนเก็บหนังสือพิมพ์ไหม   หรือจะโดนฟ้องหมิ่นพระบรมเดชานุภาพไหม  นิตยสารไทม์ ลงพิมพ์เรื่องนี้เป็นประเด็นการเมืองหวังโค่นล้มราชบัลลังก์อังกฤษหรือไม่ ฯลฯ

          ความรู้สึกหลังจากไตร่ตรองนานๆ คือรู้สึกยกย่องนิตยสาร ไทม์ ที่เสนอเรื่องราวเกี่ยวกับ ระบอบกษัตริย์อังกฤษอย่างรอบด้าน   เป็นการทำหน้าที่สื่อมวลชนที่มีคุณภาพ

          จะเห็นว่าเรื่องราวส่วนใหญ่สะท้อนความยิ่งใหญ่อลังการ์ของราชวงศ์อังกฤษ   และการที่ อังกฤษมีระบบกษัตริย์ก็มีข้อดี คือทำให้โลกชื่นชมเกียรติภูมิของประเทศผ่านกิจกรรมของ ระบบกษัตริย์ ดังกรณีของพิธิอภิเษกสมรสของเจ้าชายวิลเลี่ยมส์

          ไม่ทราบว่างานนี้รายจ่ายกับรายรับเป็นอย่่างไร ผมเดาว่าประเทศอังกฤษได้เงินเข้า ประเทศมากทีเดียว

          การเสนอเรื่องในคอลัมน์ Commentary แสดงมุมมอง ว่าคนที่เชื่อในระบอบ Republic เกลียดระบอบกษัตริย์เขาคิดอย่างไร   เป็นการบอกสังคม บอกโลก ว่าคนเราคิดหรือเชื่อต่างกัน มีเหตุผลมุมมองต่างกัน   ให้สติปัญญาแก่ผู้คนให้คิดได้แตกฉานหลายแง่หลายมุม  โดยไม่ จำเป็นต้องเชื่อมุมมองนั้นๆ

          ถ้าไม่ได้อ่านบทความนี้ ผมก็จะไม่เข้าใจแนวคิดของคนที่เชื่อในระบอบสาธารณรัฐ (Republic)

วิจารณ์ พานิช
๒๓ พ.ค. ๕๔