หนึ่งคณะหนึ่งหมู่บ้าน : ...ปลูกต้นไม้สายใยรัก(สโมสรนิสิตคณะสาธารณสุขศาสตร์)
หนึ่งคณะหนึ่งหมู่บ้าน :
ว่าด้วยลูกฮัก และห้องเรียนชีวิต
ในรอบปีที่ผ่านมา ถือเป็นปีแห่งปรากฎการณ์ของการพัฒนานิสิตที่ควรต้องจดจำมากเป็นพิเศษ อย่างน้อยที่เห็นได้ชัดเลยก็คือ การประกาศยุทธศาสตร์ของการพัฒนานิสิตผ่านกิจกรรมนอกหลักสูตร หรือนอกชั้นเรียน เป็นหนึ่งในยุทธศาสตร์ของการพัฒนามหาวิทยาลัยฯ นั่นเอง
การมียุทธศาสตร์เช่นนั้น มันช่วยให้ "ทีม" มีจุดหมายปลายทาง หรือ "เป้าหมาย" ที่ชัดเจน ทั้งในระยะสั้น ระยะยาว ...
ปีการศึกษา ๒๕๕๓ สิ่งที่ผมและทีมงานบุกเบิกนำร่องอย่างบ้าบิ่นก็คือโครงการ "มมส ร่วมใจห่วงใยชุมชน" หรือที่เรียกกันโดยทั่วไปในแวดวงกิจกรรของที่นี่ก็คือ "หนึ่งคณะ หนึ่งหมู่บ้าน"
กิจกรรมดังกล่าว มีวัตถุประสงค์หลักเพื่อให้นิสิตได้เข้าไปเรียนรู้วิถีชีวิตของชาวบ้านรายรอบมหาวิทยาลัย ด้วยการฝากตัวเป็น "ลูกฮัก" (ลูกในบ้าน...ว่านในสวน) โดยคณะต่างๆ จะมีหมู่บ้านในสังกัดหนึ่งหมู่บ้าน หลังการฝากตัวเป็นลูกฮัก ก็จะมีกิจกรรมให้นิสิตและชาวบ้านได้ทำร่วมกัน ซึ่งในระยะแรกจะเป็นกิจกรรมที่เกิดจากความต้องการของชาวบ้านเป็นที่ตั้ง
อย่างไรก็ดี นอกจากกิจกรรมที่จะมีขึ้นอันเป็นกิจกรรมที่เกิดจากความต้องการของชุมชนแล้วนั้น ผมยังกำหนดกรอบกว้างๆ ให้นิสิตต้องทำกิจกรรมในหมู่บ้านเพิ่มเติม เช่น การปรับภูมิทัศน์ การสำรวจข้อมูลชุมชน เน้นการเรียนรู้ร่วมกับชาวบ้านในเรื่องอันเป็นวิถีวัฒนธรรมและประเพณี พร้อมๆ กับการเน้นให้เกิดการแลกเปลี่ยนผลแห่งการเรียนรู้ร่วมกันระหว่างนิสิตกับนิสิต
ซึ่งกิจกรรมที่ว่านี้ ก็ถือเป็นกิจกรรมหนึ่งของการ “รับน้องใหม่” ด้วยเหมือนกัน
และกิจกรรมที่ว่านี้ก็เป็นกิจกรรมเชิงรุกของการยึดโยงให้ชุมชนได้เป็นเสมือนห้องเรียนอีกห้องหนึ่งของชีวิต ซึ่งเรียกว่า “ห้องเรียนชีวิต” หรือ “สถานีชีวิต” ที่นิสิตและคนในชุมชนจะได้ร่วมเรียนรู้และสร้างสรรค์สิ่งต่างๆ ร่วมกัน
เอาชุมชนเป็นโจทย์ เอาโจทย์ชุมชนเป็นตัวตั้ง
ดังที่ผมกล่าวข้างต้นว่า กิจกรรมที่จัดขึ้นนั้นระยะต้นจะเป็นกิจกรรมที่ชาวบ้านต้องการ ซึ่งผมย้ำกับนิสิตว่าเมื่อทำกิจกรรมไปแล้ว ใช้ชีวิตร่วมกับชาวบ้านไปแล้ว ก็ให้พยายามศึกษาเรียนรู้ว่ามีอะไรที่สามารถร่วมกัน “สรรค์สร้าง” ขึ้นมาได้บ้าง
นั่นเป็นกลยุทธง่ายๆ ของการลงชุมชน ด้วยการเอาโจทย์ของชุมชนเป็นตัวตั้ง แต่ก่อนที่จะเดินทางมาถึงจุดนี้ ระยะแรกผมก็ลงชุมชนเพื่อให้ชาวบ้านได้ประชุมหารือกันว่ามีความต้องการให้นิสิต หรือมหาวิทยาลัยได้เข้าไปช่วยเหลืออะไรบ้าง เมื่อได้ข้อมูลมา ผมก็พานิสิตมาวิเคราะห์ร่วมกันว่า “สิ่งที่ชาวบ้านต้องการนั้น คณะใดมีความรู้และเชี่ยวชาญบ้าง!”
ด้วยเหตุนี้ การลงสู่ชุมชนจึงไม่ใช่ลงแบบ “โยนหินถามทาง” หรือ “ไปแบบไม่รู้เหนือ...รู้ใต้” หากแต่มีทิศทางที่ชัดเจนรองรับอยู่แล้ว ...อย่างน้อยนิสิต หรือบุคลากรในคณะ ก็สามารถใช้ความรู้ในวิชาชีพไปประยุกต์ให้บริการแก่ชาวบ้านได้ และที่สำคัญก็คือต้องไปในฐานะของผู้เรียนรู้ มิใช่เป็นนักบุญ หรือนักเสกสร้างใดๆ
ครับวิธีคิดของผมก็ไม่มีอะไรซับซ้อนมากนัก เพียงแต่ต้องการชี้ให้เห็นว่าเมื่อเราไปที่ไหนสักแห่ง เราก็ควรต้องใช้สถานที่แห่งนั้นเป็นโจทย์ของการเรียนรู้ ซึ่งก็ตรงกับที่ผมพูดเป็นวาทกรรมเรื่อยมาว่า “ไม่มีที่ใดปราศจากเรื่องเล่า ไม่มีที่ใดปราศจากการเรียนรู้”
และบางทีวิธีคิดแบบนี้ก็ซ่อนความหมายของการเป็นผู้น้อยอ่อนน้อมถ่อมตนไปในตัว หรือในอีกมุมก็เสมือนการสอนให้เกิดการเรียนรู้ที่จะปรับตัวให้เข้ากับสภาพการณ์ต่างๆ เหมือนโบราณได้กล่าวสอนไว้อย่างน่าฟังว่า “เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม”
เช่นเดียวกับที่มหาวิทยาลัยมาตั้งรกรากอยู่ในชุมชนแถวนี้ ก็คงต้องเป็นแรงสนับสนุนกระบวนการพัฒนาหมู่บ้านแถวนี้ให้มาก ซึ่งผมเองก็มักฝากย้ำให้นิสิตได้คิดแบบขำๆ เสมอมาว่า “อยู่บ้านท่าน อย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควาย ไล่ขวิดลูกท่านเล่น”
สิ่งเหล่านี้ด้วยเป็น คุณธรรม จริยธรรม ที่ทั้งผมและทีมงานพยายามปลูกฝังผ่านกิจกรรมเรื่อยมา และยังคงไม่ถอดใจที่จะสร้างบทเรียนในทำนองนี้ไปเรื่อยๆ
ปลูกต้นไม้สายใยรัก : ฝากตัวเป็นลูกในบ้าน...ว่านในสวน
กรณีชุมชนบ้านดอนนา ตำบลขามเรียง อำเภอกันทรวิชัย จังหวัดมหาสารคาม เป็นชุมชนภายใต้ความรับผิดชอบของสโมสรนิสิตคณะสาธารณสุขศาสตร์ ซึ่งชาวบ้านต้องการให้นิสิตได้ช่วยเหลือ (เรียนรู้ร่วมกัน) ในเรื่องเกี่ยวกับการทำ “สวนสมุนไพร สวนไผ่และปลูกต้นไม้ทั้งไม้ประดับและไม้กินได้”
ก่อนลงพื้นที่ผมฝากให้นิสิตได้ประสานกับชาวบ้านให้บ่อยครั้ง กิจกรรมควรเริ่มต้นจากการฝากตัวเป็น “ลูกฮัก” เสียก่อน สำรวจข้อมูลพื้นฐานชุมชนเป็นระยะๆ พาน้องใหม่ไปพัฒนาสิ่งแวดล้อมในหมู่บ้านไปเรื่อยๆ สิ่งเหล่านี้จะเป็นกระบอกเสียงในการ “ประชาสัมพันธ์” กิจกรรมไปในตัว และอาจควักเอาจุดแข็งในวิชาชีพมาเสริมกิจกรรมเพิ่มเติมอีกได้ เช่น การตรวจสุขภาพ หรือแต่การสอนหนังสือหนังหาให้เด็กๆ สลับไปมาในแต่ละช่วงที่ลงทำกิจกรรม โดยอาจไม่จำเป็นต้องทุ่มคนทั้งหมดลงที่กิจกรรมหลักของชุมชนเสมอไปก็ได้ ...
เพราะบางทีอาจเกิดภาวะ “คนล้นงาน” ก็เป็นได้
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ต้องไม่ลืมที่จะเดินตาม “โจทย์” อันเป็นความต้องการของชุมชนเสียก่อน ส่วนรูปแบบอื่นๆ นั้น ผมเชื่อว่าเมื่อเวลาผ่านไปสักระยะ จะมีสิ่งที่ “ค้นพบ” และนำไปสู่การสร้างสรรค์ร่วมกันได้เอง
อย่างไรก็ดี จากการได้ติดตามและลงพื้นที่เพื่อให้กำลังใจและประเมินการขับเคลื่อนกิจกรรมนั้นพบว่าในเบื้องต้นนั้น นิสิตได้ลงสู่ชุมชนและทำกิจกรรมกับชาวบ้านมาในระดับหนึ่ง แต่กิจกรรมยังไม่บรรลุเป้าเสียทั้งหมด ซึ่งเกิดจากปัจจัยร่วมของทั้งสองส่วน
แต่ก็เป็นที่น่าชื่นชมว่านิสิตยังสามารถปรับเปลี่ยนรูปแบบกิจกรรมตามสภาวะต่างๆ ได้อย่างเหมาะสม ในช่วงที่ยังไม่สามารถก่อรูปร่างของสวนสมุนไพรได้อย่างเป็นรูปธรรม พวกเขาก็จัดหาต้นไม้ต่างๆ ไปปลูกไว้ตามครัวเรือน เสมือนเป็น “ต้นไม้สายใยรัก” ของ ”ลูกฮักกับพ่อฮักและแม่ฮัก” ซึ่งต้นไม้ที่ว่านั้นส่วนใหญ่ก็เป็นประเภท “กินได้” แทบทั้งสิ้น
และที่สำคัญส่วนใหญ่ก็เป็นต้นไม้ที่ชาวบ้าน “ต้องการ” ...
และผมเองก็เคยได้ขับรถตระเวนส่วนตัวพานิสิตออกจัดหาต้นไม้เหล่านั้นมาแล้วในระยะหนึ่ง
ผมชื่นชอบกิจกรรมนี้มาก เพราะโดยส่วนตัวสัมผัสซึ้งแล้วว่า “การปลูกต้นไม้ เป็นการปลูกชีวิต” และถึงแม้จะไปไม่ทันได้ร่วมกิจกรรมกับพวกเขา แต่เท่าที่ประเมินจากชาวบ้านก็ล้วนแล้วแต่ “รักและเอ็นดู” นิสิตเหมือน “ลูกในบ้าน..ว่านในสวน” กันทั้งนั้น
ผมมองว่าต้นไม้เหล่านี้น่าจะเติบโตขึ้นเรื่อยๆ และการเติบโตที่ว่านั้น ก็น่าจะหมายถึงการเติบโตของสายใยความผูกพันของนิสิตกับชาวบ้าน เป็นสายใยความผูกพันที่ยึดโยงกันอย่างแน่นเหนียว..นำพาให้เกิดการไปมาหาสู่กันเรื่อยๆ ต่างคนต่างเติมเต็มการเรียนรู้ ให้แก่กันและกัน เยียวยาและเสริมพลังบวกให้กันและกัน
และนั่นแหละคือสิ่งที่ผมเฝ้ามองและปรารถนาให้มีขึ้น !
ส่วนกิจกรรมอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับกีฬาเชื่อมความสัมพันธ์ การละเล่นรอบกองไฟ ฯลฯ ผมจะยังไม่กล่าวถึง เพราะถือว่าดีเยี่ยมอยู่แล้ว
หรือแม้แต่ปัญหา “ทักษะการทำกิจกรรมในชุมชน” ก็ยังเป็นปัญหาใหญ่ที่ต้องเสริมแรงทางปัญญากันอีกรอบ ซึ่งผมก็ได้คุยกับนิสิตแล้วว่า “เราต้องทำกระบวนการใหม่” เพื่อให้เราแกร่งต่อการเรียนรู้-
ครับ, งานนี้ยังไม่จบ มันเพียงเริ่มต้นเท่านั้น..
ความเห็น (15)
ชอบโครงการนี้มากเลย อยากออกไปแบบนี้บ้าง ประมาณว่า อาจารย์หนึ่งท่าน หนึ่งหมู่บ้าน แล้ว ออกไปพร้อมกับนิสิต ไปเรียนรู้เรื่องชุมชน ขอบคุณครับ..
อ่านแล้วคิดถึงบรรยากาศการออกค่ายสู่สังคมและค่ายวิชาเวชศาสตร์ชุมชนสมัยตอนเรียนหนังสือค่ะ....
เราไม่ได้เข้าไปเป็นผู้ให้ แต่เข้าไปเรียนรู้ร่วมกัน ^_^
คิดอยู่แล้วว่าจะเขียนว่า "ชอบหลักคิด และแนวการดำเนินกิจกรรม" ของโครงการนี้ พอได้อ่านความเห็นของลูกขจิตก็บอกว่าชอบเหมือนกัน แล้วเขียนก่อนอาจารย์แม่เสียด้วย จะหาว่าอาจารย์แม่ลอกไม่ได้นะคะ เคยทำงานเป็นรองหัวหน้าคณะครุศาสตร์ฝ่ายกิจการนักศึกษา (ปัจจุบันมีชื่อตำแหน่งว่ารองคณบดี) เมื่อ 22 ปีมาแล้ว และได้ริเริ่มหาทางแก้ปัญหาการไม่ค่อยเข้าร่วมกิจกรรมของนักศึกษา เช่นงานกีฬาคณะก็จะมีเฉพาะนักศึกษาที่เป็นนักกีฬาเข้าร่วม ส่วนคนอื่นๆ ส่วนใหญ่จะถือโอกาสกลับบ้าน ก็เลยใช้วิธีปลุกเร้าจิตสำนึกในการทำอะไรเพื่อกลุ่มเพื่อสังคมซึ่งตนเองก็จะได้รับประโยชน์กลับมาเช่นกัน จากนั้นก็ให้แต่ละคนเขียนในใบรายชื่อนักศึกษาแต่ละหมู่เรียนว่า ตนเองเลือกที่จะทำหนาที่อะไร เช่นเป็น นักกีฬา...(ระบุประเภทกีฬา) เป็นฝ่ายเชียร์ เป็นสวัสดิการ เหรัญญิก ประชาสัมพันธ์ ปฏิคม จัดขบวนพาเหรด เป็นต้น ซึ่งทุกคนต้องทำหน้าที่อย่างใดอย่างหนึ่ง ก็พบว่าแก้ปัญหาได้ดี จะฝากบันทึกนี้ให้อาจารย์ที่เพิ่งรับงานในตำแหน่งดังกล่าวได้อ่านเพื่อจะได้นำไปประยุกต์ใช้นะคะ ส่วนการสนับสนุนชาวบ้านด้านการปลูกต้นไม้ "ฟาร์มไอดิน-กลิ่นไม้" ก็กำลังคิดโครงการเพราะหมู่บ้านที่ตั้งฟาร์มชาวบ้านยังไม่เห็นความสำคัญของเรื่องนี้ คงได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนกันนะคะ
แวะมาชื่นชม ทักทายเพื่อนร่วมทางเดินในชุมชนเหมือนๆกัน เยี่ยมบ้านทั้งกลุ่มดี กลุ่มเสี่ยงและกลุ่มป่วยจะพบสิ่งมหัสจรรย์มากมายทีเดียวค่ะ
สุดยอดเลยครับอาจารย์ เทอมนี้ผมกลับไปที่ลำปาง วางแผนไว้เหมือนกันครับว่าจะพานักศึกษาในรายวิชาไปลงชุมชน ยิ่งได้มาอ่านมาเห็นแบบนี้ มั่นใจขึ้นเยอะเลยครับ เพราะอาจารย์ถางทางไว้อย่างดีทีเดียว
พี่พนัสค่ะ
อ่านบันทึกนี้แล้วมีความสุขกับการทำงานของพี่และน้องๆ นักศึกษาจังเลยค่ะ
ได้เห็นปรากฏการณ์ที่ได้ปลูกฝังการอยู่ร่วมกับชุมชนให้น้องๆ แล้ว อยากให้มหาวิทยาลัยอื่นๆ ได้สนับสนุนเหมือนที่ มมส. ทำบ้างจังค่ะ เพราะนี่คือพลังเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่ ที่จะช่วยส่งเสริมการเติบโตของเยาวชนของชาติค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ พี่ ที่ร่วมแบ่งปันกิจกรรมดีๆ ให้ได้สัมผัสผ่านตัวหนังสือที่มีค่ามากมายค่ะ ^__^
ปลูกเถอะนะพ่อปลูก..โย้น..โย้น..
ปลูกเถอะนะแม่ปลูก..โย้น..โย้น..
ปลูกเถอะนะลูกปลูก..โย้น..โย้น..
มาปลูกต้นว่าน.. กันเถอะเจ้าเอย..
อย่ามัวลังเล..เดี๋ยวเดียวก็เขียวขจี..
อย่ามัวลังเล..เดี๋ยวเดียวก็เขียวขจี..
ชอบมากค่ะ..
สวนีย์ แท่นทอง
โครงการหนึ่งคณะ หนึ่งหมู่บ้าน ได้นำมาต่อยอดโดยงานบริการหอพักนิสิต มมส. ในชื่อโครงการหอพักสู่ชุมชน ซึ่งเป็นโครงการที่ตอบรับนโยบาย 3D เป็นอย่างดี เพราะวัตถุประสงค์โครงการคือให้นิสิตและเด็กในชุมชนได้ใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ ห่างไกลยาเสพติด ได้เรียนรู้คุณธรรม จริยธรรมผ่านการเล่านิทานและการเรียนการสอนของนิสิตและผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่ นอกจากนี้ ยังสร้างความสุขให้กับผู้เข้าร่วมโครงการเป็นอย่างมาก เพราะการได้เห็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะของเด็กๆในหมู่บ้าน ช่วยให้เรานึกถึงภาพอันเยาว์วัยอีกครั้ง..ความสุขที่หาได้ไม่ยากในช่วงวัยเด็ก โดยเฉพาะเด็กๆในชนบทอย่างเรา ช่างมีความทรงจำอันดีงามให้นึกถึงอยู่เสมอ
- สวัสดีค่ะ
- เป็นโครงการดีที่จะนำไปแนะนำโรงเรียนค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับ อ.ขจิต ฝอยทอง
หลังโครงการ "หนึ่งคณะหนึ่งหมู่บ้าน" ดำเนินการไปได้สักระยะ ท่านอธิการบดีฯ ได้ประกาศนโยบายเชิงรุกเสริมทัพเข้ามาอีก ด้วยการจัดสรรงบประมาณให้คณะละ 100,000 บาท เพื่อให้คณะได้ไปทำ "วิจัย" ร่วมกับ "ชุมชน" ซึ่งอาจเป็นหมู่บ้านในโครงการนี้ฯ หรือหมู่บ้านใดๆ ก็ได้ แต่ต้องอยู่ในพื้นที่จังหวัดมหาสารคาม โดยส่วนหนึ่งก็มีไม่น้อยที่ลงพื้นที่ตามโครงการฯ ที่ผมนำร่องไว้
ล่าสุด สนับสนุนโครงการ "หนึ่งคณะ หนึ่งศิลปวัฒนธรรม" อีกเหมือนกัน ซึ่งขณะนี้กำลัวตั้งหลักอยู่ว่าจะ "ขับเคลื่อนยังไง"
แต่ที่แน่ๆ..นี่คือส่วนหนึ่งของปรากฏการณ์การรับน้องใหม่เหมือนกัน
ส่วนที่อาจารย์ฯ สะท้อนแนวคิดเรื่อง "หนึ่งคณะ หนึ่งอาจารย์" นั้น ผมเห็นด้วยอย่างยิ่งครับ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง คงได้องค์ความรู้ใหม่ๆ ที่น่าสนใจและเป็นประโยชน์ต่อการศึกษาเป็นแน่
สวัสดีครับ คุณblue_star
ผมชื่อนชมกับแนวคิดนี้ครับ "เราไม่ได้เข้าไปเป็นผู้ให้ แต่เข้าไปเรียนรู้ร่วมกัน"
แต่ถึงแม้จะไปสู่การ "ให้" ก็คงอยู่ในสถานะของการ "เรียนรู้" การ "ให้" เสียมากกว่า
หลายต่อหลายครั้ง การออกค่ายอาสาพัฒนา ก่อให้เกิดปรากฏการณ์ทบทวนตัวเองของชุมชนได้อย่างมหัศจรรย์ เช่น ชาวบ้านหันกลับมาชำระเรื่องราวประวัติศาสตร์ท้องถิ่นตัวเอง หันกลับมาเรียนรู้และเชิดชูคนดีในหมู่บ้านของตัวเองไปในตัว
นั่นคือความจริงที่ผม "ค้นพบ" จากค่ายฯ -ครับ
สวัสดีครับ อาจารย์แม่ฯ (ผศ. วิไล แพงศรี)
ขออนุญาตเรียกเช่นนั้นนะครับ...
ผมรู้สึกยินดีและเป็นเกียรติอย่างยิ่งกับการที่อาจารย์ฯ แม่จะนำบันทึกนี้ของผมส่งต่อไปยังองค์กร เพื่อให้เกิดกระบวนการเรียนรู้ร่วมกัน เพราะเฉพาะที่อาจารย์ฯ แม่เล่ามานั้นก็ถือว่าเป็น "ปัญญาปฏิบัติ" ที่น่าสนใจไม่แพ้กันเลยทีเดียว
กรณีให้นักศึกษาจดบันทึก หรือรายงานเรื่องราวตัวเองในกิจกรรมหนึ่งๆ โดยระบุตำแหน่งหน้าที่ที่เขาได้ร่วมปฏิบัตินั้น สะท้อนให้เห็นแนวคิดการปลูกฝังเรื่อง "บทบาท หรือสถานะ" ให้พวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย สอนให้เรารู้ว่าเมื่อมีบทบาทและก็ต้อง "รับผิดชอบ" ต่อบทบาท หรือหน้าที่นั้นๆ ให้ดีที่สุด
และที่สำคัญก็คือการสร้างกระบวนการให้เขาได้ถามตัวเองว่า "ทำแล้วได้อะไรกลับมาบ้าง" ทำแล้วเกิดการเปลี่ยนแปลงตัวเองและสังคมอย่างไรบ้าง ?
เแกเช่นกับประเด็นของการสร้างกระบวนการให้ชุมชนมี "ส่วนร่วม" กับกิจกรรมที่เราจัดขึ้นก็เป็นเรื่องใหญ่ เพราะนั่นคือความเข้มแข็งและยั่งยืนที่หลายๆ ส่วนท้าทายที่จะทำให้ได้
การทำให้ชุมชนรู้สึกเป็นส่วนร่วม ก็หมายถึงการกระตุ้นให้เกิดความ "ตระหนัก,เห็นค่า และความสำคัญ" ที่มีต่อชาวบ้าน ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็เท่ากับว่าเขามีความรู้สึกกับการเป็นเจ้าของร่วมกัน ก็ง่ายต่อการที่จะทำให้ชาวบ้านลุกขึ้นมาดูแลและสร้างสรรค์สิ่งเหล่านั้นด้วยตนเอง
...ขอบพระคุณครับ..
สวัสดีครับ พี่ sunny
ผมชอบกิจกรรมเยี่ยมบ้านของนิสิตมากเลยครับ ช่วงหนึ่งที่เคยดูแลเรื่องทุนการศึกษา ก็พาเจ้าหน้าที่ไปเยี่ยมยามถามข่าวผู้ปกครองนิสิตถึงชายคาบ้านเลยทีเดียว บันทึกวิดีโอมาตัดต่อเป็นสื่อการเรียนรู้ไปในตัว พบเห็นเรื่องราวที่เป็นทั้งสุขนาฏการรม และโศกนาฏกรรมที่หลากหลายรูปแบบ พบเห็นหัวจิตหัวใจของผู้คนที่ต้องดิ้นรนต่อสู้ และแบกรับอะไรๆ อย่างมหัศจรรย์
กรณีหมู่บ้านดอนนานั้น การมอบหมายคณะสาธารณสุขศาสตร์ไปลงชุมชนนั้น ผมถือว่าถูกต้องและเหมาะสมเป็นอย่างมาก เนื่องจากเรื่องสมุนไพร และสุขภาพนั้นก็เกี่ยวโยงกับวิชาชีพของคณะฯ อยู่แล้ว นิสิตสามารถนำความรู้ที่ได้ไปประยุกต์ใช้กับการให้บริการแก่สังคม และถือโอกาสในการ "เรียนรู้" เรื่อง "ภูมิปัญญา" ของชาวบ้านในเรื่องเหล่านี้ไปในตัว เป็นการเสริมพลังบวกของการเรียนรู้ที่ดีงาม มิหนำซ้ำยังผูกโยงถึงการเชิดชูภูมิปัญญาไปด้วยเช่นกัน
ให้กำลังใจกับวิถีการงานในชุมชน นะครับ
และขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมนะครับ และคงได้แลกเปลี่ยนกันสืบไป...
สวัสดีครับ อ.หนานวัฒน์
คงมีโอกาสได้เจอและเรียนรู้ร่วมกันบ้างนะครับ ไม่นานนี้ผมอาจจะมีโปรแกรมค่ายแถวเหนือ บางทีอาจนำนักศึกษามาคุยกันบ้างก็ได้ เป็นเครือข่ายเล็กๆ ของการเรียนรู้...
ให้กำลังใจและชื่นชม นะครับ
เรียนท่านอาจารย์
- คุณยายอยากไปร่วมกิจกรรมแบบนี้จังเลยค่ะ
- " เหนือคำบรรยาย" ค่ะอาจารย์
- ได้อะไรมากมายจากโครงการนี้ค่ะ อยากให้ทำต่อไปนะคะ
