ช่วงเวลาที่รอคอยทั้งคนและแมวค่ะ

บันทึกย้อนหลังเมื่อ ๑๓ ก.พ.'๕๔ ... เป็นบันทึกเดิม ลงใน FB .... ^__^

(ดูภาพประกอบทั้งหมด In Picasa)

<<ช่วงเวลาที่รอคอยทั้งคนและแมวค่ะ>>

๑๓ ก.พ.'๕๔

เวลา ๕ โมงเย็นเกือบ ๖ โมงเย็นของทุกวัน ก่อนที่จะมืด เป็นช่วงที่ทั้งคนและแมวรอคอย คือ ออกสำรวจสวนกัน

ก่อนออกสำรวจก็เรียกหากันทั้งคนและแมว ใกล้เวลานั้นถ้าฉันยังนั่งทำงานไม่ลุกขึ้น เจ้าแต้มก็จะเริ่มป้วนเปี้ยนส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง ของกระพรวนให้ได้ยินใกล้ๆ หรือถ้าฉันเตรียมตัวเสร็จก่อน ไม่เห็นเจ้าแต้มมาอยู่ใกล้ๆ ก็เริ่มร้องเรียกหา เพื่อจะหาเพื่อนออกสำรวจสวน

วันนี้ อีกเช่นเคย เจ้าแต้มมาส่งเสียงให้รู้ว่าอยู่ใกล้ๆ นะ แต่ว่าก็เรียกหาอีกแหล่ะ เพราะว่าโน่น พ่อเจ้าประคุณไปจับจองพื้นที่บนหลังคาโรงรถอีกเช่นเคย ไปไล่เจ้าที่คือหนูกับตุ๊กแกออกจากหลังคาบ้าน และนอนผึ่งพุงบนหลังคาโรงรถ เพราะหลังคาบ้านหลังใหญ่กับหลังคาโรงรถชนกัน

"ลงมาได้แล้ว มาทางนี้ ไปสำรวจสวนกัน"
ฉัน ไปยืนส่งเสียงร้องเรียกที่โคนต้นส้มโอ ที่แสนจะแคระเกร็นเพราะว่า กาฝากมาฝังรกรากซะจนจะเป็นต้นกาฝากซะแล้ว มิหนำซ้ำยังมีเจ้าที่เพิ่มคือ นกตัวเล็กๆ ที่มาร้องเรียกส่งเสียงตั้งแต่เช้า เพราะมากินเม็ดกาฝาก บางครั้งเจ้านกตัวน้อยพวกนี้ก็มาเจาะประตูกระจก เรียกร้องห้องคืน เพราะแต่ก่อนพวกเขามาทำรังกันที่โคมไฟ และที่ตู้โชว์ ซึ่งตอนนี้ย้ายออกไปอยู่ข้างบ้านแล้ว และบริวเณนั้นก็กั้นห้องเป็นห้องส่วนตัวของฉันเสียแล้ว

พอ เจ้าแต้มได้ยินเสียงเรียกของฉัน ก็เริ่มชะโงกหน้า เลิ่กลัก เสียงเรียกอยู่ไหน อยู่ไหน แล้วรีบเดินไต่ต้นไม้ลงมาหา กระโจนพรวดนำหน้าออกท่องสวน เพราะว่าถึงเวลาฉันออกสำรวจอาณาจักรของฉันแล้ว ถึงแม้จะมีคนนำออกสำรวจก็เถอะนะ

โคนต้นกระท้อนที่ร่มรื่น ครึ้มหน่อยๆ มีอะไรไหวหน่อย เจ้าแต้มก็รีบก้มตัวทำก้นส่ายกระดุกกระดิก ยกขาหน้าเก็บเข้าหาตัวข้างหนึ่ง มองจ้องตรงไป พอได้ท่าทางที่เหมาะแล้ว ก็กระโจนพรวดออกไปเลย .... ว้า ไม่ใช่สัตว์เล็กนี่นา ... แต่ไม่เป็นไรเล่นตะครุบมูลดิน กอหญ้าเล็กๆ ก็ได้ ... งึมงัม งึมงัม

"อุ๊ย...เพื่อนฉันไปโน่นแล้ว ลากทางมะพร้าวอยู่โน่น ... รอด้วย ฉันอยู่ทางนี้"
แล้วก็รีบวิ่งโกยอ้าว หน้าตั้ง สุดกำลัง กระโจนไปหาทันที

"ถนนเส้นนี้ก็ของฉัน"
"ต้นมะพร้าวต้นนี้ก็ของฉัน"
"อุ๊ย ริมถนนแล้วแฮะ ไม่กล้าไปไกลกว่านี้แล้วแฮะ...แง่ว"

ฉันสังเกตกริยาของเจ้าแต้มเวลาออกสำรวจสวน มันดูสนุกมากกับการได้ออกวิ่งเล่นในอาณาเขตที่แสนจะกว้างและปลอดภัย นั่นคืออยู่ในสายตาฉันนะ เพื่อนที่เขาไว้วางใจ แต่ในเวลาอื่นเจ้าแต้มก็ออกสำรวจสวนเช่นกันแต่ว่าสำรวจใกล้บ้านหลังใหญ่และหลังเล็กเท่านั้น ไม่กล้าไปไกลกว่านั้น

แต่นั่นแหล่ะบางครั้งไม่วายมีเรื่องกับแมวสวนใกล้เคียงที่ข้ามถิ่นเข้ามาในสวนอาณาเขตของเจ้าแต้ม ล่าสุดก็กัดกันจนเปลือกตาเจ้าแต้มฉีกขาด นึกว่าจะทะลุโดนเยื่อตาซะแล้ว พอพาไปหาหมอจึงรู้ว่ามีแผลเก่าอยู่แล้วคือเปลือกตาล่างมีรอยฉีกขาดเช่นกัน

แต่ฉันหน่ะซิโดนดุที่ปล่อยให้เจ้าแต้มทะเลาะกับแมวอื่น ไปห้ามทัพไม่ทัน แต่ใจหนึ่งก็อยากให้มันทะเลาะกันจนให้รู้ว่า ใครแพ้ใครชนะ จะได้เลิกทะเลาะกัน เพราะรู้ผลแพ้ชนะกันแล้ว

แต่ นั่นก็คือสัตว์นะ ไม่ใช่การทะเลาะของคน ของคนฉันอยากให้พูดคุยกันด้วยดี เพราะเรามีสติปัญญาไตร่ตรองถูกผิด รู้จักคำว่า "ถ้อยทีถ้อยอาศัย" รู้จักคำว่า "ให้อภัย" รู้จักคำว่า "แพ้บ้างไม่เห็นเป็นไร ชนะตัวเองสำคัญมากกว่า ชนะคนอื่นด้วยซ้ำนะ" ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลยค่ะ ... อุ๊ ไปเรื่องอะไรกันแล้วนี่ แมวกัดกัน ดันไปโน่นถึงการเมือง ... มุมิ มุมิ

 

บทความเดียวกับ

<<ช่วงเวลาที่รอคอยทั้งคนและแมวค่ะ In FB>>

 

[หนูรี]

ชอบแมวเหมือนกันค่ะ ...^^