ความรู้ที่ได้ระหว่างทางนั่งรถกลับบ้าน

วันนี้ขากลับจากประชุมก็เป็นเวลาดึกมากแล้วพี่โก๋ไปส่งแถวถนนใหญ่และแนะนำว่าให้นั่งรถแท๊กซี่กลับบ้านเร็วกว่า รัตน์เลยนั่งแท๊กซี่กลับบ้านในใจก็นึกกลัวเล็ก ๆ เหมือนกันเพราะข่าวว่าผู้หญิงนั่งรถกลับคนเดียวมันอันตรายแต่ก็พยายามตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา ที่สำคัญต้องรู้จักทางที่เราจะไป และพยายามชวนพี่โชเฟอร์คุยไปตลอดทาง

ระหว่างคุยไปรัตน์ได้ความรู้ว่าคนที่มาขับรถแท๊กซึ่บางคนเท่าที่คุยมาเป็นคนที่มีวุฒิการศึกษา มีอาชีพที่ทำอยู่ประจำในเวลากลางวันอยู่แล้ว
แต่ด้วยสภาพเศรษฐกิจในปัจจุบันทำให้การหารายได้เพียงแค่ทางเดียวนั้นไม่เพียงพอกับการเลี้ยงครอบครัว ยกตัวอย่างเช่นพี่โชเฟอร์คนนี้

ระหว่างทางกลับบ้านวิทยุพี่เขาเปิดเป็นช่องเกี่ยวกับเส้นทางจราจร ซึ่งกำลังพูดถึงรถเสียแถว ๆ ทางไปมวกเหล็ก ทีนี้พี่โชเฟอร์เขาก็เล่าให้ฟังว่ารถเคยไปเสียเพราะหม้อน้ำพังตายอยู่แถวนั้นพอดี

เขาเล่าให้ฟังว่าตัวเขาเป็นคนขายอะไหล่รถยนต์ เดินทางไปมาระหว่างประเทศไทยกับญี่ปุ่น โดยไปคราวละ ๓ เดือน และอยู่ประเทศไทย ๓ เดือนโดยไปกลับประเทศไทย-ญี่ปุ่น ปีนี้ก็ล่วงเข้าปีที่ ๑๖ แล้ว
โดยทางบริษัทจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายระหว่างที่อยู่ ญี่ปุ่นได้ทั้งหมด ทั้งค่ากินค่าที่พัก ส่วนเงินเดือน ๓ เดือนที่ไปอยู่ก็ได้เงินประมาณแสนกว่าบาท ความที่ว่าอยู่ในประเทศไทย ปีหนึ่ง ๖ เดือน และอยู่กับลูกเมียปีละ ๒ เดือนทำให้ตัวเขาไม่แน่ใจว่าบ้านตัวเองอยู่ที่ไหน

พอกลับถึงประเทศไทยก็กลับไปบ้านแวะเยี่ยมครอบครัวที่เชียงใหม่ เดือนกว่า ๆ ก็ลงมากรุงเทพฯเพื่อขับรถแท๊กซี่เป็นงานอดิเรก
เป็นเพราะเบื่อกับการอยู่บ้านเฉย ๆ และต้องการหารายได้ระหว่างอยู่ในประเทศไทย

เขาสามารถพูดได้ทั้งภาษาอังกฤษและภาษาญี่ปุ่นอย่างคล่องแคล่ว คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่มากไปด้วยความรู้และประสบการณ์ การทำงานของแต่ละคนล้วนต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับบุคคลหลากหลายประเภท เราต้องเตรีมตัวให้พร้อมเผชิญหน้ากับทุกสภาวะการณ์ และไม่ควรที่จะดูถูกคนเพราะทุกคนไม่ว่าจะประกอบอาชีพอะไรสามารถเป็นครูของเราได้