มะรุดิน กับชีวิตที่เหลืออยู่ ที่ ปัตตานี

วันนี้  เราและทีมงานสุขภาพเครือข่ายอำเภอหนองจิก ได้้ไปเยี่ยมเยียน  มะรุดิน

ผู้ป่วย สถานการณ์ ที่ถูกส่งกลับมารักษาตัวต่อที่บ้าน  ด้วยความหวังที่เหลือเพียงน้อยนิด

หญิงวัยชรา อายุราว  ๗๐   เศษ ร่างกายดูผอมบาง ผมขาว หน้าตาใจดี พูดภาษาไทย

ได้บ้างเล็กน้อย  พร้อมกับใช้ภาษามือช่วยบ้างเมื่อไม่เข้าใจภาษาไทยที่เราและเพื่อนๆ

พูดคุยด้วย  หญิงวัยชรานั่งเฝ้าลูกชาย วัย  ๓๐   เศษ  ที่นอนบนเตียง มีเครื่องช่วยหายใจ 

อยู่บริเวณข้างเตียง ถังออกซิเจน กับสาย ที่ระโยง ระยาง   มีแผลปิดที่หน้าท้อง   

มีถุงปัสสาวะคาอยู่

.... ปานา  (  หญิงชรา บอกพวกเราว่า ร้อนมาก  ช่วงนี้ เป็น ช่วงเดือน พฤษภาคม 

บ้านชั้นเดียว หลังคา เป็นแบบหน้าจั่วไม่มีฝ้าเพดาน ความร้อนมากมาย ทั้งหมด

จึงเทลงมา ที่ตัวบ้าน  หญิงชราบ่นร้อน พร้อมกับ นำผ้าขนหนูผืนเล็ก  ๒ ผืน 

ที่ตั้งบนใบหน้า และ แขนของมะรุดิน  มาชุบน้ำแข็ง เพิ่มเติม   และมาตั้งบริเวณเดิม  

มันเป็นทางเดียวที่ทำให้แวอาแซไม่รู้สึกว่าชีวิต ตกอยู่ ใน แอ่งของความร้อน จนเกินไป

มะรูดิน  เป็นชายหนุ่มหน้าตาดี  เป็นเด็กขยัน   มีอาชีพตัดผม  อยู่หน้าถนนใหญ่

บนเส้นทางสายดอนรัก  ปัตตานี มะรูดิน ผิดตรงไหนที่ต้องเกิดมาในพื้นที่ ๓ จังหวัด

ชายแดนใต้   มะรูดินเคยสร้างความเจ็ปวดให้กับใครบ้าง   และแล้ววันหนึ่งเมื่อ ๔ ปี่

ที่ผ่านมา  ในปี ๒๕๕๐ กลุ่มก่อการร้ายจำนวน ๒ คน พร้อมอาวุธ ยิงกราดมาที่หน้าบ้าน

ของมะรุดินขณะที่กำลังตัดผมลูกค้าอยู่  มะรุดินล้มลง พร้อมกับ เลือดที่กระจายเต็ม

พื้นบ้าน และฝาผนังโดยรอบ ..... ชายหนุ่มที่เคยเป็นเสาหลักของครอบครัว ไม่มีโอกาส

ได้กลับมายืน มาเดิน เหมือนเมื่อวันวาน

 

มะรุดินมีโอกาสที่จะขยับมือบางส่วนได้บ้างไหม  เราพูดคุยกับนักกายภาพบำบัดที่มา

ดูแลมะรุดิน ทุกวัน  พร้อมกับลุ้นให้น้องนักกายภาพ  ฯ  ให้คำตอบทั้งๆที่เรามีคำตอบอยู่

ในใจแล้ว  ... ไม่ครับพี่เอ๋  มะรูดิน  ไม่สามารถขยับร่ายกายส่วนใดๆ ได้อีกแล้ว

ตลอดไป  ผมพยายามสูงสุด  ก็แค่หวังว่าจะจับมะรุดินขึ้นมานั่งที่รถเข็น 

ซึ่งอีกนานแค่ไหน  ผมไม่แน่ใจ ... มันเป็นคำตอบที่เราคิดว่าต้องได้ยินเช่นกัน 

มะรุดิน เริ่มมีผื่นแดงบ้างบางส่วนอันเนื่องจากอากาศที่ร้อนมาก  ขณะที่เรากำลังคุยกัน

พี่ชายของมะณุดิน  ผู้ดูแล หลักที่ดูแลมะณุดิน ตลอด ๒๔  ชั่วโมง  แวเดร์ เป็นพี่ชาย

ของมะณุดิน ที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ต้องหยุดงานประจำโดยสิ้นเชิงเพื่อมาดูแล

มะณุดิน น้องชายที่อัมพาตทั้งต้ว  เวลา ๔ปี ที่ผ่านไป กับความเหน็ดเหนื่อยทั้งกาย

และใจที่แทบขาดออกจากกันไม่ได้ทำให้แวเดร์ หมดความอดทนที่จะดูแลน้องชาย 

มะณุดิน ยังรับรู้เรื่องราวทุกอย่างได้ โต้ตอบคำถามของพวกเราได้ ทุกอย่าง

รับประทานอาหารได้บ้าง  สามารถรับอาหารเหลว พวกเครื่องดื่มได้  เราและทีมงาน

ทำได้เพียงการจัดหา ผ้าออ้มให้ พร้อมกับเงินสวัสิการเล็กๆน้อย ๆ มันน้อยมากจริงๆ

เมื่อเทียบกับชีวิตที่เหลืออยู่แของมะรุดิน