ชีวิตที่พอเพียง : ๑๒๓๗. ไปเรียนรู้อุดมศึกษาของสหรัฐอเมริกา (๓) วิ่งออกกำลังใน แอล เอ และ ลองบีช สหรัฐอเมริกา

 

          นี่คือกิจกรรมแรกที่ผมทำใน แอล เอ   เช้าวันที่ ๒ เม.ย. ๕๔ ผมตื่นเองเวลา ๔ น. ด้วยความดีใจ   ว่าสมองผมน่าจะปรับเวลานอนเวลาตื่นได้พอสมควรแล้ว   ด้วยความช่วยเหลือของยา Lorazepam 0.5 mg. ที่สาวน้อยขอจากพื่สาวให้พกมา ๓ เม็ด

          ๖ น. ผมก็ลงไปวิ่งริมถนนหน้าโรงแรม InterContinental Los Angeles Century City   เป็นการสำรวจภูมิประเทศ   อากาศเย็นสบาย ไม่หนาว คงจะราวๆ ๑๘ ซ.   ฟ้ายังไม่สาง แต่ก็มีไฟถนนสว่างดังกลางวัน   บริเวณนี้ไม่ใช่กลางเมืองแบบใน นิวยอร์ก ที่ผมเคยไปพักกับลูกสาว    บรรยากาศที่นี่เป็นเหมือนชานเมือง มีต้นไม้มาก   และทางเท้ากว้างและสะอาดมาก วิ่งสบาย   ตอนขาวิ่งกลับมีฝนพรำชนิดที่เรียก drizzle ตกพอให้รู้สึก   ระหว่างช่วงเวลา ๒๕ นาที ผมเห็นมีคนออกมาวิ่งแบบผม ๔ – ๕ คน แต่เขาสวมกางเกงขาสั้นเสื้อกล้าม   ไม่ใช่กางเกงขายาวสวมเสื้อ ๓ ชั้นอย่างผม

          ผมสังเกตว่าในกลุ่มปาล์มประดับหลากชนิด มีปาล์มล้อลมที่ผมชื่นชอบอยู่ด้วย   ต้นมันสูงมาก คงจะกว่า ๒๐ เมตร และคงจะยังสูงขึ้นเรื่อยๆ  

          ห้องพักมีระเบียงสั้นๆ ให้ออกไปนั่งตากอากาศและชื่นชมความงามของ ปาล์มล้อลม และต้นไม้อื่นๆ  รวมทั้งฟังเสียงนกร้องไพเราะมาก  ผมใช้โอกาสนี้ซึมซับบรรยากาศเต็มที่   

          เช้าวันที่ ๓ เม.ย. ๕๔ ผมออกไปวิ่งตอน ๖.๓๐ น. เพื่อกลับมากินอาหารเช้าเวลา ๗.๐ น. ซึ่งเป็นเวลาเปิดห้องอาหารเช้าสำหรับวันเสาร์-อาทิตย์   คราวนี้เปลี่ยนเป็นวิ่งไปทางซ้ายเมื่อออกจากโรงแรม   เพื่อไปดูลาดเลาบริเวณโรงแรม Hilton Century Plaza ซึ่งเป็นสถานที่ประชุม   และดูบริเวณโดยรอบ   อากาศดีเช่นเคย   และได้วิวสวยๆ ดอกไม้สวยๆ ด้วย   ผมชื่นชมความสะอาดและทางเท้าที่เรียบร้อยสวยงามกว้างขวาง   ดีกว่าที่สิงคโปร์เสียอีก

          เช้าวันที่ ๔ และ ๕ เม.ย. ผมก็ออกไปวิ่งเช่นเคย เปลี่ยนทิศทางไปบ้างเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ   แต่วันที่ ๖ เม.ย. เป็นวันที่เราขนของย้ายโรงแรม   จึงไม่ได้วิ่ง

          เช้าวันที่ ๗ เม.ย. เป็นการวิ่งที่ ลองบีช   ผมออกจากโรงแรม ฮิลตัน ไปถามเจ้าหน้าที่ของโรงแรมว่า Which way is the beach?  คนอายุมากทำหน้างงๆ โบ้ยไปทางคนหนุ่ม ซึ่งก็ทำหน้างงครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า There’s only waters around here. The beach is a mile away.   เป็นอันว่าผมก็วิ่งอยู่แถวๆ โรงแรม จนได้ ๒๕ นาทีเป็นใช้ได้   ในภายหลังจึงทราบว่าชื่อ Long Beach มันหลอก   เดี๋ยวนี้ไม่มี beach แล้ว   แถมแผนที่นำเที่ยวยังเขียนหลอกให้เราคิดว่า ชายหาดอยู่ใกล้ๆ   ที่จริงอยู่ห่างออกไปมาก   คณะที่มาด้วยกันบ่นว่าจนวันสุดท้ายแล้วยังไม่ได้เห็นทะเลเลย

          เช้าวันที่ ๘ เม.ย. อากาศหนาวลงมาก   ผมลองเปลี่ยนทิศวิ่งไปข้ามถนนหน้าโรงแรม แล้ววิ่งข้ามสะพานไปทางทิศตะวันออก   ในที่สุดก็ไปพบของดี คือหนองน้ำที่เป็นป่าสงวน ชื่อ Golden Shore Marine Reserve  มีเสียงนกร้องไพเราะชื่นใจ   และมีนกน้ำหากินที่ชายเลน   มีลู่วิ่งที่ขอบบึงอย่างดี  และมีดอกไม้ให้ชื่นใจด้วย   ผมได้ที่วิ่งสำราญใจส่วนตัวยามเช้าอันเงียบสงบ   ไม่มีคนอื่นรบกวนเลย นอกจากผู้ชายคนหนึ่งกับสุนัขตัวเล็กๆ ๑ ตัว ที่ตามเห่าผมเสียงขรมครู่หนึ่ง

          เช้าวันที่ ๙ เม.ย. วันสุดท้ายใน ลองบีช ผมวิ่งไปทาง Golden Shore Marine Reserve ด้วยความติดใจ   โดยอากาศยังเย็นอยู่ แต่อุ่นขึ้นจากเมื่อวานนิดหน่อย   ได้ชื่นใจกับเสียงเพลงธรรมชาตินกร้อง เข้าใจว่าร้องหาคู่  วันนี้ผมได้ตัวนกนักร้องที่เสียงไพเราะด้วย หมายความว่าถ่ายรูปได้  ส่วนนกตัวเล็กๆ ที่เสียงเพราะเหมือนกันยากที่จะถ่ายรูปได้  

          แต่เช้านี้ผมไม่มีอภิสิทธิ์ต่อสถานที่ เพราะมีคนไร้บ้านมาใช้สถานที่ ผมก็หลบๆ ไปเสีย   และที่ได้เรียนรู้เพิ่มขึ้นคือติดกับ Marine Reserve เป็น Golden Shore RV Resort คือ camp ground สำหรับรถลากที่เป็นบ้านนั่นเอง   ผมสงสัยว่าบางหลังคงจะอยู่กึ่งถาวรทีเดียว   ส่วนนกที่มาเจาะหอยแมงภู่กินเมื่อวาน ก็ยังมาตามเคย และผมก็ได้ถ่ายรูปเขาอีก  

 

วิจารณ์ พานิช
๙ เม.ย. ๕๔

ลู่วิ่งยามเช้า คือทางเท้าริมถนนใน LA ราบเรียบสะอาดสวยงาม

 

ดอกไม้ริมทางที่ LA ดอกไม้ชนิดนี้พบทั่วไป

 

ลู่วิ่งที่ลานจอดรถหลัง World Trade Center ลองบีช

 

ที่ ลองบีช วิ่งไปพบไม้ประดับงดงามที่ World Trade Center

 

วิ่งตรงไป Golden Shore Marine Reserve ที่ลองบีช

 

Golden Shore Marine Reserve

 

 นก ๔ ชนิดใน Golden Shore Marine Reserve

 

Least Sandpiper ที่ผมถ่ายรูปได้ทั้งสองวัน

 

นกนักร้องเพลงไพเราะเกาะบนต้นปาล์ม

 

ดอกไม้งามที่ข้างทางวิ่ง

 

 

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

นกสวยนะคะ