สุนทรียสนทนาย่อมๆ เกิดขึ้นอีกครั้ง

เมื่อสองวันที่แล้ว (20 เมษายน 54) ได้เข้าไปคุยเรื่องกิจกรรมส่งเสริมการขาย และกิจกรรมสร้างความสัมพันธ์กับลูกค้ากับเลขาศูนย์ ในใจได้แต่คิดว่าจะถามเขาอย่างไร เพื่อจะดึงความรู้ของคนที่ลงมือปฏิบัติมาให้ได้แต่การที่เราได้คุยกันนั้นจะต้องเป็นแบบสบายๆ ไม่ได้ซีเรียสและต้องไม่ทำให้เขารู้สึกว่าเครียดกับการตอบมากนัก

 

การคุยกันเป็นไปอย่างสบายๆและราบรื่น หลังจากได้คุยกับเลขาแล้วก็ย้ายมาชวนฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์คุย คุยไปคุยมาได้ความมาว่าเขาเคยเป็นนักการตลาดของค่ายรถหนึ่งมา และัมีประสบการณ์การทำงานที่นั่นถึง 2 ปี ฉันได้ชวนคุยไปถึงความสำเร็จที่เขาเคยได้ทำมา และความสุขที่เขาได้รับ เขาคุยให้ฟังอย่างสนุกสนานและเล่าเรื่องด้วยความตื่นเต้น และดีใจแบบสุดๆ เขาเป็นผู้บุกเบิกทางด้านการตลาดและลงมือลุยงานกับทีมงานที่ดี และช่วยกันทำ ฉันชวนคุยไปถึงเรื่องแนวทางในการทำกิจกรรมทางการตลาด และเริ่มมองเห็นว่าตัวฉันเองจะต้องเรียนรู้อะไำรเพิ่มเติม ได้นั่งมองสีหน้าของผู้เล่าที่เปี่ยมไปด้วยแววตาแห่งความสุข ชี้ชวนให้ดูรูปกิจกรรมที่เขาเคยได้ทำ ฉันเองได้แอบยิ้มในใจว่านี่คือการเริ่มต้นของการพูดคุยที่ดี เป็นการเปิดประเด็นที่ไปได้สวย เป็นการทำสุนทรียสนทนาแบบย่อมๆ ทำมให้ฉันหวนคิดถึงวงการ km อีกครั้ง คิดถึงเรื่องราวเดิมๆที่เคยผ่านมา มันช่างงดงามเสมอๆที่คิดถึง

 

ฉันตั้งใจกับตัวเองแล้วว่าไม่ว่าอย่างไรฉันจะนำกระบวนการที่เคยได้เรียนรู้มาปรับใช้ในการทำงานของฉัน หลังจากที่เราคุยกันถึงเรื่องของความสำเร็จแล้ว ฉันได้เปิดประเด็นต่อถึงปัญหาที่ผ่านมาของการทำงาน ทำกิจกรรมว่าอะไรคืออุปสรรค และสิ่งเหล่านั้นได้รับการแก้ไขอย่างไร ประสบความสำเร็จหรือไม่ ปัญหาที่พบเหมือนกันของทั้งสามสาขาคือ "คน"และ "ความร่วมมือ"  เท่าที่ฉันจำได้...นับตั้งแต่ได้ทำกิจกรรมมาในระดับมหาิวิทยาลัย และการทำงานสิ่งที่ฉันได้เจอคือความร่วมมือ และทีมงานที่ดีในการร่วมงาน และช่วยกันขับเคลื่อนกิจกรรมนั้นๆให้ประสบความสำเร็จ และบรรลุเป้าหมายที่ได้ตั้งเอาไว้ ถ้ามถามว่านี่คือโชคร้ายหรือที่เราอาจจะได้เจอทีมที่ไม่ได้ผลักดันกิจกรรมไปด้วยดี หรือทีมที่ไม่สมบูรณ์แบบ ฉันว่ามันไม่ใช่ความโชคร้ายหรอก แต่มันเป็นสิ่งที่ท้าทายที่รอเราเข้าไปแก้ไข และทำให้เป็นทีมที่ดีขึ้น หาวิธีการที่สร้างทีมงานให้มีแรงขับเคลื่อนกิจกรรมเหล่านั้นไปด้วยกัน ช่างเป็นงานที่ค่อนข้างหนักใจสำหรับมือใหม่อย่างฉัน หนักใจตรงที่ฉันอายุน้อยที่สุดในการที่จะบริหารงาน พี่เขาให้คำแนะนำว่าฉันจะต้อง "ดุ" ฉันกลับคิดในใจว่าความดุจะทำให้คนร่วมมือหรือ ฉันกลับคิืดตรงกันข้ามว่าในขณะที่ฉันอายุน้อย การที่จะขอความร่วมมือจากผู้ใหญ่จะต้องใช้ความนอบน้อม ความอ่อนน้อมในการขอความช่วยเหลือน่าจะเหมาะมากกว่า 

 

ก่อนที่จะพูดคุยกับฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์จนเสร็จ พี่เขาหันมาบอกว่าปลื้มจังเลย ฉันก็ถามว่าปลื้มอะไรหรือ ก็ได้รับคำตอบมาว่า ปลื้มตรงที่มีคนมาฟังเขาเล่าเรื่องด้วย และสิ่งที่เขาเล่าประสบการณ์ของเขาเป็นประโยชน์กับเรา ฉันได้ฟังแล้วก็ยิ้มทันทีและบอกว่า ในสิ่งที่พี่ทำเป็นประโยชน์ทั้งนั้นแหละค่ะ และดีใจที่ได้ยินพี่เล่าให้ฟัง และฉันได้แต่ขอบคุณวงการ km ที่ทำให้ฉันเป็นผู้ฟังที่ดี

[ป.]

กระตุกความคิดอย่างแรง..

ชื่นชมคะ

ความสำเร็จของ การรู้ dialougue ไม่ได้อยู่ในห้อง แล้วก็จบกันไป

แต่อยู่ที่ dialogue ย่อยๆ ในชีวิตจริงต่างหาก