คนอ่อนแอไม่อาจยกโทษให้ใครได้ การยกโทษและให้อภัยเป็นคุณสมบัติของคนแกร่ง
คำคมข้างต้นเป็นของท่านคานธี ผมกำลังอ่านหนังสือของท่านอาจารย์ ว.วชิรเมธี ถ้าใครเคยอ่านก็จะนึกถึงบ้าง...อ้อ อ้อ รู้แล้วสินะว่าผมจะเขียนอะไรแต่ไม่หร๊อก"""แค่อ่านแล้วรู้สึกสบายประทับใจอะ
พอดีช่วงนี้มีญาติโยมมาปรึกษาปัญหาหัวใจซึ่งฟังแล้ว "น่าเบื่อ" ความรู้สึกได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมนะคนเราถึงเห็นแก่ตัวกันจัง เมื่อไหร่โลกมนุษย์นี้จะปราศจากความเห็นแก่ตัวกันเสียที เพราะมันเป็นมหันตภัยทำลายล้างซึ่งกันและกัน สุดท้ายก็จะไม่มีใครได้อะไรไป
เพียงแค่คิดก็ผิดหวังเสียแหละ อย่างผมนะหรือจะแนะนำโยมว่าอย่างไรดีละได้แต่ว่าไปตามธรรมไม่รู้ว่าจะได้ผลอย่างไร
จับหนังสือท่านอาจารย์มาอ่านก็เลยถึงบางอ้อไงครับ ที่จริงความคิดการให้อภัยก็เคยได้ยินได้ฟังบ่อยๆนะครับ แต่ต้องจับมาปัดฝุ่นใหม่เพื่อสติ-ปัญญาจะได้เห็นเด่นขึ้นเท่านั้นเอง
บางท่านอาจคิดว่าหลักธรรมคือ "อหิงสา" เป็นแนวทางที่ปฏิบัติได้ยากก็จริงแต่เป็นแนวทางเดียวที่พิสุทธิ์แล้วว่าทำให้สังคมคือโลกสงบสุขได้จริง โดยเฉพาะเมื่อเราทุกๆคนทำให้เกิดมีขึ้นในเรือนใจของแต่ละคน
ส่งท้ายด้วยคำคมนะครับ....
ความสันติสุขที่แท้จริงของรัฐมิได้อยู่ที่แสนยานุภาพทางการทหาร หากแต่อยู่ด้วยความ "รักและความไว้วางใจซึ่งกันและกัน" เพียงอย่างเดียว ย้ำเพียงอย่างเดียวเท่านั้นนน
รักมากก็ทุกข์มาก สุขได้ในความรักก็คงเช่นเดียวกันคือ "ความไว้วางใจในความรักของกันและกัน" เอวํ
ไม่มีความเห็น