เพลงที่ ๑๖ เพลงสาบานรัก (เพลงที่ ๒)
เพลงสาบานรัก (เพลงที่ ๒) คำร้องโดยสุนทรียา ณ เวียงกาญจน์ ทำนองโดยสมาน กาญจนะผลิน ดัดแปลงทำนองมาจากเพลงราตรีประดับดาว ๓ ชั้น ขับร้องโดย ปรีชา บุญยเกียรติ - พูลศรี เจริญพงษ์ ต่อมาขับร้องโดยชรินทร์ นันทนาคร – รุ่งฤดี แพ่งผ่องใส
เพลงราตรีประดับดาวเป็นเพลงที่พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงพระราชนิพนธ์ขึ้นจากเพลงมอญดูดาว ๒ ชั้น ซึ่งเป็นเพลงเก่าไม่ทราบนามผู้แต่ง ใช้ประกอบการแสดงโขนละครมานาน รัชกาลที่ ๗ ทรงพระราชนิพนธ์ขยายเพลงมอญดูดาว ๒ ชั้น ทั้งจังหวะ (ขยายจากการที่เพลงมอญดูดาว ๒ ชั้นเป็นเพลงใช้จังหวะหน้าทับสองไม้หรือหน้าทับมอญซึ่งวรรคหนึ่งมี ๔ ห้องเพลง ไปเป็นเพลงที่ใช้จังหวะหน้าทับปรบไก่ซึ่งวรรคหนึ่งมี ๘ ห้องเพลง) และขยายทำนองจาก ๒ ชั้นเป็น ๓ ชั้น และตัดลงเป็นชั้นเดียว ให้ชื่อว่าเพลง “ราตรีประดับดาว (เถา)” เพลงราตรีประดับดาวเป็นที่รู้จักกันโดยทั่วไปโดยเฉพาะเพลงราตรีประดับดาวในอัตรา ๓ ชั้น
เนื้อร้องเพลงสาบานรัก (เพลงที่ ๒)
“(พร้อม) สิบนิ้วยกขึ้น กราบกราน พนมมือสาบาน ต่อสถานเทวไท วาจารักมั่นกันไว้ จวบชีวิตวายปราณ
(ญ) แม้นมิมีฤทัยรักแน่ เพียงแต่จะลวงลองเล่น เช่นภมรชมผกาว่าไร
(ช) รักพี่แน่วแน่ไม่แปรเปลี่ยนไป แม้นยังมิเชื่อหัวใจ สาบานอย่างไรก็ได้ ขอให้เชื่อใจเถิดเจ้า
(ญ) แสนหวั่นน้ำตาจะเช็ดหัวเข่า
(ช) โธ่สาบานจนแล้วจนเล่า คิดมากเปล่าเปล่าแก้วตา
(ญ) ถ้าแม้นหากนานไป กลับเปลี่ยนใจ ไปหาใหม่ใหม่ ดีกว่า
(ช) แม้นยังมิเชื่อวาจา ก็ขอให้ดินฟ้าเป็นพยาน จะรักให้นาน แสนนานจนชีพมรณ์”
วิพล นาคพันธ์ ๑๗ เมษายน ๒๕๕๔
ไม่มีความเห็น