ทุกข์ไหนๆ ทุกข์ของใคร ก็เท่ากัน

อ่อนไหวแต่อย่าอ่อนแอ

เย็นวันที่ 11 มีนาคม 2554 หลังจากทราบข่าวเหตุแผ่นดินไหวและสึนามิครั้งร้ายแรงที่ประเทศญี่ปุ่น พวกเราก็เริ่มต้นติดต่อตามหาเพื่อนนักวิทยุสมัครเล่นของเราที่ได้ไปมาหาสู่ มีความสนิทสนมกันมานาน ฉันเองได้รับมอบให้เขียนบทความเกี่ยวกับเหตุแผ่นดินไหวและสึนามิ ความสูญเสียที่เกิดขึ้น เหตุร้ายของโรงไฟฟ้านิวเคลียร์รวมถึงการทำงานของนักวิทยุสมัครเล่นร่วมกับหน่วยกู้ภัย

อาจเป็นเพราะต้องลงลึกในข้อมูลและติดตามข่าวสารวันต่อวัน ฉันรู้สึกเศร้าสลดและอยากได้มีส่วนช่วยเหลือพวกเขา ฉันเจียดเวลามานั่งออกแบบเสื้อยืดเพื่อขายหารายได้ช่วยผู้ประสบภัย แล้วส่งข่าวด้วยการ forward mail ออกไปพร้อมแบบเสื้อ ไม่กี่ชั่วโมงฉันก็ได้รับยอดจองกว่าร้อยตัวจากกลุ่มเพื่อนๆ หลายๆ สาย

ประมาณอีก 1 สัปดาห์ ก็ได้เสื้อยืดล็อตแรกจำนวน 300 ตัว มาและฉันก็ขับรถออกไปส่งให้กับผู้สั่งเกือบหมดภายใน 3 วัน ฉันตั้งเป้าไว้หนึ่งแสนบาท ในขณะที่เสื้อยืดล็อตที่สองเพิ่งมาถึง ก็เกิดเหตุพายุฝนและน้ำท่วมซ้อนขึ้นมาทางภาคใต้ของประเทศไทย

ในขณะเดียวกันฉันเริ่มได้รับการตั้งคำถามเชิงวิจารณ์ บางคำถามค่อนข้างรุนแรง เท้าความไปถึงความบาดหมางในประวัติศาสตร์บ้าง รัฐบาลญี่ปุ่นรวยแล้วบ้าง ทำไมไม่ช่วยคนไทยบ้าง เห่อทำตามกระแสบ้าง บางคนถึงกับบอกว่าญี่ปุ่นกำลังใช้กรรม ฉันเป็นคนอ่อนไหวแต่โชคดีที่ไม่อ่อนแอ ฉันยังคงมุ่งมั่นที่จะทำโครงการให้สำเร็จต่อไป

ภัยพิบัติจากน้ำท่วมทางใต้ของเรารุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เสื้อล็อตที่ 3 มาถึง เมื่อสองวันก่อนนี้เอง ในที่สุดฉันก็ต้องตัดสินใจแบ่งเงิน (ที่ถ้าสามารถจำหน่ายเสื้อยืดจำนวน 10,00 ตัวได้หมด) เพื่อช่วยผู้ประสบภัยทางภาคใต้ครึ่งหนึ่ง ด้วยการบริจาคเสื้อยืดให้กับ โอเคเนชั่น (oknation.net) อันเป็นชุมชนออนไลน์ที่โด่งดังแห่งหนึ่งในเครือเนชั่น ที่ฉันคุ้นเคยในฐานะบล็อกเกอร์คนหนึ่งด้วย โดยคาดหมายรอคอยไว้แล้วสำหรับคำวิจารณ์ต่อไปจากผู้ที่ “ไม่ชอบเนชั่น” และต้องก้มหน้าก้มตาขายเสื้อที่เหลือให้หมดเพื่อจะได้นำเงินอีก 50,000 บาท ส่งให้ผู้ประสบภัยที่ญี่ปุ่นต่อไป

ไม่ว่าจะอย่างไร ทุกคำทักถามมีประโยชน์ มันทำให้ฉันกลับมาถามตัวเองด้วยเช่นกัน เพราะนาทีที่ฉันตัดสินใจทำนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากรู้สึกสงสารอยากมีส่วนช่วยคนที่กำลังประสบความสูญเสียตรงนั้น มันไม่มีคำว่าคนญี่ปุ่น คนไทย รัฐบาลญี่ปุ่น  รัฐบาลไทย ฯลฯ อยู่ในความคิดทั้งสิ้น เรียกได้ว่าทำแบบไม่คิด และไม่คาดว่าจะมีคนคิดแทนฉันมากมายขนาดนี้

ฉันเติบโตมาในครอบครัวที่ไม่มีสังกัดศาสนา อาจจะมีญาติรุ่นแรกๆ ไหว้เจ้า บางคนเป็นคริสต์ ตัวเองโตมาอยู่ในสังคมชาวพุทธ ตัวฉันเองยังงงๆ และอยู่ในระหว่างศึกษาศาสนาของชีวิตในภาคปฏิบัติ ฉันไม่มี Sense เกี่ยวกับคำว่า บุญหรือบาป ชาติภพ ในเชิงนามธรรมเหมือนคนอื่นๆ สิ่งที่ฉันจะยอมรับได้ต้องเห็นได้ เข้าใจได้ และเป็นปัจจุบัน

นี่กระมังทำให้ฉันไม่มีความยึดติดในสิ่งที่จะทำเช่นครั้งนี้ ว่าเพื่อบุญเพราะบาป ไม่แม้กระทั่งคิดว่าทำเพื่อความสุข ความสุขคงเป็นเพียงผลพลอยได้หากได้เห็นว่าผู้รับมีความสุข แต่เงินเพียงห้าหมื่นบาทจะทำให้ผู้ประสบภัยเรือนหมื่นเรือนแสนมีความสุขให้ฉันเห็นคงเป็นไปไม่ได้ ก็แค่ขอให้ได้ทำให้สมอยาก นับเป็นกิเลสอย่างหนึ่งกระมัง อ้อ อาจจะพอบอกได้ว่าฉันมีความสุขกับการได้ออกแบบเสื้อยืดเป็นครั้งแรกในชีวิต ได้มา 6 แบบ

ฉันชอบระดมทุนด้วยการทำของขายมากกว่าการขอบริจาค ข้อแรกตัวสินค้าเป็นการส่งสารให้ผู้คนได้รับรู้ถึงเหตุที่เกิด ข้อสองด้วยเงินจำนวนไม่มากใครๆ ก็มีส่วนร่วมด้วยได้ตามกำลัง ข้อสามได้สินค้าที่มีคุณภาพ สวยงามมีประโยชน์และเป็นที่ระลึกได้

ฉันสนุกที่ได้คิดและทำ..แค่นั้นแหละ

 

ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เสื้อยืดสีขาวเก๋จัดด้วย wording ที่มีความหมาย 3 แบบ

ส่วนสีดำก็เท่ แถมสีสดใส

รักญี่ปุ่นอยากช่วยคนไทย...เร่เข้ามา...ตัวละ 200 บาท ได้บริจาค 100 บาท ชัวร์ๆ

ติดต่อทางอีเมล [email protected] 

 

ตัวแทนจากโอเคเนชั่นมารับมอบเสื้อยืดจำนวน 250 ตัว มูลค่า 50,000 บาท

เพื่อนำไปจำหน่ายหารายได้ช่วยผู้ประสบภัยภาคใต้

7/4/54

แบบเสื้อสีขาวโหลดไฟล์ใส่ไม่ได้...เฮ้อ ทำไม่ค่อยเป็นค่ะ ดูได้ในหน้าประชาสัมพันธ์ หรือติดต่อทางอีเมลนะคะ