หลักแห่งการพึ่งตนเอง

          ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงเป็นคนมีที่พึ่งเถิด อย่าเป็นคนไม่มีที่พึ่งเลย เพราะคนไม่มีที่พึ่งย่อมอยู่เป็นทุกข์ ธรรมที่ทำให้มีที่พึ่งมี ๑๐ ประการ คือ

๑.ความประพฤติดี รักษาระเบียบวินัย มีอาชีพบริสุทธิ์(ศีล)
๒.ความเป็นผู้ได้ศึกษาเล่าเรียนมาก มีความรู้กว้างขวาง (พาหุสัจจะ)
๓.การคบเพื่อนที่ดี ได้ผู้ปรึกษาและแนะนำ สั่งสอนที่ดี (กัลยาณมิตตา)
๔.ความเป็นคนรับฟังเหตุผล ใจกว้างรับฟังความเห็นและคำแนะนำของคนอื่น(โสวจัสสตา)
๕.ความมีน้ำใจช่วยเหลือกิจการน้อยใหญ่ของหมู่คณะ และขยันทำกิจการงานของตัวเอง(กิง กรณีเยสุ ทักขตา)
๖.ความเป็นผู้รักธรรม คือใฝ่ความดีงาม(ธัมมกามตา)
๗.ความมีความเพียรระวังชั่ว เพียรละชั่ว เพียรทำดีและเพียรรักษาความดีที่มี(วิริยารัมภะ)
๘.ความภาคภูมิใจในสิ่งที่ได้มาด้วยความพากเพียรของตน และ ได้มาด้วยความสุจริตชอบธรรม(สันตุฏฐี)
๙.ความมีสติสัมปชัญญะ(สติสัมปชัญญะ)
๑๐.ความมีปัญญาหยั่งรู้เหตุผล รู้ความพิจารณา เข้าใจสิ่งทั้งหลายตามความเป็นจริง(ปัญญา)

          ทุกวันนี้เรามักสอนให้รู้จัก"พึ่งตนเอง" แต่ไม่ได้บอกชัดเจนว่าการพึ่งตนเองต้องทำอย่างไร
       พระพุทธเจ้าตรัสนาถสูตร สูตรแห่งการพึ่งตนเองไว้ว่า คนจะพึ่งตนเองได้ดี จะต้องมีคุณสมบัติ ๑๐ ประการนี้

 

 

 

 

"ธรรมะนอกธรรมาสน์" เสฐียรพงษ์ วรรณปก