ส่งลูกไปเรียนพิเศษที่บ้านนอก : แซบ ! (ก่อนนิเทศการเรียนพิเศษที่บ้านนอก)
กลับมาถึงบ้านในราวสองทุ่มเศษๆ นี่เป็นครั้งแรกของการกลับบ้าน หลังจากไม่ได้กลับมาตั้งแต่เดือนพฤศจิกายนของปีที่แล้ว
ตลอดระยะเวลาการเดินทางจากมหาสารคามมายังบ้านเกิดที่จังหวัดกาฬสินธุ์ สิ่งหนึ่งที่รู้สึกตัวตลอดเวลาก็คือการสนทนากับตัวเอง หลักๆ ก็คือ บ้านจะเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน เสื่อมโทรมผุพังไปบ้างหรือเปล่า คนที่บ้านเป็นอยู่อย่างไร กินข้าวหรือยัง...
มันเป็นคำถามง่ายๆ แต่ก็เหมือนมีคำตอบแจ่มชัดอยู่ในตัว หากแต่ความรู้สึกที่เกี่ยวโยงกับคำตอบนั้น กลับมีทั้งอบอุ่นและไหวหวั่นอย่างบอกไม่ถูก
ทันทีที่รถเคลื่อนตัวเข้าสู่ใจกลางเมืองกาฬสินธุ์ ผมก็เริ่มรู้สึกมั่นใจ อบอุ่น ประหนึ่งได้กลับถึงบ้านแล้วยังไงยังงั้น
ถัดจากนั้นก็เหลือระยะทางจากตัวเมืองจนถึงบ้านในราวๆ 30 กิโลเมตร
การขับรถฝ่าข้ามความมืด พลอยให้สติแน่วแน่ ไม่เผลอเพลินหลงไปกับทิวทัศน์รายทาง มือจับมั่นพวงมาลัย ส่วนหัวใจก็นำทางฝ่าความมืดมาอยางไม่ย่อท้อ
ผมมาถึงบ้านในราวสองทุ่มเศษ บ้านซึ่งละม้ายคล้ายกระท่อมยังคงตระหง่านอยู่กลางความมืดของค่ำคืน แสงไฟเพียงไม่กี่หลอด ทอประกายฉายฉานแต่พองาม
ผมลงจากรถอย่างช้าๆ มองเห็นพ่อกำลังนั่งไกวเปลเหลนรักอย่างสงบเงียบ ...
ผมแหงนหน้าเบิ่งมองท้องฟ้าอย่างตั้งใจ ฟ้าคืนนี้มืดสนิท แต่เปล่งประกายไปด้วยแสงดาวอันระยิบระยับ มันชวนให้นึกถึงเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับดวงดาวบนท้องฟ้า เรื่องราวที่ว่านั้นก็ล้วนเป็นนิทานที่พ่อกับแม่เคยได้เล่าให้ฟังในครั้งที่ผมเองยังเป็นเด็ก
บ้านที่อยู่กลางทุ่งเช่นนี้ ยังคงเต็มไปด้วยความเงียบงาม...และในความเงียบงามนั้น ก็ส่งสัญญาณแห่งความเป็นมิตรกับชีวิตได้เป็นอย่างดี และนั่นก็เหมือนกำลังจะย้ำกับผมอย่างหนักแน่นว่า "บ้านไม่เคยเปลี่ยนไป"
ผมหิ้วสัมภาระขึ้นมาบนบ้าน (ครับ,ยังไงๆ ผมก็เรียกว่าบ้าน)
ข้าวปลาอาหารบางอย่างจัดเรียงไว้รอรับราวกับต้อนรับนักเดินทางที่เหนื่อยล้ามาจากดินแดนอันแสนไกล
เราล้อมวงกินข้าวเพียงไม่กี่คน
แต่ก็สุขล้นกับวิถีที่เป็นอยู่ กินไปพูดคุยกันไปอย่างสนิทแน่น
ผมไม่รู้ว่ารสชาติอาหารอร่อย หรือเพราะบรรยากาศดี ๆ ช่วยทำให้มันอร่อยไปแบบเสร็จสรรพ ถึงกระนั้นมันก็ไม่ใช่ข้อคำถามที่ปรารถนาค้นหาความจริงในคำตอบนั้นเลยสักนิด เพราะหัวใจสัมผัสได้ว่า "สุข และอิ่มสุขจริงๆ" ...
ครับ มันคืออาหารมื้อแรกในรอบหลายเดือนที่ผมยืนยันได้ว่า "อร่อยและอร่อยจริงๆ"
มันคืออาหารที่กินแล้ว "ไม่อิ่มท้อง แต่อิ่มใจ..อิ่มสุข" อย่างมหาศาล
เรามีเรื่องราวมากมายสื่อสารต่อกันและกันกลางวงข้าว มันเป็นเรื่องจิปาถะ ไหลรื่น มีชีวิตและมีความหมาย เรื่องหนักๆ ก็ดูผ่อนคลายไปในตัว เรื่องเบาๆ ก็กลับกลายเป็นเรื่องชวนหัวไปอย่างน่ารัก
และที่สำคัญที่ผมไม่อาจละข้ามไปได้เลยก็คือ การถามทักถึงบทบาทหน้าที่ของเจ้าจุก (นักเลงลุกทุ่ง) ว่าในแต่ะวันทำอะไรบ้าง..
และคำตอบที่ได้มาก็คือ จับปลา เลี้ยงน้อง ขนฟืนมาก่อกองไฟ เลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่ เลี้ยงวัว ปัดเก็บข้าวของบนบ้าน และที่สำคัญก็คือ "กิน เล่น นอน และตื่นมากิน" ....
นี่เป็นการติดตามผลการเรียนพิเศษที่บ้านนอกของเจ้าจุกแบบชิมลางๆ..
และเขาก็รู้ดีว่า ผมต้องถามประมาณนี้อยู่แล้ว
...
1 เมษายน 54
23.00 น.
บ้านเหล่าหลวง ต.ภูดิน
อ.เมือง จ.กาฬสินธุ์
ความเห็น (21)
ท่านแผ่นดิน บรรยายจนทำให้ผมคิดถึงสองตายายที่บ้านเสียแล้ว ปิดเทอมจะไปกินก้อยหมาน้อยกับแกงไข่ผำครับ สบายดีนะครับท่าน ยังระลึกถึงเสมอครับ
สวัสดีครับ...
แวะมาเยี่ยมยามครับ...
กินข้าวที่ไหนก็ไม่แซ่บเท่าที่บ้านนะ
เห็นสองคนนั่งกินข้าวแล้วอยากให้เฌวากินได้อย่างนี้มั่ง
น่ารักจังนะคะคิดบ้านปู่ย่า...ตอนเด็กๆ...ชอบไปเพราะอาหารอร่อย
สวัสดีค่ะอาจารย์
น้องดินและน้องแดนโตขึ้นเยอะเลยนะคะน่ารักเหมือนเดิมค่ะ จริงค่ะอาจารย์เวลากลับบ้านมีเรื่องที่จะต้องถามและพูดคุยกันมากมายเลยทีเดียวค่ะและมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับบ้านค่ะ
ปริญากรณ์
สวัสดีค่ะอาจารย์
ในวันที่ 5 เมษายนที่จะถึงนี้ก็ได้เดินทางกลับบ้านเช่นกันค่ะคงจะได้สัมผัสกับบรรยากาศคล้ายๆ กับอาจารย์บ้างจะเดินทางไปที่จังหวัดอุดรธานีค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์
พรุ่งนี้แล้วค่ะจะได้เดินทางกลับบ้านและคงจะได้สัมผัสกับบรรยากาศที่แสนจะอบอุ่น ตอนนี้ขอติดตามบรรยากาศในบันทึกของอาจารย์ก่อนค่ะขอบคุณค่ะ
เป็นตาแซบคักเนาะจุก
สวัสดีครับ
- คิดถึงคนบ้านเดียวกันหลายเด้อ
- พร้อมทั้งแนวกินบ้านเฮา
- คักหลายอีหลี "ของแซบอีสานเมืองกะสิน"
- สำบายดีเด้อ...น้องหล่า
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะคุณแผ่นดิน
เห็นสองหนุ่มเปิบข้าว โอ แซบหลายๆ เด้อค่า :)
สองหนุ่มโตขึ้นมากมาย ส่งกำลังใจเช่นเคยค่ะ
สวัสดีครับ ผอ.พรชัย
ล่าสุดผมได้ทาน "หมกปลาซิว" แล้วนะครับ คุณแม่หมกให้ทาน รสชาติไม่เปลี่ยนแปลง อร่อยเหมือนเก่าก่อน มีเครื่องเทศพืชผักในแบบอีสานๆ -อร่อยมากครับ
สวัสดีค่ะ
ตามมาเยี่ยมบ้านด้วยคนนะคะ เห็นแล้วมีความสุขด้วยค่ะ
นั่งล้อมวงกินข้าวกับหลานชายแก้มตุ่ย น่ารักมากค่ะ
สวัสดีครับ พี่หนานเกียรติ
เห็นด้วยอย่างแน่นหนักว่า "กินข้าวที่ไหนก็ไม่อิ่ม-อร่อยเท่าที่บ้าน"
ล่าสุด น้องดินถึงขั้นลงมือทำลาบหมูให้ทานนะครับ
สวัสดีครับ พี่✿อุ้มบุญ ✿
ปู่ย่าเอง เวลาได้กินได้ทานอะไร ยิ่งเป็นอาหารที่ลูกหลานชอบ ยิ่งคิดถึงลูกหลานมากเท่าตัว มีหลายครั้งกินข้าวไม่ลงเพราะความคิดถึง ที่สุดแล้ว ก็ถึงขั้นขับรถเอาอาหารการกินที่ว่านั้น "ข้ามจังหวัด" มาส่งให้หลานด้วยตนเอง
นั่นคือความงามของความรัก...
บ้านมีเรื่องที่จะต้องถามและพูดคุยกันมากมายเลยทีเดียวค่ะและมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับบ้าน
...
ข้างต้นนั้น เป็นบทสรุปของความงามของบ้านโดยแท้ครับ-
สวัสดีครับ คุณปริญากรณ์
กลับบ้านแล้วเป็นยังไงบ้างครับ
อุดรเมืองใหญ่ มีตำนานมากมาย
ตำนานต้นหมากแข้งก็น่าสนใจเหลือเกิน...
ขอให้มีความสุขกับทุกที่ของการใช้ชีวิตนะครับ
ครับ ..นุ้ยcsmsu
เจ้าจุกไม่มีอะไรพิเศษ เรื่องการกินมีแค่ "หิว,แซบ,อิ่ม" เท่านั้นแหละ
สวัสดีครับ พี่KRUJOY (ครูจ่อย)
- ผมเพิ่งได้พักเต็มๆ ก็วันนี้แหละครับ
- จริงๆ อยากกลับบ้าน กะสิน มากเลย
- คุยกับพ่อ-แม่เมื่อคืน ฝนตกหนักมาก
- ต้นไม้ที่ปลุกไว้เริ่มแตกใบ ยืนตนได้อย่างน่ารัก
- เฝ้าฝันว่าอีกสิบปี ต้นไม้เหล่านี้คงสูง ให้ร่ม...และเป็นเพิงพักของชีวิตอีกหลายชีวิต
- ....
- คิดถึงครับ
สวัสดีครับ คุณปู Poo
เด็กๆ เปิดเรียนได้สัปดาห์หนึ่งแล้วครับ
แต่ยังไม่ได้ไปโรงเรียน
เพราะตะลอนทัวร์ไปค่ายกับคุณเจี๊ยบ
เป็นแบบนี้มาหลายเทอมแล้วครับ..
เปิดเรียน แต่ไม่ไปโรงเรียน (..ยิ้มๆ...)
เป็นตามประสาพ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลาครับ-
สวัดีค่ะอาจารย์
ในการกลับบ้านทำให้ได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่และก็มอบความรักความอบอุ่นให้แก่ลูกสาวค่ะ และ แม่จะทำอาหารพื้นบ้านให้ทานและแตงก็ช่วยแม่ทำกว่าจะเสร็จก็หลายขั้นตอนแต่พอทำเสร็จแล้วรสชาดอร่อยมากค่ะอาจารย์ ส่วนตำนานต้นหมากแข้งแตงยังไม่เคยไปเลยค่ะ แต่ก็เคยอ่านประวัติความเป็นมาค่ะ ที่บ้านปลูกไว้หลายต้นค่ะต้นหมากแข้ง หรือมะเขือพวง แต่ลูกเล็กกว่าในตานาน จริง ๆ แล้วมีเรื่องที่จะเล่าให้อาจารย์ฟังมเยอะมากเลยค่ะ แต่มันเยอะจริง ๆค่ะ ขอบคุณค่ะ
ขอโทษค่ะอาจารย์ สวัสดีค่ะ