พระของหนู: ตอน ๕

     สักครู่ลูกสาวก็พาผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นบันไดบ้านมาหาแม่ซึ่งนั่งห้อยเท้าอยู่   ผู้หญิงคนนั้นมากราบแล้วกอดขาแม่ร้องไห้  แม่จ้องดูพอจำได้ ก็รีบแกะมือที่กอดออก หดขาและออกปากไล่  ว่า ไป ๆ ให้พ้นอีจัญไร ลงจากบ้านกูไป  อย่ามาเหยียบบ้านกูให้เป็นเสนียดจัญไร  แล้วก็ถีบผู้หญิงคนนั้น  แต่ก็สลัดไม่ออก  เพราะถูกกอดแน่น  ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้พลางพูดว่า  แม่จ๋ายกโทษให้หนูด้วย   อย่าโกรธหนูเลย  หนูมีแม่คนเดียว  มีพระองค์เดียว   ที่หนูไปเพราะสงสารแม่เหลือเกิน  อย่าโกรธหนูเลย

      หนอยยังมาลำเลิกว่าไปเพราะกู  มึงมันดอกเองจึงแส่ไปเป็นผู้หญิงแบบนั้นเอง   เหล่ากอกูไม่เคยมีคนอย่างมึง   ถึงกูจะยากจนกูก็ไม่ต้องให้ลูกหลานไปหากินอย่างนั้น  มึงทำให้เหล่ากอเสียชื่อเสียง  อีคนอัปปรีย์  มึงอย่าเรียกกูว่าแม่เลย  กูไม่เคยมีลูกอย่างมึง  ลูกกูมีคนเดียวคืออีคนที่ผอมกินอดกินอยากอยู่กับกูนี้  มึงไม่ใช่ลูกกู  ออกไป ๆ  ไปให้พ้นบ้านกู  แม่ไล่เสียงดังลั่น  ลูกก็ร้องไห้ลั่น  หมาตกใจก็เห่าลั่น

 

     แม่จ๋า  แม่ฟังหนูก่อน  ลูกสาวอ้อนวอน 

     กูไม่ฟัง  กูเสียใจเหลือเกิน  มีลูกก็ไม่เหมือนชาวบ้านเขา  แม่คร่ำครวญ 

     ลูกสาวคนเล็กเตือนแม่ว่า  แม่จ๋า  ฟังพี่เขาบ้างซิ  แม่อย่าร้องไห้  อย่าโกรธนักเลย  เดี๋ยวจะไม่สบายอีก 

     แม่ตวาดลูกคนเล็กว่า หยุด เรื่องของกู  มึงอย่ามายุ่ง  กูตายได้ก็จะดี  จะได้พ้นทุกข์พ้นร้อนไปเสียที  ทำไมนะ  เกิดมากับเขาชาตินี้  จึงมีแต่ทุกข์แต่ยาก

 

     แม่เขยิบหนี  ลูกสาวคนโตก็ตามเข้าไปกอด  แม่ทุบตบตีอย่างไรก็ไม่ถอยหนีไม่ปัดป้อง  ยอมให้แม่ทำโทษทุกอย่าง  จนเลือดกำเดาออก   ปากแตกเลือดไหล  ผมเผ้ายุ่งเหยิง  แม่จึงหยุด  มีอาการหอบด้วยความเหนื่อย  เมื่อเห็นเลือดลูกก็ชักเสียใจ 

     แล้วลูกสาวจึงเล่าว่า  หนูเห็นใจแม่  ที่แม่เสียใจเพราะเสียนา  หนูนอนไม่หลับหลายคืน  เพราะเรื่องนี้  พอพี่...เขามาชวนไปทำงานที่กรุงเทพ ฯ  เขาบอกว่างานสบายเงินดี  แต่งตัวสวย  มีอิสระ  รูปร่างอย่างน้องพอจะทำงานอย่างที่พี่ว่าได้ดี  ไปกับพี่เอาไหมเล่า

 

     เขามาชวนหลายครั้ง  ในที่สุดเพื่อแม่  หนูจึงตัดสินใจไปกับเขา  ตอนแรกไปเป็นคนใช้  หนูตั้งใจทำงานให้นายจ้าง  ได้เงินมาก็ฝากพี่...เขาไว้  บอกว่าถ้าไปบ้านละก็ช่วยนำไปให้แม่ด้วย  ต่อมาผัวเมียเขาทะเลาะกัน เลิกกัน  หนูก็ไปเป็นคนงานอยู่ที่โรงงานทอผ้า  ตอนนี้หนูต้องกินอยู่เอง  ไม่เหมือนตอนเป็นคนใช้  ตอนนั้นกินอยู่กับนายจ้าง  ถึงเงินเดือนน้อยก็ยังส่งให้แม่ได้ทั้งหมด  แต่พอมาเป็นคนงาน  หนูต้องส่งให้แม่น้อยลง  พี่เขามาบ้านทีไรกลับไปก็บอกหนูว่า  เขานำเงินมาให้แม่แล้ว  เขาได้มาเยี่ยมแม่ทุกครั้ง  หนูก็ดีใจ

[โสภณ เปียสนิท]

ดูเหมือนว่าน้องคนนี้จะถูกหลอกนะครับ

พระคุณเจ้าครับ

นมัสการนะครับ

[อิงจันทร์ บ้านกลอนไฉไล]

นมัสการพระคุณเจ้า

• ชีวิตจริงของคน บางทีก็เหมือนนิยายน้ำเน่านะคะ
• หรือว่านิยายน้ำเน่า เขาเอามาจากชีวิตจริง
• ขอย้อนกลับไปอ่านต่อนก่อน ๆ อีกแหละค่ะ
• พระคุณเจ้าสบายดีนะคะ

[สาธุ อนุโมทามิ]

หนึ่งในร้อยหนึ่งในพันล้านชีวิต          กรรมลิขิตเกมชะตาน่าสงสาร

คนมีกรรมตามชดใช้ไปยาวนาน        พุทธองค์ทรงญาณผ่านเวลา

ปล่อยสัตว์โลกเป็นไปไม่หลุดพ้น        ทศพลทรงฌาณดับปัญหา

วัฏสงสารทรงญาณเกิดปัญญา          อริยสัจสี่นี้หนาพาข้ามไป