สิ่งที่ได้มากับสิ่งที่กำลังจะเสียไป..

"นิมนต์พระอาจารย์ก่อนค่ะ"  เสียงเรียกของสีกาวัยกลางคนท่านหนึ่งร้องเรียกอาตมาหลังจากเสร็จภาระกิจในการโปรดคนไข้ข้างเตียง ณ วันหนึ่ง

"พระอาจารย์คะ ช่วยโปรดโยมแม่ของโยมด้วยเจ้าค่ะ ท่านนอนแบบนี้มาห้าวันแล้ว..." น้ำเสียงสั่นเครือเล่าเหตุการณ์ของมารดาบังเกิดเกล้าให้ฟัง..

โยมกิมบินด่วนกลับมาจากเมืองจีน หลังจากทางบ้านเกิดโทรศัพท์แจ้งเรื่องราวที่มารดาบังเกิดเกล้าล้มในห้องน้ำจนหมดสติ นอนไม่รู้ตัวมาหลายวัน ธุรกิจทุกอย่างหยุดหมดและกลับสู่มาตุภูมิ และเฝ้าดูอาการช่วยกันกับบรรดาพี่ชาย..

น้ำตาร่วงเมื่อแม่สุดที่รักต้องมานอนนิ่งโดยไม่มีอาการตอบรับใดทั้งสิ้น ทุกวิถีทางที่จะทำให้แม่เพียงคนเดียวฟื้นคืนมาได้อีกครั้ง.. ทุกวิถีทางที่อยากจะบอกลากับแม่เป็นครั้งสุดท้าย...ก่อนจะจากกันไปอีกนาน

หญิงผู้เข้าใจโลกหลังกจากที่ได้ฟังธรรมะโปรดเตียงข้างๆ เข้าใจเรื่องราวของสิ่งที่เกิดขึ้นและกำลังจะดับไป..

ระเบียบหน้าห้องผู้ป่วย เป็นลานโปรดโยมไปในทันได  หลายๆ คนที่เข้ารายล้อมก็มาจากญาติที่เข้าเยี่ยมผู้ป่วยแทบทั้งสิ้น..

สิ่งที่เข้ามาในชีวิตกำลังจะเป็นไปด้วยดีหลังจากที่ล้มลุกคลุกหงายมาหลายปี  ธุรกิจกับชาวต่างชาติกำลังดำเนินไปอย่างราบรื่นและเพิ่มยอดสูงขึ้น มีงานและมีเงินเข้ามามากมาย  ความต่อเนื่องทางการค้าหลั่งไหลมาจากการทำงานที่ซื่อตรงและมองการณ์ไกลของผู้หญิงม่ายเพียงคนเดียว..

"พระอาจารย์เจ้าคะ ถ้าแลกคุณแม่กับความสำเร็จหนูขอเลือกคุณแม่จะได้ไหม?"..

"...!.."

น้ำเสียงสะอื้นของหญิงผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายเพลา พาให้บรรดาคนรอบข้างนั่งนิ่งเงียบ รอฟังคำสาธยายจากผู้นั่งอยู่เบื้องสูง..

มันเป็นเรื่องธรรมดาโลกที่จะต้องมีสิ่งที่เกิดขึ้น ดับไป ได้มาและเสียไป เฉกเช่นกับพระอาทิตย์กับพระจันทร์ จะอยู่ร่วมเพลาเดียวกันไม่ได้  แต่ด้วยสังขารวัยแปดสิบขวบปี มันยาวนานมากกับความลำบากตรากตรำ เพื่อปากท้องของลูกอีกหลายคน..

มันไกลถึงเวลาแล้วที่หญิงผู้ชรา ผู้สร้างลูกด้วยสองมือ ด้วยใจอันประเสริฐ นายตำรวจใหญ่กับนักธุรกิจหญิง กับเจ้าของร้านมินิมาร์ทใหญ่ในจังหวัด เป็นภาพความสำเร็จที่งดงามจากความตั้งใจของคนไทยอิสานแท้ผู้นี้...

"แม่หนูไม่ห่วงสวย ไม่สนใจหน้าตา... แต่สอนลูกๆ เสมอว่า.. หน้าตากับปากท้องจะเอาอันไหน?..."

ความงดงามแห่งคุณค่าของความเป็นคน และความรับผิดชอบในฐานะมารดา ผู้ให้ที่บริสุทธิ์จากน้ำใจ ย่อมใสสะอาดกว่าน้ำค้าที่ควบแน่นมาจากอากาศ ย่อมบริสุทธิ์กว่าน้ำทิพย์ใดๆ ...

จะเสียใจใยเล่า? กับการจากไปของมารดา... เพียงไม่นานก็คงต้องย้อนกลับมา เป็นคนในสายตระกูลอีกครั้ง...

จะทุกข์โทมนัสใยเล่า? กับร่างสังขารที่ชราลง... ในเมื่อระยะเวลาแต่ละชั่วโมงนาทีได้แผดเผาความงดงามแห่งสังขารให้ทรุดโทรมลง...

...มันเป็นธรรมดาโลก... สัจจธรรมที่ทุกคนต้องยอมรับมิใช่หรือ?...