เมื่อนัก(เรียน)ดนตรี...ถึงเส้นชัย:ครูปิญดา กิติบุตร

      ดิฉัน..ปิญดา  กิติบุตร  ครูโรงเรียนบ้านท่าโป่ง  โรงเรียนที่ถือว่าอยู่บนที่สูงของ อำเภอหนองบัวระเหว จังหวัดชัยภูมิโรงเรียนหนึ่ง  ดิฉันได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบเป็นผู้ฝึกซ้อมและดูแลวงดนตรีโปงลางนอกเหนือจากหน้าที่การสอนในชั้นเรียน 

     วงดนตรีโปงลางของโรงเรียนบ้านท่าโป่งเริ่มต้นด้วยการเรียนแบบไม่มีเครื่องดนตรี(ซักชิ้นเดียว)  แต่ด้วยความตั้งใจและรักในดนตรีของครูกับนักเรียน...นั่นไม่ใช่อุปสรรคที่สำคัญเลย..(แม้แต่น้อย)  การเรียนดนตรีตามสภาพนี้ดำเนินไปได้ซักพักก็เริ่มเกิดปัญหา  โดยผู้ปกครองของนักเรียนในชุมนุมอยากให้เด็กในปกครองกลับบ้านแต่หัววันหลังจากเลิกเรียน  การเรียนดนตรีหลังเลิกเรียนก็เลยเปลี่ยนมาเป็นในช่วงพักกลางวันเท่านั้น จนในที่สุดเครื่องดนตรีโปงลางก็ได้เดินทางมาถึงโรงเรียนบ้านท่าโป่ง  และเดินทางมาถึงมือของสมาชิกชุมนุมดนตรีโปงลาง  ทุกคนมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มตื่นเต้นกับเครื่องดนตรีที่รอคอยมาเป็นเวลานานพอสมควร  การเรียนแบบใหม่กับเครื่องดนตรีชิ้นใหม่เริ่มต้นขึ้น...และแล้วเช้าวันพิธีเปิดกีฬาสีโรงเรียน  พิธีการ..ประธานกล่าวเปิดงาน..ทุกคนที่มาเป็นเกียรติในงานก็ปรบมือเสียงดังเมื่อเห็นการแสดงชุดออนซอนทุ่งบัวสวรรค์ของวงโปงลางโรงเรียนบ้านท่าโป่งครั้งแรก  นัก(เรียน)..ดนตรี  นัก(เรียน)..รำต่างก็ทำหน้าที่ของตนเอง อย่างต็มที่  ดิฉันเองยังรู้สึกขนลุกความรู้สึกตื้นตัน  ความดีใจเกิดขึ้นในเวลานั้น....การแสดงจบลงด้วยเสียงปรบมือของผู้ชมทุกท่าน..(ดีใจและตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก)...  

    หลังจากวันนั้นวันเปิดกีฬาสีโรงเรียน...ผู้ปกครองของเด็กๆในวงโปงลางก็บอกกับดิฉันว่าภูมิใจกับลูกๆหลานๆเขามากไม่คิดว่าจะทำได้ขนาดนี้.."จากนี้เป็นต้นไปครูอยากสอนดนตรีนักเรียนหลังเรียนค่ำขนาดไหนเต็มที่เลยนะ" เหมือนเสียงสวรรค์! และเราก็แอบยิ้มในใจกว้างๆว่าในที่สุดเราก็ทำได้ชนะใจผู้ปกครองแล้ว...

   การเรียนการสอนดำเนินไป  วงดนตรีโปงลางที่ดิฉันสร้างมากับมือก็เริ่มเข้าไปมีบทบาทกับชุมชนมากขึ้นและนั่นคือ..รางวัลที่ยิ่งใหญ่ของครูดนตรีคนนี้  แต่เหตุการณ์ที่คิดว่าน่าจะจบลงด้วยดีก็ไม่เป็นเช่นนั้น  จากเด็กดนตรี..เริ่มเข้าสู่หนุ่ม(นักเรียน)ดนตรี  ความคิดความรู้สึกของวัยรุ่นก็เริ่มแตกต่างจากแต่ก่อนแต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนก็คือเขารักในงานดนตรี...เหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกว่าต้องแก้ปัญหาอีกครั้งคือวันหนึ่งครูคณิตศาสตร์เข้ามาบอกกับดิฉันว่า "เด็กดนตรีของเธอไม่เข้าเรียนวิชาของผมเลย..มานานแล้ว" ดิฉันเริ่มคิดหนัก..นักเรียนในชุมนุมโปงลางของเราซึ่งกำลังจะจบในไม่ช้านี้กำลังจะไม่จบการศึกษารึไง? จากวันนั้นดิฉันพยายามพูดคุยกับเด็ก  ให้กำลังใจแต่ก็ไม่เป็นผลแต่เด็กกลับตอบกลับมาว่า "ก็ครูคณิตศาสตร์เขาบอกว่าพวกผมโง่ มีดีแต่ดนตรี อย่างอื่นไม่เอาถ่านเลย พวกผมก็เลยไม่อยากเข้าเรียนครับ" ดิฉันได้ฟังดังนั้นก็เริ่มคิดหนักจะทำยังไงดี? จนในที่สุดก็เลยหาช่วงเวลาว่างสุดๆ เข้าไปคุยกับครูคณิตศาสตร์ขอให้ท่านเข้ามาช่วยเป็นที่ปรึกษาชุมนุมวงโปงลางด้วย..ซึ่งคำตอบที่ได้ก็คือ "ยินดีอย่างยิ่งครับ" จากวันนั้นวันที่มีครูที่ปรึกษาวงโปงลางเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งท่าน  เด็กกลุ่มที่มีปัญหากลับสนิทสนมกับครูคณิตศาสตร์มากขึ้น  เข้าเรียนวิชาคณิตศาสตร์ทุกชั่วโมงเรียน  และดิฉันเองสังเกตได้ว่าเด็กดนตรีกับครูคณิตศาสตร์มีความสนิทสนมกันมากขึ้นทุกวัน  จนในที่สุดวันจบการศึกษานักเรียนชั้น ม.๓ นักดนตรีวงโปงลางของดิฉันก็ได้รับวุฒิบัตร  จบการศึกษาพร้อมทุกคน ทั้งยังมีความรู้ความสามารถในด้านดนตรีพ่วงท้ายอีกด้วย...และนี่คือรางวัลของดิฉันครูดนตรีคนนี้ค่ะ....