ด้วยความหวัง

          ช่วงค่ำวันนี้ (27 กุมภาพัน) เปลี่ยนอารมณ์ในย่ำค่ำด้วยการพาเณรออกไปอธิษฐานที่พระธาตุนครเดิม.. อากาศกำลังสบาย เดินเรื่อยๆ ช้าๆ พร้อมกับสอนลูกเณรด้วยเรื่องราวต่างๆ มากมาย สติ เป็นเรื่องสำคัญที่สุดในการทำทุกสิ่งอย่างในชีวิตประจำวัน แล้วก็เรื่องอื่นอีกมากมาย กว่าจะถึงพระธาตุนครเดิม..

บรรยากาศในยามนี้รอบพระธาตุ มีสามเณรที่พักอยู่ที่วัดและมีพ่อค้าเร่ขายบริขารจำเป็นจอดรอให้บริการอยู่.. พญานาคสี่คู่รอบพระเจดีย์ธาตุถูกเปลี่ยนสีจากเก่าคร่ำเป็นสีเขียวสะดุดตารอบองค์พระธาตุ บรรยากาศเมื่อวันแรกๆ ที่มีการบวงสรวงและซ่อมแซมต่างกับวันนี้ไปถนัดตา  พระพุทธปฏิมาที่เป็นสำริด ทาสีใหม่ตั้งเรียงรายรอบวิหารคตเล็กกระทัดรัด   พิธีพราหมณ์และพิธีพุทธที่ดำเนินคู่กัน จนสำเร็จตามกำหนดการ โรงทานน้ำปานะและอาหารว่างเล็กๆ ที่จัดตั้งขึ้น แต่ก็ได้รับกายกย่องให้เป็นตัวหลักในการแจกทาน น้ำใจไมตรีที่มีให้มากล้นกว่าสิ่งของ.. คำชื่นชมของพระอาจารย์ผู้ดูแล สร้างความปลาบปลื้มให้กับคณะทำงาน ความเหน็ดเหนื่อยในวันนั้นกลับกลายเป็นฝนทิพย์ที่ราดรดลงสู่หัวใจน้อยๆ ของคนแก่..

งานเล็กๆ ที่บอกกล่าวคนใกล้ชิดมาร่วมกันสร้างกุศล มีทั้งคนพิการ และคนปกติร่างกายสมบูรณ์ มีอาชีพต่างๆ อีกมากมาย จำได้ว่าเป็นวันอาทิตย์ที่ 13 กุมภาพันธ์  ได้เห็นคนหนึ่งในวันนั้น ที่เป็นพลังใจได้ดีสำหรับคนหลายๆ คน..  ที่เรียกกันว่า "มนุษย์ล้อ"  ในวันนั้นมีส่วนร่วมในการทำความสะอาดองค์พระปฏิมา อย่างแข็งขันด้วยศรัทธาในการสร้างบารมี.. ภาพวันนั้นจำในจิต ติดนัยน์ตา และอนุโมทนาบุญกับเขาด้วย..

เคยคิดว่าอยากให้กำลังใจกับคนๆ นี้ อยากสนทนาด้วย วันนี้ได้พบอีกครั้งในมุมหนึ่งของระเบียบคต ซึ่งใกล้กับพระเจ้าหน้าที่ท่านหนึ่งที่ดูแลงานบูรณะพระธาตุนครเดิมแห่งนี้.. ชีวิตของผู้พิการ..กับการดิ้นรนเพื่ออยู่ให้ได้ในสังคมเมืองหลวง  ซึ่งหลายคนมองไม่เห็นหรือคาดไม่ถึงในวิถีชีวิตของผู้ดิ้นรนให้พ้นจากทุกข์

ความพิการตลอดชีวิตที่ถูกคนบาปในสังคมที่เห่อเหิมยัดเยียดให้ จนกลายเป็นตัวตลก มนุษย์ล้อคนหนึ่งที่จะออกสื่อทุกครั้งในเวลาที่มีการรณรงค์เรื่องการขับรถ หรือเรื่องราวต่างๆ ที่กลายเป็นไฟลามทุ่ง ทั้งที่คนตั้งใจรณรงค์และต้นคิดก็คือมนุษย์ล้อผู้นี้ ร่วมกับเพื่อนพิการจากสาเหตุเดียวกัน เขียนโครงการเข้าไปยังองค์กร และได้รับค่าตอบแทนมาเพียงน้อยนิด และได้เป็นตัวตลกตามเทศกาลต่างๆ ทางสื่อหลายแขนง

ชีวิตของโยม "เก่ง" เป็นมนุษย์ล้อด้วยความไม่ตั้งใจ กับชีวิตปัจจุบันมีเพียงอาชีพขายขนมปังตามสถานที่ต่างๆ รอบเมือง กำไรเพียงน้อยนิดเพื่อนำมาซื้อหาอาหารประทังชีวิตไปวันๆ กับห้องเล็กๆ ที่เทศบาลสร้างให้ใกล้กับโรงทำปุ๋ยหมักชีวภาพ แรงใจแรงกายที่มอบถวายพระศาสนา หวังต้องการเพียงเพื่อนสักคนคอยดูแล ห่วงใยในสวัสดิภาพของชีวิต มีคนเข้าใจในความรู้สึกของผู้พิการอย่างแท้จริง ไม่ใช่หวังใช้งานหรือเป็นตุ๊กตาออกสื่อตามโอกาสต่างๆ 

ความสามารถและศักยภาพที่ยอดเยี่ยมของผู้ทุพพลภาพมีมากมาย เพียงแต่เราไม่ให้โอกาสสเขาเหล่านั้นได้พิสูจน์ ความคิดมุมมองของผู้พิการหลายคน หลายแบบแตกต่างกันไป  มีเพียงแต่คำพูดจากใจและความคิดรวมถึงเจตนคติที่ดีในการหยิบยื่นความรู้สึกและความหวังดีจากใจ มอบให้เขาเหล่านั้นบ้าง ก็เพียงพอ

ทุกชีวิตมีศักดิ์ศรี มีเกียรติ มีความภาคภูมิเหมือนกัน ต่างกันที่สถานะ ความคิดและสถานที่อยู่ รวมถึงโอกาส ก็แค่นั้นเอง..